Στο φλιτζάνι με το καφέ
στο πρώτο μου τσιγάρο
στο κουτί με τα μπισκότα
μεγάλη τυφλόμυγα στάθηκε εμπρός μου και μου ‘δεσε τα μάτια.
Βουίζω.
Νόμιζα πως είχα πεθάνει από καιρό. Το ‘χα πάρει πια απόφαση. Σιγά το πράγμα, έλεγα. Αυτό ήταν; Αυτό που υποψιαζόμουν; Σιγά τα λάχανα. Βιολογικά ανώδυνο. Κανείς δεν το υποπτεύεται. Αρκεί να σέρνεσαι , είτε στα δυο πόδια πατώντας όρθιος, είτε μπουσουλώντας, αν σου κόβονται οι δυνάμεις και νιώθεις την ανάγκη να ξαναγυρίσεις σε πρωτόγονη στάση ανθρωποειδούς, να στηρίζεσαι στα τέσσερα. (Στη δεύτερη περίπτωση αμύνεσαι απελπισμένα. Προσπαθείς να περάσεις στην αφάνεια, κινείσαι από κάτω τους, να μη σε πάρουν χαμπάρι. Το ποδοπάτημα είναι απλά ένα ρίσκο. Κι αυτό το γνωρίζεις.) Αρκεί λοιπόν και να ικανοποιείς τη δίψα, τη πείνα, τη δική σου και των άλλων, σε τρία τακτά γεύματα. Κανείς δε θα πάρει μυρωδιά. Το ρέψιμό τους και το δικό σου μαζί, σε κατάκλιση σε φοδραρισμένο…
View original post 992 more words
agelikifotinou 