Ανθολογεί & μεταφράζει ο Γιώργος Μπλάνας
ΝΙΚΟΛΑΗ ΖΑΜΠΟΛΟΤΣΚΗ [1903-1958]
ΤΕΧΝΗ
Φυτρώνει ένα δέντρο, μεγαλώνει, θυμίζει
μια φυσική κολώνα φτιαγμένη από ξύλο.
Πετάει μέλη, στολισμένα με φύλλα.
Ένα εκκλησίασμα τέτοιων δέντρων
κάνει ένα δάσος, ένα άλσος, έναν ολόκληρο δρυμό.
Όμως ο ίδιος ο ορισμός του δάσους παραμένει ασαφής
όταν απλά καταδεικνύουμε την τυπική δομή του.
Το παχύ κορμί μιας γελάδας,
πάνω στα τέσσερα ποδάρια του,
στεμμένο με τον τρούλο του κεφαλιού κι ένα ζευγάρι
κέρατα (σαν μισοφέγγαρο), είναι επίσης ασαφές,
είναι επίσης ακαθόριστο
αν ξεχάσουμε την θέση που κατέχει
στον χάρτη των ζωντανών πλασμάτων.
Ένα σπίτι, μια ξύλινη κατασκευή,
συναρμοσμένο σαν κοιμητήριο δέντρων,
διαρθρωμένο σαν πυραμίδα πτωμάτων,
όμοιο με τάφο θολωτό –
ποιος θνητός θα μπορούσε να το κατανοήσει,
ποιος ζωντανός θα μπορούσε να το κατοικήσει,
αν ξεχνούσε τον άνθρωπο,
που έκοψε τα ξύλα και το έφτιαξε;
Αυτός ο άνθρωπος, ο κυρίαρχος του πλανήτη,
ο κυβερνήτης τού δάσους,
ο αυτοκράτορας του…
View original post 390 more words
