ΠΛΗΓΗ
Το να ορέγεσαι και ν’ αντιστέκεσαι για χρόνια, και μετά
να ενδίδεις, είναι τρομακτικό πράγμα.
Όλα όσα λιμπίστηκες και αρνήθηκες
στο τέλος σε κατακτούν. Παραδίνεσαι
ολοκληρωτικά στη δύναμή τους
και η παρουσία τους
εισβάλλοντας στην ψυχή σου σε αποβλακώνει
με την παρηγοριά και το φόβο της.
Δεν υπάρχει τίποτα τόσο ταπεινωτικό όσο η αποδοχή.
Γεύομαι τα μανιτάρια μέσα στη νύχτα
ανοίγοντας το δρόμο τους μέσα στο χαλαρό έδαφος,
ζωώδης όπως όλες οι γέννες.
Και σκύβω το κεφάλι μου
κι ακουμπώ το στόμα μου πάνω στην πληγή όλων όσα
λαχτάρησα
και είμαι ρημαγμένος από χαρά.
ΤΕΛΟΣ ΕΤΟΥΣ
Η χρονιά πεθαίνει λυσσαλέα: πέρα απ’ το βορρά οι μανιασμένες
καταιγίδες
ο άνεμος στο χείλος της στέγης, κεραυνός ξεσκίζει τον χαμηλό
ουρανό:
αυτή η χρονιά πεθαίνει σαν κάποιους
προδομένους Νορβηγούς που
παραπατάνε απ’ τα βαθιά τραύματα,
το φρενιασμένο ατσάλι κομματιάζεται στριφογυρίζοντας.
Από το βορινό δωμάτιο παρακολουθώ μέσα στο
σούρουπο, αντικοινωνικός
θωρώντας παγερά τη…
View original post 310 more words
agelikifotinou 