Βύρων Λεοντάρης, Ἐδῶ, στό συνοικιακό νεκροταφεῖο

To Koskino

Δύο χρόνια χωρίς τον Βύρωνα Λεοντάρη

Ἐδῶ, στό συνοικιακό νεκροταφεῖο

πού μαζευτήκαμε νά κεραστοῦμε

καφέ, παξιμαδάκι καί κονιάκ

γιά τόν ἀγαπημένο μας πού χάθηκε νέος πολύ ἐν ἀρετῆ καί θλίψει

καί λίγο πρίν στή γῆ ἀπιθώσαμε τό σῶμα του

-τό βάρος μιᾶς νεότητας ἀσήκωτο σά μεταμέλεια…-

ἡ σύναξη ἑτερόκλητη

φίλοι καί συγγενεῖς ἐγγύτεροι καί ἀπώτεροι οἱ συμμετασχόντες

-σέ τί συμμετασχόντες

καί ποιοί τώρα οἱ «ἐγγύς» καί ποιοί οἱ ἀπώτεροι…-

λόγια συμβατικά γιά τόν νεκρό, τριμμένα κι ἄλλα πού σωπαίνονται

καί ἐγκώμια σέ παληά ἑλληνικά ὅπως συνηθίζεται

«ἀναλωθείς…», «διαπρέψας…», «ὑπερακοντίσας…»

Τό τελευταῖο αὐτό μέ λύγισε

Τί λέξη, ἀλήθεια, καί τί μοίρα

γι᾿ αὐτούς πού ξεπεράσανε τό στόχο

κι ἔτσι, ὑπερακοντίσαντες, ἀστόχησαν

Τί ἔγινε ἡ ὁρμή τους

ποῦ καρφώθηκε τό ἀκόντιο…

Δέ μέτρησε ἡ βολή τους τίποτε δέ μέτρησε.

View original post

Το βέλος του χρόνου στο έργο του Ilya Prigogine

Με βάση λοιπόν τα ανωτέρω, στα θερμοδυναμικά συστήματα η εικόνα που παρουσιάζεται είναι η εξής: Σε καταστάσεις μακράν της ισορροπίας η ύλη μπορεί να συμπεριφερθεί με θαυμαστούς τρόπους, όπου εμφανίζονται περιπτώσεις αυτοοργάνωσης, αυθόρμητης ανάπτυξης συστημάτων και δομών· όλα αυτά συνοδεύονται από την εμφάνιση απείρων δυνατοτήτων και επιλογών, που καθιστούν μη προβλέψιμη τη μελλοντική εξέλιξη του συστήματος. Καταλύεται έτσι η έννοια του ντετερμινισμού της νευτώνειας φυσικής, το μέλλον αποκτά ένα χαρακτήρα δημιουργικής ελευθερίας, η ύλη εμφανίζει ένα δυναμικό χαρακτήρα και απαλλάσσεται από τους περιορισμούς της κλασικής αντίληψης της αδρανούς ύλης.

Physics4u's Weblog

Ο Ίλια Πριγκόζιν γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1917 στη Μόσχα και ήταν φυσικοχημικός που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ το 1977 για τις συνεισφορές του στη θερμοδυναμική εκτός ισορροπίας. Μέχρι το θάνατό του ήταν πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας Επιστημών Απεβίωσε στις 28 Μαΐου 2003. Σαν αφιέρωμα δημοσιεύουμε την άποψη του για το βέλος του χρόνου στο περίφημο έργο του “Θερμοδυναμικά συστήματα μακράν της ισορροπίας” , όπου εξέτασε το σημαντικό ρόλο που παίζει στη φύση το βέλος του χρόνου, την διάκριση μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος μέσα στον φυσικό κόσμο.

