Αντρέ Μπρετόν, Πόλεμος

To Koskino

Κοιτάζω το Τέρας που γλείφεται

Για να μπερδευτεί όσο μπορεί με ό,τι είναι γύρω του

Τα μάτια του χρώμα φουρτούνας

Ξάφνου είναι βαλτονέρια που σκεπάζονται με βρώμικα

ρούχα με σκουπίδια.

Βαλτονέρια που πάντα σταματάνε τον άνθρωπο

Βαλτονέρια με μια μικρή πλατεία Όπερας μες την κοιλιά

τους

Ο φωσφορισμός είναι το κλειδί για τα μάτια του Κτήνους

Που γλείφεται

Κι η γλώσσα του

Τοξεμένη ποιος ξέρει από πριν πού

Είναι ένα σταυροδρόμι από καμίνια

Από κάτω ατενίζω τον ουρανίσκο του

Σαν από λάμπες μέσα σε σάκους

Και κάτω απ’ το θόλο σε γαλάζιο βασιλικό χρώμα

Τόξα χρυσαφιά ξεφτισμένα προοπτικά το ‘να μέσα στ’ άλλο

Ενώ τρέχει η πνοή της γενίκευσης στο άπειρο εκείνου του πανάθλιου
γυμνόστηθου παλιάτσου σαν κι αυτούς που βγαίνουν

στις πλατείες καταπίνοντας δαυλιά αναμμένα με πετρέλαιο

κάτω από μια ψιλή βροχή πεντάρες.

Τα σπυριά του Κτήνους λάμπουν εκατόμβες παλικαριών για να

χορτάσει ο Αριθμός

Με τα πλευρά να…

View original post 233 more words

Ο υποψήφιος (διήγημα του Ρόδη Ρούφου)

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Είχαμε προχτές την επέτειο των 50 χρόνων από την κήρυξη της δικτατορίας στις 21 Απριλίου 1967, οπότε ταιριάζει στο σημερινό λογοτεχνικό μας ραντεβού να διαβάσουμε ένα αντιδικτατορικό λογοτέχνημα, ένα διήγημα που ανήκει σε μια σημαντική αντιδικτατορική εκδοτική κίνηση.

Εννοώ τον τόμο “18 κείμενα”, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το 1970. Ακολούθησαν τα Νέα Κείμενα, τα Νέα Κείμενα 2 και το περιοδικό Συνέχεια -και η φυλάκιση της Νανάς Καλλιανέση, της εκδότριας του Κέδρου. Αλλά για τα θέματα αυτά έχουν γράψει πολλά και πολλοί που τα έζησαν από κοντά, εγώ θα παραθέσω απλώς τα ονόματα των συντελεστών του τόμου: Γιώργος Σεφέρης, Μανόλης Αναγνωστάκης, Νόρα Αναγνωστάκη, Αλέξανδρος Αργυρίου, Θανάσης Βαλτινός, Λίνα Κάσδαγλη, Νίκος Κάσδαγλης, Αλέξανδρος Κοτζιάς, Τάκης Κουφόπουλος, Μένης Κουμανταρέας, Δ.Ν.Μαρωνίτης, Σπύρος Πλασκοβίτης, Ρόδης Ρούφος, Τάκης Σινόπουλος, Καίη Τσιτσέλη, Στρατής Τσίρκας, Θ.Δ.Φραγκόπουλος, Γιώργος Χειμωνάς.

Τα 18 Κείμενα είχαν μεγάλη εκδοτική επιτυχία και γνώρισαν αλλεπάλληλες εκδόσεις τα χρόνια της δικτατορίας. Ο παλιός εκείνος…

View original post 4,612 more words

Ο κομήτης που χτύπησε τη Γη το 10.950 π.Χ. και η ανάδυση του πολιτισμού

Source: Ο κομήτης που χτύπησε τη Γη το 10.950 π.Χ. και η ανάδυση του πολιτισμού

Είμαι διαρκώς θυμωμένος δίχως να είμαι

Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros

Έχοντας περάσει στην αλέα της συνείδησης
σε εκείνο το χώρο που
σφάλμα μου έλεγα παλιότερα
να με χωρίζει απ’ αυτό
μια πόρτα του μεταφυσικού

