μια εποχή στην κόλαση

… Ήταν τόσες πολλές οι λιποταξίες απ’ τα δύο μέτωπα που είχαν καταρρεύσει, τόσες πολλές οι περιπτώσεις ριψάσπιδων ή απλώς “δειλών” αλλ’ αποφασισμένων να μη θυσιάσουν ούτε μια σταγόνα απ’ το αίμα τους, ούτ’ ένα δευτερόλεπτο απ’ τη ζωή τους για την πατρίδα, την οποία πουτάνα την ανέβαζαν, γαμιόλα την κατέβαζαν, – το σύνθημα που επικρατούσε σ’ όλες της γραμμές ήταν: “Μόνο οι πατριδοκάπηλοι δεν είναι δειλοί, δώστε στην πατρίδα του θανάτου το φιλί” -, ώστε, έπειτ’ απ’ την πρώτη απορία, διαμαρτυρία κι αγανάχτηση του άμαχου πληθυσμού που καταβάθος ένιωθε μια ανείπωτη αγαλλίαση μπροστά σ’ αυτή την ηθική ανατροπή, το ρίξανε όλοι στο καλαμπούρι κι άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορα βλάσφημα ανέκδοτα που περνούσαν όλη την Ιστορία και τους δαφνοστεφείς πρωταγωνιστές της γενεές δεκατέσσερεις και προκαλούσαν με τις εύστοχες κι ωμές περιγραφές τους ακατάσχετα γέλια. Εκείνες τις ώρες πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά η μετάβαση απ’ τον έναν ιστορικό κύκλο…