Είναι φανερή πλέον η επίδραση που είχε η δυστοπία του βιβλίου ως πηγή έμπνευσης. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από το κτίριο στο οποίο δουλεύω αμέσως μετά την ανάγνωση. Δεν ήξερα ότι εν τέλει βρίσκομαι τόσο κοντά στο Υπουργείο της Αγάπης. Ευχαριστώ το FractalArt που ακόμη μια φορά με τίμησε με τη δημοσίευσή του.
Σ’ ένα άψυχο υπόγειο αποκλεισμένος
Εκεί που λιώνει αργά το σίδερο της σκέψης
Δεσμά νέα πιο γερά ώστε να φτιάξει
Είδα απ’ την ασπρόμαυρη οθόνη τοίχου
Φευγαλέα τη γλυκιά μορφή σου να γλιστρά
Πριν πικρά κηρύξω τέλος αδικαίωτο
Κουράγιο ψέλλισα σαν άγαρμπο αστείο
Μπροστά στα πόδια ανηλεών ενόρκων
Έτοιμων να προστάξουν χωρίς αναβολές
Όλα μια θλιβερή ψευδαίσθηση της ύπαρξης
Όλα; Κι ο θυμός σου για τη φτώχια της δουλείας
Ανθρώπων που τώρα σαν τα κοράκια ζουν
Κατασπαράσσοντας τα ίδια τους τα σπλάχνα
Όλα; Κι η παιδική χαρά στην πλατεία του χωριού
Κάτω απ’ το γηραιό πλατάνι που παίζαμε μικροί
Μελανά…
View original post 171 more words
agelikifotinou 