Παρόλο που το σύμπαν διαστέλλεται και όλοι οι Γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο αυτό δεν συμβαίνει σε τοπική κλίμακα. Έτσι ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας προσεγγίζει το Γαλαξία μας με ταχύτητα…
Source: Μια εντυπωσιακή φωτογραφία του γαλαξία της Ανδρομέδας
Ραούλ Βανεγκέμ – Εγκώμιο Της Εκλεπτυσμένης Τεμπελιάς Στη θεωρία που σφυρηλατήθηκε σχετικά μ’ αυτήν, η τεμπελιά ωφελήθηκε πολύ από την αυξανόμενη δυσμένεια, στην οποία περιέπεσε η εργασία. Η καθημερ…
Source: Ραούλ Βανεγκέμ – Εγκώμιο Της Εκλεπτυσμένης Τεμπελιάς
Αποχαιρετώντας το 2016, ξαναδιαβάζουμε Αντόρνο και Μίνιμα Μοράλια.
Αφορισμός 106
Όλα τα λουλουδάκια1. – Η ρήση, μάλλον του Jean Paul2, ότι οι αναμνήσεις είναι το μόνο κτήμα, το οποίο κανένας δεν μπορεί να μας πάρει, ανήκει στην εφεδρεία της ανήμπορης συναισθηματολογικής παρηγοριάς, η οποία επιζητεί να πείσει, ότι η παραιτούμενη απόσυρση του υποκειμένου στην εσωτερικότητα είναι ακριβώς η εκπλήρωση, την οποία αυτό εγκαταλείπει. Στήνοντας το αρχείο του εαυτού του, το υποκείμενο κατάσχει το δικό του απόθεμα εμπειρίας ως ιδιοκτησία και έτσι το μετατρέπει πάλι σε κάτι εντελώς εξωτερικό προς το υποκείμενο. Η περασμένη εσωτερική ζωή γίνεται σύνολο επίπλων, όπως αντίστροφα κάθε κομμάτι ρυθμού Biedermeier3 ήταν καμωμένο ως ανάμνηση μεταμορφωμένη σε ξύλο. Ο εσωτερικός χώρος, όπου η ψυχή στεγάζει τη συλλογή των απομνημονευμάτων και αξιοπερίεργων της, είναι ετοιμόρροπος. Οι αναμνήσεις δεν γίνεται να φυλαχτούν σε συρτάρια και αρχειοθήκες· απεναντίας, μέσα τους το παρελθόν διαπλέκεται αξεδιάλυτα με…
View original post 384 more words
Χριστούγεννα σήμερα, το ιστολόγιο εύχεται χρόνια πολλά σε όλους τους φίλους και επισκέπτες. Μέρα γιορτής, μου αρέσει να συνεχίζω μια παλιά συνήθεια, από τότε που ο παππούς μου στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι ή την παραμονή έπαιρνε έναν μαυροντυμένο τόμο από τους πέντε του Βαλέτα και διάβαζε ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη. Παρά την καθαρεύουσα, κάτι πρέπει να πιάναμε ή ίσως μας άρεσε η μορφή του παππού όπως διάβαζε, πάντως το έθιμο το αγαπούσαμε. Οπότε, καθιέρωσα κι εγώ στις γιορτές να βάζω ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα.
