Θα μνημονεύεις;

Μου αρέσει να φωνάζω τ’όνομά σου.

Μου αρέσει να το προφέρω, Αννούλα!

Μου αρέσει να στρέφομαι σε σένα.

Κι ας σ’ έχουν πάρει μακριά μου,

μαζί με το λαό μου.

Μου απαντάς,μου στέλνεις ένα βλέμμα

απ’ το φως των ματιών σου.

Το χαμόγελο πάνω στ’ αγαπημένα

σου χείλη μου χαϊδεύει την ψυχή.

Μου αρέσει να φωνάζω μέσα στη

μοναξιά μου.

Μέσα στην απορία μου να σε ρωτώ:

θα μνημονεύεις;

Θα μνημονεύεις;Μου αρέσει να σε

ρωτώ. Θα μνημονεύεις; Αννούλα, έλα,

έλα πιο κοντά μου.

Απόθεσε στο στήθος μου τη θεσπέσια

κεφαλή σου. Και τα μαλλιά τα

μαύρα σου με τη χωρίστρα τη λευκή.

Αγκάλιασέ με ,ζωντάνεψέ με,

δυνάμωσέ με.Για πολλοστή φορά σε

ενοχλώ στην ησυχία σου. Μην

ησυχάζεις Αννούλα, η πληγή δεν

θέλω να γιάνει στη λησμονιά, μα να

μείνει αιώνια.

Μείνε κοντά μου, σ’ αγαπώ, εσένα μόνο,

τόσο πολύ. Μέε’στην αγάπη τη

σφοδρή μου, άκου τι έχω…

agelikifotinou