λίγο να μακρύνεις/
πέφτουν κομήτες/
και σιωπές με ξυλοπόδαρα/
και πριονισμένοι άγγελοι/
αναζητούν τα ροκανίδια τους/
στην αυγή της πόλης/
τα διασταυρωμένα ποδήλατα ζωγραφίζουν φωτιές/
και ένας ατμός πηχτός γεμάτος λίπος/
μου κρύβει το φεγγάρι/
πώς να την πάμε τη ζωή μονάχοι;/
ο χρόνος που ζήσαμε δίχως τον άλλον/
διαβάζοντας τους παλιούς μας φάρους/
ξεπλύθηκε/
στο γέλιο σου κορφολογώ όλα τα χρώματα/
μια διάσταση ελεύθερη/
δίχως θάνατο και φτώχια/
μετά το ανοιχτό κορμί μου περιμένει/
την ρευστή σου ύλη/
να στερεοποιηθεί/
κι έτσι βαδίζουμε μισο κουτσαίνοντας/
ένα φρέσκο τσιμεντένιο χελιδόνι/
που μεγαλώνει αγκαλιά/
με το καλούπι του/
photo: Paolo Pellegrin, Gosha, Las Vegas
agelikifotinou 