Στα πρώτα Χριστούγεννα του ιστολογίου είχα ανεβάσει «Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη», ένα διήγημα σε παπαδιαμαντικό ύφος του Βάρναλη, το 2010 ένα άλλο παπαδιαμαντικό του Τάσου Βουρνά, το 2011 το Χριστόψωμο του Παπαδιαμάντη, ενώ το 2012 έσπασε η παράδοση και έβαλα τα Κάλαντα του Λαπαθιώτη. To 2013 επανήλθα στην πεπατημένη, με ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη, τον «Αμερικάνο», το ίδιο και πρόπερσι, που έβαλα…
View original post 2,950 more words
Albert Birkle, Under the Red Flags (1919)
Αυτή η μακρά πορεία
προς το θάνατο
πρέπει ν’ ανακοπεί
τα μαβιά
κατάμαυρα σημάδια της σκοτοδίνης
πρέπει ν’ αλλάξουν χρώμα
αυτή η απαρασάλευτη οδύνη
πάνω απ’ τις στέγες
των καρδιών μας
πρέπει να μεταλλαχτεί
σε εκρηκτική σκέψη
έμμονη και φλογερή
πυρωμένη
στο αμόνι της ταξικής πάλης
αναμενόμενη σαν ανατολή
καυτή σαν το δάκρυ
στο μάγουλό μας
μετά το μεροκάματο του τρόμου
αυτή η άγρια πορεία
προς το θάνατο
πρέπει να ανακοπεί
με μια θεσπέσια χαραυγή
των απόκληρων
με την κόκκινη ανάταση
της ψυχής
που δεν θα επιτρέψει
στα προοίμια της αδικίας
να γίνουν τόμοι αναλγησίας.
Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες που γυρνάς σπίτι παγωμένος, αλλά δεν σε πειράζει. Σε ζεσταίνουν οι εικόνες που είδες και τα συναισθήματα που έζησες. Κάτι τέτοιες μέρες είναι νομίζω οι καλύτερες για να γράψεις εσύ ένα ποιήμα και να εξυμνήσεις ότι όμορφο υπάρχει σε τούτο τον κόσμο. Πετάω λίγο στα σύννεφα, ε; Μάλλον πατάω είναι η κατάλληλη λέξη! Ο Στάθης Γουργουρής τα έγραψε καλύτερα από μένα όμως στο ποίημα του Απόκρισις.
Απόκρισις
Μου λένε
πως πετάω στα σύννεφα,
μα δεν έχουν ιδέα
πως πετάνε τα φύλλα
μεσημέρι στον ύπνο
πως πετάνε μεσάνυχτα
τα βήματα
ενός ερωτευμένου
πως πετάνε οι φόβοι
πάνω στα άγρια δενδρολίβανα
πως πετάει το αύριο
στη θάλασσα
και φεύγει.
Λάθος.
Δεν πετάω στα σύννεφα.
Πατάω στα σύννεφα.
Πέτρος Φούρναρης
ΑΘΕ ΦΟΡΑ ποὺ πίνω τὸν πρωινό μου καφὲ σ’ αὐτὸ τὸ ἀπόμερο καφενεῖο εἶμαι μάρτυρας μιᾶς πανομοιότυπης συνομιλίας δύο γερόντων πού, ἂν ἑξαιρέσεις ἐμένα, φαίνεται νά ‘ναι οἱ μοναδικοὶ θαμῶνες του. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ κουτσὸς ἰδιοκτήτης του καὶ σερβιτόρος μαζὶ κι ὁ ἄλλος κάτι σὰν μόνιμος πελάτης μὲ τραγιάσκα καὶ γυαλιά.
Ὁ δεύτερος ἔρχεται καὶ πιάνει πάντα τὸ πόστο ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπ’ τὸν παλιὸ νερόμυλο: ἕνα χτίσμα σχεδὸν βυθισμένο μέσα στὸ νερὸ ποὺ ἀκόμα κι οἱ ντόπιοι, ἂν τοὺς ρωτήσεις, δὲν ξέρουν νὰ σοῦ ποῦν ἀπὸ πότε στέκει ἐκεῖ, στὴν ἄκρη τῆς θάλασσας.
Ἔρχεται, λοιπόν, ἀκουμπᾶ τὸ μπαστούνι στὴ μιὰ καρέκλα, κάθεται στὴν ἄλλη, παραγγέλνει τὸν καφέ του φωναχτά, γιατὶ δὲ βλέπει κανέναν, καὶ σὲ λίγο ὁ ἰδιοκτήτης πλησιάζει μὲ τὸν δίσκο, ἕτοιμος νὰ τὸν σερβίρει. Ὅμως ὁ γέρος βγάζει τὴν τραγιάσκα, τὴν ἀφήνει στὴ μέση του τραπεζιοῦ κι ἐμφανίζει ἀπ’ τὴν…
View original post 596 more words
agelikifotinou 