Στέλλα Τσιρέκα
Δανεικὴ ζωὴ
ΑΘΙΣΑΝ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ στὸ γωνιακὸ τραπεζάκι δίπλα στὴ τζαμαρία ἡ μία ἀπέναντι ἀπὸ τὴν ἄλλη.
Τὸ λινὸ ἄσπρο τραπεζομάντιλο μὲ τὸ διακριτικὸ λευκὸ κέντημα καὶ τὸ γαρύφαλλο στὸ πορσελάνινο βάζο προσέδιδαν τὴν ψευδαίσθηση μιᾶς σπιτικῆς ἀτμόσφαιρας. Ἔτσι τὸ ἔνιωθαν ἐξάλλου καὶ οἱ δυό τους αὐτὸ τὸ μικρὸ ἑστιατόριο στὴν ἄκρη τοῦ πάρκου.
Τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια —τόσα μετροῦσε ἡ γνωριμία τους— τὸ ἐπισκέπτονταν κάθε μεσημέρι Παρασκευῆς. Τὸ τραπέζι ἦταν κρατημένο πάντα γι’ αὐτὲς τὶς δυό. Μόνο γι’ αὐτὲς τὶς δυό. Μεγάλωσαν μὲ τὸν ἰδιοκτήτη τοῦ μαγαζιοῦ, ξεπροβόδισαν τοὺς παλιοὺς ὑπαλλήλους καὶ ὑποδέχτηκαν τοὺς νέους μέχρι ποὺ πάλιωσαν κι αὐτοί. Γεύτηκαν κάθε πιάτο, ἤξεραν ἀπ΄ ἔξω τὴ μουσική, κάθε ἦχος καὶ μυρωδιὰ ἦταν τόσο γνώριμα ὅσο καὶ τὰ σπίτια τους.
Γνωρίστηκαν σὲ μιὰ παρουσίαση βιβλίου ἑνὸς πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα τὸν ὁποῖο καὶ φρόντισαν νὰ γνωρίσουν καὶ προσωπικὰ κι…
View original post 634 more words