Οι ελεύθερες φωνές αυτές –για σκεφθείτε το- υπήρξαν λιγοστές στη χώρα μας, που είναι μια χώρα συντηρητική, σχεδόν ισλαμική, με κατοίκους, μπορεί αξιαγάπητους ανθρώπους κατά τα άλλα, που όμως δεν θέλουν να εκτρέπονται από τις ράγες που τροχιοδρομούν κι ακολουθούν τις δομές, που έχουν σαν αφετηρία τους τα βαθειά μεσάνυχτα του χριστιανισμού από τη μια και τον εθνικισμό που εμφανίστηκε αργότερα, με την εγκαθίδρυση του εθνικού κράτους από την άλλη. Και είναι αξίες κατεστημένες που εκφράζονται με το τρίπτυχο: ΠΑΤΡΙΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Ο Αντώνης Αντωνάκος με τον Τέο Ρόμβο φωτο: Χαρά Πελεκάνου
Ο ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, κυνηγημένος, φυλακισμένος, αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι από όπου –ανάμεσα σε άλλα- παρακολουθούσε τον ελληνικό τύπο στο σύνολό του, διάβαζε τα πάντα και σχολίαζε καυστικά τη συντηρητικότητα του Έλληνα διαρκώς. Επίσης έψαχνε για ελεύθερες φωνές, ανακάλυπτε νέους ανθρώπους και αναφερόταν συχνά σ’ αυτούς, για να τους στηρίξει…
Τους έπαιρνε τηλέφωνο, μιλούσε μαζί τους, τους έκανε παρέα. Και ο Αντωνάκος υπήρξε ένας τέτοιος συνομιλητής και τηλεφωνικός φίλος του Πετρόπουλου εκείνα τα χρόνια. Ο Πετρόπουλος το 2003, χρονιά του θανάτου του, έγραφε: Στο µακρινό Αγρίνιο ζουν οι ερωτικοί ποιητές Γιάννης Υφαντής, Βαγγέλης Παπακωνσταντίνου και Αντώνης Αντωνάκος, αλλά οι ηθικολόγοι της Αθήνας δεν θέλουν να τους επισηµάνουν. Στην πρόσφατη ποιητική…
View original post 445 more words
agelikifotinou 