a tale of two glasses

a/man/called/...

Η επικοινωνία τους στα ίνμποξ είχε ξεκινήσει πριν πέντε εβδομάδες. Τυπικά και με κάποια προσεκτικά πειράγματα στην αρχή, ζυγίζαν ο ένας τον άλλον, γρήγορα προχωρήσαν σε προσωπικά δεδομένα αφού κανείς δεν φάνηκε να  κλέβει στο ζύγι. Στις τρεις εβδομάδες αποκαλύψαν τη γύμνια τους με πίξελ, ήπια στην αρχή, χωρίς μέτρο μετά. Στις δυο εβδομάδες ανακαλύψαν ότι εδώ και χρόνια γράφαν τις ίδιες ιστορίες, σχεδόν με τις ίδιες λέξεις, ακριβώς με την ίδια αρχή, μέση και τέλος. Τρόμαξαν και οι δυο. Ειδικά όταν δυο ιστορίες καλά κρυμμένες μέσα στους σκληρούς τους δίσκους ήταν τόσο ίδιες όσο ούτε ο καλύτερος γενετιστής θα μπορούσε να καταφέρει. Μετά από αυτό δεν μίλησαν για μια εβδομάδα. Προχτές, μετά από πολλή σκέψη, του έστειλε μήνυμα να βρεθούν. Εκείνος δίστασε αλλά είπε εντάξει.

Οι άλλοι θαμώνες στο εστιατόριο ήταν απορροφημένοι με τα δικά τους. Όχι τόσο πολύ όμως ώστε να μη προσέξουν τον άντρα που έβαζε κρασί…

View original post 89 more words

Όψεις του Φαντασιακού

antisystemic

“Το τραυματικό συμβάν είναι πραγματικό ως συμβάν και φαντασιακό ως τραυματικό”.

Κορνήλιος Καστοριάδης, “Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας”

Αν υπάρχει μια μορφή τέχνης που να μοιάζει με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό στις σημερινές συνθήκες του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, αυτή είναι σιγουρα ο κινηματογράφος που έκανε ο Αντρέι Βάιντα στο τελευταίο στάδιο καλλιτεχνικής παραγωγής του. Ταινίες σαν το “Κατύν”, το “Βαλέσα” και το “Afterimage” σίγουρα δεν διέπονται από τον ίδιο αισθητικό κανόνα που ακολουθούσε ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Εντούτοις, μοιάζουν με αυτόν, ως προς τον ευρύτερο ρόλο που επιτελούσε αναφορικά με την αναπαραγωγή του κυρίαρχου κοινωνικού παραδείγματος. Είναι στρατευμένη τέχνη προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς. Διατίθεται με την μορφή του εμπορεύματος, πακεταρισμένου σε ιλουστρασιόν περιτύλιγμα. Φυσικά, η μη-πολιτική τέχνη δεν είναι παρά μια βολική φαντασίωση βγαλμένη μέσα από τα μυαλά των μπουρζουάδων ιδεολόγων. Ως προς αυτό το σημείο, θα περιοριστούμε να σχολιάσουμε οτι στον βαθμό που η σύγχυση δεν γίνεται σκόπιμα…

View original post 2,973 more words

Βαγγέλης Αλεξόπουλος, Σε αμβλεία γωνία

To Koskino

Τώρα τελευταία
ένας άνεμος
φονιάς
τριγυρνά στα σοκάκια
της ψυχής μου.

Χορδές που σκλήρυναν και σκούριασαν
σαράντα έξι χρόνια,
κουρδίσματα και πρόβες.

Το αίμα ποτέ δεν ξεχνά
τα απολεσθέντα χρόνια,

μνήμη σφουγγάρι
πάντα μεσάνυχτα, δεξιόστροφα

σε υγρά καφενεία με θολά παράθυρα
αποθέσαμε το μέλλον σε δυνάμεις ανώτερες
και απομείναμε να περιμένουμε σε κάποιο λιμάνι
ξεφορτώνοντας container,
βιβλία και θρύψαλα

καθώς ο Irwin Allen Ginsberg
μας κοιτά από ψηλά και ουρλιάζει.

*Από τη συλλογή “Η Πλατεία των Ταύρων”, εκδόσεις Οδός Πανός, 2017.

View original post

Το αυγό (διήγημα του Στάθη Κοψαχείλη)

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Αυγό ή αβγό; Θα ασχοληθούμε άλλη φορά με το… φλέγον αυτό ερώτημα, σήμερα είναι Κυριακή κι έτσι έχουμε ύλη λογοτεχνική -αν λεξιλογήσουμε, θα γίνει στο περιθώριο.