View original post 1,084 more words

The Artist

Ἐν Μακεδονίᾳ

ΠΕΖΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΓΟΥΑΙΛΝΤ

Κάποιαν ἑσπέραν ἐφώλιασεν ἐντὸς τῆς ψυχῆς του ἡ ἐπιθυμία νὰ πλάσῃ μιὰν ἀπεικόνισι «Τῆς Χαρᾶς ποὺ ἀντέχει γιὰ μιὰ στιγμή». Καὶ ἀνεχώρησεν ἐντὸς τοῦ κόσμου πρὸς ἀναζήτησιν ὀρειχάλκου. Ὅτι μόνον μὲ ὀρείχαλκο μποροῦσε νὰ ὁραματίζεται.

Ὅμως ὅλος ὁ ὀρείχαλκος τοῦ κόσμου ὁλάκερου εἶχεν ἐξαφανισθῆ, μήτε ὁπουδήποτε ἐντὸς τοῦ κόσμου ὁλάκερου ὑπῆρχε λίγος ὀρείχαλκος γιὰ νὰ βρεθῇ, ἐκτὸς μόνον ἀπὸ τὸν ὀρείχαλκο στὴν ἀπεικόνισι «Ἡ Θλῖψι ποὺ διαρκεῖ γιὰ πάντα».

Τούτη τὴν ἀπεικόνισιν εἶχεν ὁ ἴδιος, μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια, πλάσει, καὶ τὴν εἶχε τοποθετήσει ἐπὶ τοῦ μνήματος τοῦ μοναδικοῦ ὄντος ποὺ ἀγάπησε στὴν ζωή. Ἐπὶ τοῦ μνήματος τοῦ νεκροῦ ὄντος ποὺ πειότερον ἀγάπησεν εἶχε τοποθετήσει τὴν ἀπεικόνισι ποὺ ἦταν δικό του πλάσμα, ὥστε νὰ μπορῇ νὰ χρησιμεύῃ ὡς ἔνδειξι τῆς ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν πεθαίνει ποτέ, καὶ ὡς σύμβολο τῆς θλίψεως τοῦ ἀνθρώπου ποὺ διαρκεῖ γιὰ πάντα. Καὶ στὸν κόσμον ὁλάκερο δὲν…

View original post 53 more words

Η εικόνα του σύμπαντος όπως το αναπαριστά ένας καλλιτέχνης βάσει στοιχείων της ΝΑSA

Physics4u's Weblog

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το σύμπαν είναι ηλικίας περίπου 13.800.000.000 ετών για τα περισσότερα εκ των οποίων δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Βέβαια τα χρόνια αυτά το διάστημα έχει “κατοικηθεί» από δισεκατομμύρια γαλαξίες. Ο καλλιτέχνης Pablo Carlos Budassi, χρησιμοποιώντας τους Λογαριθμικούς Χάρτες του της NASA και τις εικόνες του σύμπαντος από τη NASA και το Πανεπιστήμιο Princeton δημιούργησε έναν «δίσκο» που αποτελεί μια απεικόνιση εικόνα του ορατού σύμπαντος όπως φαίνεται βάσει του ηλιοκεντρικού συστήματος.

View original post 149 more words

Δηµήτρης Κανελλόπουλος, Τα παλιά καφενεία

To Koskino

Τα παλιά καφενεία
µοιάζουν µε ηττηµένους φαντάρους˙
κλείνουν µέσα τους το σκληρό καιρό
ανήµπορα να κρατήσουν κάτι
από τη νιότη τους.
Είναι, τα παλιά καφενεία,
ξεχασµένα λιµάνια
που έχασαν στο χρόνο την υπόληψή τους.
Τα κυριακάτικα απογέµατα
η θλίψη αράζει πίσω απ’ τα θαµπά τζάµια
ξεχνιέται µέσα τους.
Φτηνός καπνός τ΄ αγκαλιάζει.
Ο χρόνος ασάλευτος βυθίζει στη λησµονιά
τις σκιές που πέρασαν’
µικροί εργολάβοι ανυπόµονα καρτερούν
να εκδηλωθεί η ανάγκη των απογόνων.
Τα έχουν έτοιµα τα χαρτιά
τους λογαριασµούς, τα συµβόλαια, τι θα πάρει ο καθένας.
Μπουλντόζες και βαριά µηχανήµατα
χωρίς σεβασµό θα γκρεµίσουν τους καπνούς,
τα χνώτα, τις µνήµες.

