όταν απαγγέλλω το χρόνο/
τα ποιήματα διδάσκονται
από τα μεσημέρια μου/
ενώ το φως τους,
ισαπέχει από τις νύχτες πριν – μετά/
με ακρίβεια χιλιοστού/
αυτή η καθαρότητα στιγμών και ιάμβων
-μια εύθραυστη ασπίδα εφηβείας-
με σκατογερνάει,
διατηρώντας με «ακέραιο»
σαν κατεψυγμένο αρακά/
φωτο: “Self,” 2006 – Marc Quinn, αυτοπροσωπογραφία από παγωμένο αίμα.
agelikifotinou 