Κοντολογής, ό,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σ’ επιτακτικό κανόνα. Από τη στιγμή που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν σαν υποχρεωτικός κανόνας, το πράγμα αντικαθρεπτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών, καθώς και στο κεφάλι των οπορτουνιστών σοσιαλιστών: η «έννομος» τάξη παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο δημιούργημα της «δικαιοσύνης» και η βία του κράτους σαν μια απλή της συνέπεια, σαν μια «κύρωση» των νόμων. Στην πραγματικότητα, η αστική νομιμότητα (και ο κοινοβουλευτισμός σαν νομιμότητα εν τω γίγνεσθαι) είναι ίσα-ίσα μια ορισμένη μορφή, που παίρνει η πολιτική βία της αστικής τάξης, της βίας που πάλι φυτρώνει πάνω στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Συνεχίζουμε να εμπλουτίζουμε την βιβλιοθήκη μας με κλασικά κείμενα που ίσως βρείτε ενδιαφέρον. Σήμερα πρόκειται για ένα άρθρο της Ρόζας Λουξεμπουργκ το 1902. Ο λόγος που το δημοσιεύουμε είναι για να εμπλουτίσουμε το grassrootreuter με περισσότερα ιστορικής σημασίας κείμενα.
Πρωτοδημοσιεύτηκε: Die Neue Zeit, 14 Μαΐου 1902.
Πηγή: Περιοδικό Σπάρτακος, Νο. 66, Σεπτέμβρης 2002
Παρά πολλά ειπώθηκαν, τον τελευταίο καιρό, για την οριστική πια αδυναμία μας να χρησιμοποιήσουμε «επαναστατικά μέσα παλιού τύπου». Μα ποτέ δε μας είπαν τι εννοούν μ’ αυτά τα μέσα, ούτε και με τι θα αντικαταστήσουν.
Έτσι, με την ευκαιρία της βελγικής μας ήττας[1], φέρνουν σε αντίθεση προς τα «επαναστατικά μέσα» –και πρώτα απ’ όλα, προς τη βίαιη επανάσταση, προς τις μάχες των δρόμων– την καθημερινή οργάνωση και μόρφωση των μαζών. Αλλά είναι παράλογο να θέτουμε έτσι το ζήτημα, για τον απλούστατο λόγο ότι η οργάνωση και η μόρφωση από μόνες τους δεν είναι ακόμη αγώνας, παρά είναι απλά προπαρασκευαστικά…
View original post 1,979 more words
agelikifotinou 