Η αντιπαροχή, που παίρνει τις ψυχές µας.

View original post

Θεωρία των Πάντων

Physics4u's Weblog

Σύμφωνα με τις θεωρίες που μας αποκαλύπτουν τις πρώτες απειροελάχιστες στιγμές της γένεσης με βάση τις παρατηρήσεις και τα πειράματα που έχουν γίνει μέχρι τώρα, το Σύμπαν την εποχή εκείνη είχε μία απροσδιόριστη χρονική διάρκεια ύπαρξης, αφού η διάσταση του χρόνου εξομοιώνονταν κατά κάποιον τρόπο με μία από τις διαστάσεις του χώρου. Αυτό που υπήρχε στον περιορισμένο εκείνο χώρο, που ήταν μικρότερος από το μέγεθος ενός πρωτονίου, δεν ήταν παρά ένας «κβαντικός αφρός», ενώ το Σύμπαν στο οποίο ζούμε τώρα αποτελούσε τότε ένα μικροσκοπικό μόνο κομμάτι του αφρού. Οπότε κάποια στιγμή, ωθούμενο από μία τυχαία κβαντική διακύμανση, το κοσμικό ρολόι άρχισε να χτυπάει ξεκινώντας έτσι τη διαστολή του Σύμπαντος.

Χωροχρονικός αφρός

View original post 599 more words

William Everson (1912-1994), Ποιήματα

To Koskino

ΠΛΗΓΗ

Το να ορέγεσαι και ν’ αντιστέκεσαι για χρόνια, και μετά
να ενδίδεις, είναι τρομακτικό πράγμα.
Όλα όσα λιμπίστηκες και αρνήθηκες
στο τέλος σε κατακτούν. Παραδίνεσαι
ολοκληρωτικά στη δύναμή τους
και η παρουσία τους
εισβάλλοντας στην ψυχή σου σε αποβλακώνει
με την παρηγοριά και το φόβο της.

Δεν υπάρχει τίποτα τόσο ταπεινωτικό όσο η αποδοχή.

Γεύομαι τα μανιτάρια μέσα στη νύχτα
ανοίγοντας το δρόμο τους μέσα στο χαλαρό έδαφος,
ζωώδης όπως όλες οι γέννες.

Και σκύβω το κεφάλι μου
κι ακουμπώ το στόμα μου πάνω στην πληγή όλων όσα
λαχτάρησα
και είμαι ρημαγμένος από χαρά.

ΤΕΛΟΣ ΕΤΟΥΣ

Η χρονιά πεθαίνει λυσσαλέα: πέρα απ’ το βορρά οι μανιασμένες
καταιγίδες
ο άνεμος στο χείλος της στέγης, κεραυνός ξεσκίζει τον χαμηλό
ουρανό:
αυτή η χρονιά πεθαίνει σαν κάποιους
προδομένους Νορβηγούς που
παραπατάνε απ’ τα βαθιά τραύματα,
το φρενιασμένο ατσάλι κομματιάζεται στριφογυρίζοντας.
Από το βορινό δωμάτιο παρακολουθώ μέσα στο
σούρουπο, αντικοινωνικός
θωρώντας παγερά τη…

