Η περιβόητη αθώωση της χυδαιότητας.
Η είδηση της μετά θάνατον αθώωσης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς έκανε τον γύρο των ελληνικών ιντερνετικών μμε με έναν αέρα λύτρωσης. Η είδηση μεταδόθηκε ως εξής ”Ο άνθρωπος που τόσο αδικήθηκε από τους ιμπεριαλιστές πλέον αθωώθηκε ακόμα και από τους ίδιους”. Πάνω σε αυτή τη “δικαίωση” επιβεβαιώνεται με έμμεσο τρόπο και μια ηθική δικαίωση του εθνικισμού: “το να είσαι εθνικιστής δεν είναι έγκλημα, το να αγαπάς τη πατρίδα δεν σημαίνει να είσαι φασίστας, απλά μας πολεμούν κτλ κτλ”.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Εδώ δεν θα αναλωθούμε στο να περιγράψουμε θεωρητικά την αναγκαία συνέχεια που υπάρχει μεταξύ ρατσισμού, εθνικισμού και ρατσιστικών εγκλημάτων. Αλλά η ελληνική και η σερβική εθνική αφήγηση, οι οποίες έχουν επενδύσει σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα τους ως ηγεμονικών ιστορικά και ηθικά δικαιωματικά κυριάρχων δυνάμεων[1] στα Βαλκάνια, είχαν δεχτεί μεγάλο πλήγμα στους γιουγκοσλαβικούς πολέμους: η ήττα τους τους στέρησε την δυνατότητα να γράψουν…
View original post 739 more words
agelikifotinou 