δεν πράττω αλλά γεύομαι το ρυθμό των γεγονότων
χαρίστηκε μου η γαλήνη των αρχών
Δεν σπεύδω σαν πριν στα γεγονότα
κατάφερα να νικήσω την αδήριτη
του σώματος μου τη φθορά
μου χαρίστηκε μια γαλήνη με την οποία
υπάρχω σταλάζοντας στις μορφές
που γίνηκαν άυλες θαρρείς

Είμαι διαρκώς θυμωμένος δίχως να είμαι

View original post

2084

Απολύτως Διαλλακτικός

Είναι φανερή πλέον η επίδραση που είχε η δυστοπία του βιβλίου ως πηγή έμπνευσης. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από το κτίριο στο οποίο δουλεύω αμέσως μετά την ανάγνωση. Δεν ήξερα ότι εν τέλει βρίσκομαι τόσο κοντά στο Υπουργείο της Αγάπης. Ευχαριστώ το FractalArt που ακόμη μια φορά με τίμησε με τη δημοσίευσή του.

Σ’ ένα άψυχο υπόγειο αποκλεισμένος
Εκεί που λιώνει αργά το σίδερο της σκέψης
Δεσμά νέα πιο γερά ώστε να φτιάξει
Είδα απ’ την ασπρόμαυρη οθόνη τοίχου
Φευγαλέα τη γλυκιά μορφή σου να γλιστρά
Πριν πικρά κηρύξω τέλος αδικαίωτο
Κουράγιο ψέλλισα σαν άγαρμπο αστείο
Μπροστά στα πόδια ανηλεών ενόρκων
Έτοιμων να προστάξουν χωρίς αναβολές
Όλα μια θλιβερή ψευδαίσθηση της ύπαρξης

Όλα; Κι ο θυμός σου για τη φτώχια της δουλείας
Ανθρώπων που τώρα σαν τα κοράκια ζουν
Κατασπαράσσοντας τα ίδια τους τα σπλάχνα
Όλα; Κι η παιδική χαρά στην πλατεία του χωριού
Κάτω απ’ το γηραιό πλατάνι που παίζαμε μικροί
Μελανά…

View original post 171 more words

Λευτέρης Πούλιος, Τέσσερα ποιήματα και μια παρουσίαση

To Koskino

Η Ἀμφισβήτηση εἶναι εὐάλωτη

Μανιασμένη βροχὴ
πάνω ἀπ’ τὰ θαμμένα δάχτυλά μου.
Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα
κάτω ἀπὸ ’να δέντρο
ἔξω ἀπ’ τὴ σπηλιὰ
Μ’ ἄγριες κουρελιασμένες προβιὲς
Καὶ βιβλικὴ γενειάδα –
ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι τσουκνίδα
εἶναι εὐάλωτη –
Κακοσιτισμένο
Νὰ ἀγναντεύει τὸ μαχητικὸ ἀφρὸ
τῆς ἀκροθάλασσας
Καθετὶ εἶναι γεμάτο
καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ ἐλευθερία.
Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα
Στὸ ναὸ τῆς φαντασίας μὲ ἰκετήρια κλαδιὰ
Τρέμοντας μὲ σκέψεις φτωχοῦ θεοῦ
Τὸ εἶδα
στὴ στοιχειωμένη πολυκατοικία
Ὁδηγημένο στὴν ἀφθονία μὲ αὐτοκίνητο οὐίσκι ἔντυπο
ἢ στὸ ἄντρο τῆς μιζέριας
Μὲ ὁλόλαμπρη γύμνια χλωμὰ στήθια
Ὀρυχτὰ στολίδια νεκρὸ βρακὶ
Ἡ μεγαλειότητά του περιμένοντας φώτιση
κάτω ἀπὸ ληστρικὰ νύχια
Ἔξαλλο βασανιστήριο
Φτυστὰ στὸν καιρό.
Κακόμοιρο πετσὶ θαμμένο
μέσα σὲ τόση νύχτα
Ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι εὐάλωτη
Μέσα στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

***

Πάρνηθα

Καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ σάλπισμα τοῦ ἀγγέλου, θειάφι
κίτρινο ζωηρὸ καὶ μενεξεδὶ ζωηρὸ
πάνω στὸ βουνὸ μὲ τὴ μορφὴ ποὺ…

View original post 1,110 more words

Ο Χριστός αυτό το Πάσχα

Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros

Ο Χριστός αυτό το Πάσχα φυλακίζεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Τσετσενίας γιατί είν΄ ομοφυλόφιλος

Αλλού είναι γυναίκα και λιθοβολείται γιατί ερωτεύτηκε
κάπου αλλού είναι φάλαινα και σφάζεται
σε κάποιες γειτονιές είν’ αδέσποτο σκυλί και τρώει τη φόλα
Ολοένα σταυρώνεται σαν μετανάστης, εισπνέει αέρια παιδάκι στη Συρία και σκοτώνεται από πυραύλους σε νοσοκομεία.

