Όπως αξίζει κανείς να αναφερθεί και σε εκείνη την ακόρεστη εμμονή των διανοουμένων κατά της λαϊκότητας, της απλότητας και κατά της ρυπαρής βαλκανίτιδας. Παράλληλα πολλοί από αυτούς έχοντας τον ελιτισμό ως δεύτερη φύση τους, όταν καταλάβουν «κάτι», αναζητούν σχεδόν άμεσα εκείνο το στενό, κλειστό και αυτοερωτικό περιβάλλον που εξυπηρετεί κατά βάση μια ναρκισσιστική ψευδαίσθηση πεφωτισμένης ανωτερότητας και ιδιαιτερότητας. Μια ανωτερότητα η οποία σε έναν υποθετικό, μελλοντικό, ώριμο καιρό θα αποφασίσει να φωτίσει τα πλήθη. Αυτό το «κάτι», στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να γίνει αποδεκτό, να αναιρεθεί ή να αμφισβητηθεί, αποκλειστικά και μόνον από τους «ανώτερους» και στενά μυημένους στο ίδιο αυτό το «κάτι». Έτσι δημιουργείται ένα ακόμη αγαθό ιδιοκτησία των ολίγων και όχι ένα κοινό αγαθό των πολλών.
Καιροί δημιουργικού αντιδιανοουμενισμού
Σε παλαιότερο κείμενο – αναφερόμενος στα αδιέξοδα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα – είχα υποστηρίξει ότι οι πολίτες με την παθητικότητά τους και την έλλειψη αμφισβήτησης επέτρεψαν τη δημιουργία μιας κοινής ψευδαίσθησης. Αυτή η ψευδαίσθηση αφορά στην ύπαρξη, κατά καιρούς, μιας σχεδόν μυθικής φιγούρας πολιτικού προσώπου. Ενός ανθρώπου εξαιρετικά ευφυούς, εξόχως καταρτισμένου, ορθολογικού και αδιαμφισβήτητης ηθικής. Ενός ακέραιου σοφού, με υπεράνθρωπα χαρακτηριστικά. Μια πίστη δηλαδή ότι υπήρξαν, υπάρχουν ή μπορεί να προκύψουν ηγέτες με ιδιότητες πολιτικού υπερόντος. Αυτή η συλλογική ψευδαίσθηση των ανθρώπων μέσα στα χρόνια της κρίσης φαίνεται, και δικαίως, να κλονίζεται. Τον εξαιρετικά ικανό στα όρια του υπεράνθρωπου αντικαθιστά (σταδιακά και ανάλογα με την περίπτωση), ο ανίκανος, ο διεφθαρμένος, ο καιροσκόπος κ.ο.κ.
Όμως τι συμβαίνει με τους διανοούμενους; Ή τουλάχιστον με αυτούς που – ανεξάρτητα από το πώς θα τους ονομάσει κανείς – επηρεάζουν καθοριστικά με τις απόψεις, τις στάσεις τους και το Λόγο τους τμήματα της κοινής γνώμης…
View original post 1,731 more words
agelikifotinou 