Μία από τις βασικές οντολογικές και επιστημολογικές συμβολές τις οποίες εισέφερε Μαρξ στην ανθρώπινη σκέψη, ήταν η σύλληψη του ανθρώπου ως κυρίαρχα κοινωνικού όντος, ως «κοινωνικού ατόμου» (zivilisierten menschen). Ο άνθρωπος για τον μαρξισμό είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων και μόνο σε αυτό το επίπεδο ανάλυσης μπορεί να νοηθεί ως «συγκεκριμένη καθολικότητα». Αντίθετα, η κλασική αστικοφιλελεύθερη σκέψη, εκκινώντας με τον Χομπς (17ος αιώνας) συνελάμβανε τον άνθρωπο ως ένα εγωιστικό ον-ζώο (homo lupus homini) το οποίο αναγκάζεται να συμβληθεί ωφελιμιστικά με τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα. Η ισχυρή αυτή εικόνα την οποία σκιαγράφησε ο Χομπς πίσω στον 17ο αιώνα, τους επόμενους αιώνες και κάτω από την επίδραση του θετικισμού θεμελιώθηκε πάνω σε έναν βιολογικό αναγωγισμό-μία εκδοχή αυτού που ο Μαρξ κριτίκαρε ως «χυδαίο-αγοραίο υλισμό». Στην ακραία λογική της συνέπεια αυτή η διανοητική τάση λαμβάνει τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού δαρβινισμού ο οποίος αναπόδραστα συνδέεται με τις πιο αντιδραστικές και…
View original post 484 more words
agelikifotinou 