View original post 310 more words

Μίλτος Σαχτούρης, Πέντε ποιήματα

To Koskino

Ο βυθός

Ένας ναύτης ψηλά

στα κάτασπρα ντυμένος

τρέχει μέσ’ στο φεγγάρι

Κι η κοπέλα απ’ τη γης

με τα κόκκινα μάτια

λέει ένα τραγούδι

που δε φτάνει ως το ναύτη

Φτάνει ως το λιμάνι

φτάνει ως το καράβι

φτάνει ως τα κατάρτια

Μα δε φτάνει ψηλά στο
φεγγάρι

*Από τη συλλογή Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ

***

Η σκηνή

Απάνω στο τραπέζι είχανε στήσει

ένα κεφάλι από πηλό

τους τοίχους τους είχαν στολίσει

με λουλούδια

απάνω στο κρεβάτι είχανε κόψει από χαρτί

δυο σώματα ερωτικά

στο πάτωμα τριγύριζαν φίδια

και πεταλούδες

ένας μεγάλος σκύλος φύλαγε

στη γωνιά

Σπάγγοι διασχίζαν το δωμάτιο απ’ όλες

τις πλευρές

δε θά ‘ταν φρόνιμο κανείς

να τους τραβήξει

ένας από τους σπόγγους έσπρωχνε τα
σώματα

στον έρωτα

Η δυστυχία απ’ έξω

έγδερνε τις πόρτες

*Από τη συλλογή Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ

***

Η νοσταλγία γυρίζει

Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο
κρεβάτι
ένα φιλί ανοιγόκλεινε πάνω στο πάτωμα

οι…

View original post 205 more words

Θεόδωρος Μπασιάκος, Δύο ποιήματα

αστείρευτος!!!

To Koskino

View original post

Ἀργύρης Χιόνης: Τὸ ἀπομεσήμερο ἑνὸς φαύνου

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι

 

 

Ἀρ­γύ­ρης Χι­ό­νης

 

Τὸ ἀπομεσήμερο ἑνὸς φαύνου

 

N­e­v­er-n­e­v­e­r­m­o­re

«T­he R­a­v­en», E.A. P­oe

 

ΥΤΗ ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΕ ΚΛΕΙΣΕΙ τὰ εἴ­κο­σι τρί­α· αὐ­τὸς πλη­σί­α­ζε τὰ ἑ­ξῆν­τα. Αὐ­τὴ εἶ­χε μό­λις ἐκ­δώ­σει τὴν πρώ­τη ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γή της, ἀλ­λὰ ἀ­νυ­πο­μο­νοῦ­σε ἤ­δη γιὰ ἀ­να­γνώ­ρι­ση, γιὰ κα­τα­ξί­ω­ση. Αὐ­τός, ἀ­φοῦ εἶ­χε φτύσει αἷ­μα καὶ πε­ρά­σει διὰ πυ­ρὸς καὶ σι­δή­ρου, ἐ­θε­ω­ρεῖ­το πλέ­ον κα­τα­ξι­ω­μέ­νος ποι­η­τὴς καὶ κρι­τι­κός.

       Ἦ­ταν ἕ­να ζε­στὸ ἀ­πο­με­σή­με­ρο τοῦ Ἰ­ου­λί­ου καὶ ἦ­σαν ξα­πλω­μέ­νοι, ὁ­λό­γυ­μνοι, ἐ­πά­νω στὸ κρε­βά­τι του. Πρὶν ἀ­πὸ λί­γο, εἴ­χα­νε, κά­νει ἔ­ρω­τα· αὐ­τὴ μὲ βα­θιοὺς στε­ναγ­μοὺς καὶ πνι­χτὲς κραυ­γὲς “ἡ­δο­νῆς”· αὐ­τὸς μὲ ἱ­δρώ­τα καὶ ἄγ­χος γιὰ τὴ λει­ψὴ στύ­ση του.

       Αὐ­τὴ εἶ­χε ἀ­πο­κοι­μη­θεῖ· αὐ­τός, ξύ­πνιος καὶ γερ­μέ­νος στὸ πλά­ι, πρὸς τὸ μέ­ρος της, ἄ­κου­γε τὴν ἥ­συ­χη, ἀ­μέ­ρι­μνη ἀ­νά­σα της καὶ πε­ρι­ερ­γα­ζό­ταν τὸ κορ­μί της. Ὁ ὕ­πνος τὴν εἶ­χε κερ­δί­σει σὲ ὕ­πτια στά­ση, ἀλ­λὰ τὰ στή­θη της δὲν κρέ­μον­ταν δε­ξιὰ κι ἀ­ρι­στε­ρά· σφι­χτὰ σὰν λε­μό­νια, ση­μά­δευ­αν μὲ ρῶ­γες ὄρ­θι­ες τὸ τα­βά­νι…

View original post 754 more words