Ίσως τελικά να μην έχουμε φύγει
Ίσως τελικά να μην έχουμε φύγει σε χώρες του εξωτερικού, της Δύσης. Ίσως η αποδημία μας σε άλλο ημισφαίριο να μην έχει καν ξεκινήσει, τα ναύλα μας να μην επαρκούν – μας λείπουν μόλις δυο τσίγκινα λεπτά – η εντολή κράτησης αδιεκπεραίωτη να παραμένει στο συρτάρι ενός σχολαστικού ταξιδιωτικού πράκτορα που σκόπιμα αναβάλλει.
Ίσως μόνο, από πρώιμο φόβο, από λανθάνον ένστικτο αυτοσυντήρησης να φυγαδεύσαμε μια εικόνα του εαυτού μας και εμείς οι ίδιοι – παρόλα αυτά αστρική προβολή ουράνιου σώματος στη γη – να περιμένουμε στο τέλμα κάποιας επαρχίας.
Οι τίτλοι επιβίβασης, είναι στις τσέπες ενός μικρού παιδιού, αυτό ταξιδεύει, με ζωηρή ματιά ατενίζει τον ορίζοντα, γραπώνεται σε όνειρα με νύχια λερωμένα από πορτοκαλόφλουδα όψιμου Νοέμβρη, θυμάται, χρόνια πριν, να τα ξεπλένει σε λεκάνη με αγριόχορτα, ξεχασμένη το σούρουπο στην εξωτερική βρύση.
Creative Commons Αναφορά Δημιουργού -Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0…
View original post 27 more words
agelikifotinou 