αποκομιδή και θερινό ηλιοστάσιο, για τους ρουφιάνους γάτους (Ιεζεκιήλ)

Θεωρώντας την ευθεία έναν πληγωμένο κύκλο/

οι νύχτες εκείνες/

στο κάμα του Ιούνη/

διέλαθαν την αγωνία της θέωσης/

και οι εστίες τους σημειώθηκαν με χοντρή τριχιά/

δύσκολη τζίβα, προϊόν της Θράκης/

στη γραμμή του Ιεζεκιήλ(*)/

ως σημεία πρότερης ή μεταγενέστερης ύπαρξης/

εκεί/

φαντάσματα των πόθων και της αγάπης του κορμιού/

από την λάβρα του έρωτα/

ως ένα απλό κατούρημα/

ρίγησε από νοσταλγία το σαρκίο της στάχτης/

επτά χρόνια στη γη ξεριζωμένο από την αγάπη/

για τούτο/

ενώ με ξινόμαυρο οίνο ξέπλεναν τα οστά/

και τα εναπόθεταν εντός της θήκης/

έτριζαν εκείνα με κρότο κατά την επαφή/

και λόγω τριβών/

αλλά και με παράπονο/

πως το χάδι από τα χέρια ήταν από καιρό χαμένο/

και τώρα επανακάμπτοντας/

ανακαλούσαν την ηδονή/

αλλά στερούνταν σάρκας/

Ουδείς ενεπλάκη συναισθηματικώς/

δάκρυ δεν πύκνωσε στα ματόκλαδα και η καρδιά δε σφίχτηκε/

τέλος την αγγαρεία διαδέχθηκε η αδιαφορία/

δούλοι με το στίγμα στα νεφρά ή με καλπάζουσα…

Ότι και να πω θα είναι ψέμα....

agelikifotinou