Τα πρόσωπα Χριστός δεν έχουν φύλο και δεν έχουν γένος και είδος είναι οι ηττημένοι της βίας του ανθρώπου.
Είναι η μοίρα ενός πληγωμένου Πλανήτη.

View original post

Μάρκος Μέσκος, Τρία ποιήματα

To Koskino

Ο ΣΤΕΡΓΙΟΣ

Το βουνό γονάτιζε νύχτα με το τσεκούρι και χαραυγές
τα ξύλα στην πόλη κατέβαζε με τα μουλάρια.

Στέργιο τον έλεγαν κι είχε πέντε παιδιά –όλα κορίτσια.
Παράλυτος πήγε από κακή ασθένεια και γυναίκες.

Καί τη γυναίκα είχε του σπιτιού
αυτός φωνές και χωρατά καθώς ξεφόρτωνε τα ζώα στην αυλή
κι εκείνη σιωπηλά επιτιμώντας τον
γιατί πουλάει το βουνό τόσο φθηνά
καί χαραμίζει τη ζωή του.

*Από τη συλλογή “Άλογα στον Ιππόδρομο”, 1973.

***

ΠΡΟΑΙΣΘΗΜΑ

Από τη στέγη περνούσαν πράγματα πολλά
καπνός πνοές ανέμου φύλλα φθινοπωρινά
ο ίσκιος του ήλιου στο γύρισμα
του χελιδονιού η γλώσσα στο ζενίθ
τα ξιπόλητα πόδια των πουλιών δειλινές ώρες
κόκκινη κλώσα ή στέγη

μα εκείνο απομένει: η μαύρη κάργα στην καταχνιά
με το φοβερό ράμφος τοκ τοκ, τοκ τοκ
έμβολο θανάτου στο κρανίο.
Και η σιωπή του κρεμασμένου μέσα.

*Από τη συλλογή “Άλογα στον Ιππόδρομο”, 1973.

***

XVI

Πέλμα της χήνας φύλλο συκιάς…

View original post 105 more words

ΠΟΥΛΙΑ, ΚΤΗΝΗ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ: ΟΙ ΝΤΑΡΡΕΛΣ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

ιγ' ι'

Οι Ντάρρελς στη Βίλλα Ανεμογιάννη

Τον Μάρτιο του 1935, μια εκκεντρική οικογένεια Άγγλων καταφθάνει κι εγκαθίσταται στην Κέρκυρα.  Πρόκειται για την χήρα Λουίζα Ντάρρελ, τον γιο της –νιόπαντρο κι επίδοξο συγγραφέα- Λώρενς με την σύζυγό του Νάνσυ Μάγιερς, και τα τρία, μικρότερα παιδιά της: την κόρη της Μάργκο και τους γιους της Λέσλι και Τζέραλντ.  Με προτροπή του Λώρενς, αφήνουν πίσω τους τον «αγγλικό θάνατο», τον καθωσπρεπισμό, δηλαδή, και την απολίθωση της αγγλικής κοινωνίας, αλλά και τον φριχτό, μουντό καιρό της χώρας τους κι έρχονται στην Κέρκυρα, για ν’ ανασάνουν στον ήλιο και το φως της Ελλάδας, αλλά και να νοιώσουν ελεύθεροι στην ελληνική φύση.  Οι Ντάρρελς, μετά τον θάνατο του πατέρα της οικογένειας έχουν χάσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας τους. Ταυτόχρονα η Λουίζα παρουσιάζει πρόβλημα αλκοολισμού.  Θα έπρεπε λοιπόν, για να επιβιώσουν, να διαλέξουν ανάμεσα στην αμφίβολη φιλανθρωπία των συντηρητικών συγγενών τους ή να δοκιμάσουν την τύχη τους…

View original post 783 more words