Δεν μπορούμε πια να κάνουμε διαφορετικά. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια. Η τέχνη μας πρέπει να είναι διαβρωτική. Να έχει κάτι από ακουαφόρτε και από βιτριόλι. Καθαροί κρύσταλλοι ποτάσας. Ο πρώτος στίχος μας, η πρώτη μας γραμμή, η νηπιακή στιγμή της σύλληψης, πρέπει ήδη να σε τσούζει στα ρουθούνια. Χωρίς διάθεση απειλής, εντούτοις, να προμηνύει την παστράδα της, το σίγουρο αποτέλεσμα για τη λεύκανση των ψεύτικων συναισθηματισμών από το πορσελάνινο σου κάλυμμα, που ‘χει πάρει τη κυρτή μορφή ευρύχωρης και άνετης λεκάνης σε δημόσιο ουρητήριο και γι αυτό το λόγο προτιμητέα, αγαπημένη πολλών βιαστικών περαστικών προς στιγμιαία εκκένωση κι άλλων που ήρθαν κι είπαν να στρογγυλοκαθίσουν πια μόνιμα – τόσο καλά τους βόλεψες, τόσο διαθέσιμο σε βρήκαν.
Η τέχνη μας, όποια και να είναι αυτή, με όποιο τρόπο κι αν εκφράζεται, πρέπει να προμηνύει από την πρώτη κιόλας λέξη την καυστικότητά της στον τελικό της αποδέκτη. Να ίπτανται οι ατμοί…
View original post 860 more words
agelikifotinou 