.
.
Ἄννα Ἀμίλητου
141 Lumen
ΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ οἱ σιδηροτροχιὲς φωτίζονται σὲ λοῦμεν. Ὑπάρχει ἡ ἀποβάθρα καὶ ἡ κίτρινη γραμμή της, πίσω ἀπὸ τὴν ὁποία στέκεται μιὰ ἐγκατάλειψη, περιμένοντας τὸν ἑπόμενο συρμό. Ἀνοιχτὰ καὶ κλειστὰ τραύματα ταξιδεύουν στὰ βαγόνια, ἀνεβοκατεβαίνουν κυλιόμενες σκάλες, στὸ τρένο τῶν 11.32’ ἀπὸ Ἅγιο Ἀντώνιο μιὰ φυγὴ μὲ κάρτα ἀπεριορίστων διαδρομῶν περιμένει νὰ ἀποβιβαστεῖ στὴν Κοραή. Στὰ νότια προάστια, τρυπᾶνε τὴ γῆ γιὰ νὰ χωρέσουν ἕνα κυλινδρικὸ κενὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ μετακινοῦνται χιλιάδες ἐπιβάτες μηνιαίως καὶ θὰ ἐξυπηρετοῦνται ταυτόχρονα οἱ ἀπορίες τους καὶ ἐναλλὰξ οἱ ἀμηχανίες τους. Στὴ διαδρομὴ πρὸς τὴ θάλασσα θεωρητικὰ μποροῦν νὰ θάψουν μιὰ-δυὸ θλίψεις τους ἤ νὰ ἀποχωριστοῦν καὶ μερικὲς ἀπογοητεύσεις τους, ἂν τὸ εἰσιτήριο ἦταν μετ’ ἐπιστροφῆς.
Παλιὰ ἀπὸ τὸ σαλόνι ἄκουγα τὸ βαγόνι τοῦ τράμ, νὰ γλύφει τὶς ράγες, κουδουνίζοντας πρὸς τὸ φανάρι μὲ τὸ χαρωπό του καμπανάκι. Ἤθελα νὰ εἶμαι αὐτὸ τὸ καμπανάκι…
View original post 130 more words