Όσες κυρίες του καλού κόσμου διαθέτουν τρέμουσα έμπνευση και μειλίχιο βλέμμα, γράφουν εκτενή δοκίμια για πεθαμένους ποιητές. Ως νοσοκόμες στην πολυκλινική του ρομαντισμού, εκφορτίζουν αναπάντεχα τη βίαιη διαλεκτική αλληγορία του χαροκαμένου γραπτού. Είναι αυτές που βγάζουν σπινθήρα όταν αγγίζουν αρχαιότητες και υγραίνονται καθώς εισέρχονται σε βυζαντινά μνημεία. Είναι κυρίες με διπλά ονόματα που στήνουν καρτέρι σε ακαδημίες και μη, για να πάρουν δεύτερο δίπλωμα ή διδακτορικό. Για να κάνουν μελέτες για τα αμελέτητα και να εκπληρώσουν τάμα συζύγου, πατέρα ή γιου. Είναι κυρίες με λεπτό τούλινο φουστανάκι και ισχνούς μώλωπες κάποιου θεοκρατικού επαρχιακού κύκλου. Οι ρόγες τους είναι σταφιδιασμένες και ο ξέπνοος διδακτισμός το σεξαπίλ τους. Είναι καθηγήτριες σε γυμνάσια και προϊσταμένες σε οργανισμούς. Γράφουν κρυφά ποιήματα και πότε φανερά τα εκδίδουν. Με τετριμμένο πάθος και τέμπο υπερασπίζονται τη δημοκρατία μας και τους θεσμούς μας. Διοργανώνουν σχολικές γιορτές και απαγγελίες σε σπίτια φιλότεχνων με βερμούτ και παστή σαρδέλα. Έχουν ένα…
View original post 73 more words