Θα δούμε σήμερα ένα διήγημα από μια σχετικά πρόσφατη συλλογή διηγημάτων, το βιβλίο του Στάθη Κοψαχείλη “Η δρακοντιά” (είναι φυτό, που έχει και αρκετό λεξιλογικό ενδιαφέρον), μια συλλογή του 2015 που σχολιάστηκε πολύ από την κριτική αλλά που, ομολογώ, δεν έχω αξιωθεί να διαβάσω. Η φίλη μας η Μαρία το διάλεξε και το πληκτρολόγησε.

Η Δρακοντιά είναι η δεύτερη συλλογή του Στάθη Κοψαχείλη, ο οποίος γεννήθηκε το 1957 στο Λιτόχωρο και ζει στη Θεσσαλονίκη. Περιλαμβάνει 12 διηγήματα. Είχε προηγηθεί η συλλογή “Παραμιλητά” το 2011.

Στο τέλος του κειμένου, βάζω ένα απόσπασμα κριτικής και κάποια λίγα λεξιλογικά.

Το αυγό
Στον Δημήτρη Παπαθανασίου

Το πρωί της Δευτέρας 8 Ιουνίου του 1942 ο Αποστόλης Βαρθαλαμής, που έχει πατήσει για καλά τα εξήντα, ξύπνησε άκεφος. Ένιωθε μεγάλη αδυναμία…

View original post 1,522 more words

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Υστεροφημία

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Υστεροφημία

[Ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]

Είπες, κάποτε αυτά τα ποιήματα θ’ αγαπηθούν πολύ
θα τοιχοκολληθούν, να τα διαβάσουν όλοι.
Μια μέρα θα υγράνουν μάτια και χείλη
θα διαβαστούν κάτω από φανοστάτες, σε βροχερές συνελεύσεις.
Τέλος, καθώς πολλούς θα τυραννήσουν, θα καούν
ή θα ταφούν σε ανήλια σπουδαστήρια – κι είπες πάλι
ίσως ο άνεμος μιας δροσερής αυγής να τα σκορπίσει

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985) του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

View original post

Υποσημείωση #15 VII, Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας

Benjamin conti

Δεν έχει υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα τεκμήριο βαρβαρότητας. Κι όπως ένα τέτοιο τεκμήριο δεν στερείται βαρβαρότητας, το ίδιο ισχύει και για τη διαδικασία μεταβίβασης, με την οποία πέφτει από το ένα χέρι στο άλλο. Γι’ αυτό ο ιστορικός υλιστής απομακρύνεται από αυτό όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρεί καθήκον του την κάθαρση της ιστορίας ενάντια στο ρεύμα.

Βάλτερ Μπένγιαμιν, VII, Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας

View original post

«Κακή σύμπτωση» η εξαφάνιση των δεινοσαύρων

Source: «Κακή σύμπτωση» η εξαφάνιση των δεινοσαύρων

Αντονέν Αρτό, Τα σκατά

To Koskino

Για να υπάρξεις είναι αρκετό να αφεθείς να είσαι,
αλλά για να ζήσεις πρέπει να είσαι κάποιος,
πρέπει να έχεις ένα ΚΟΚΑΛΟ,
να μη φοβάσαι να δείξεις το κόκκαλο,
και να διακινδυνεύσεις να χάσεις τη σάρκα.

Ο άνθρωπος από πάντα αγαπούσε περισσότερο τη σάρκα από τη γη των οστών.
Και τότε δεν υπήρχε παρά γη και ξυλεία από κόκαλα,
και αναγκάστηκε να κερδίσει τη σάρκα του,
δεν υπήρχε παρά σίδερο και φωτιά
κι από σκατά ούτε ίχνος,
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε μήπως χάσει τα σκατά
ή μάλλον πεθύμησε τα σκατά
και γι’ αυτά θυσίασε το αίμα.

View original post 364 more words

Ορέστης Αλεξάκης, Σχόλιο

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Σκοτεινή μητέρα
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Σκοτεινή μητέρα (1986))

Σχόλιο

Ίσως στη διάρκεια των μετακομίσεων
από τη μια στην άλλη χώρα
ή από τη μια δεκαετία στην άλλη
ή από τη μια στην άλλην εκδοχή
ή ακόμη
στη διάρκεια τόσων ταραχών
τόσων συγκλονισμών, τόσων θανάτων
χάθηκαν πράγματα πολλά
πολλά και χρήσιμα
– πολύτιμα αντικείμενα, κειμήλια
συμβόλαια, χάρτες, σκαριφήματα
τεκμήρια κι αποδείξεις δικαιωμάτων
Αυτές λοιπόν οι απώλειες μας καθόρισαν
Αυτές προσδιόρισαν το τότε μέλλον
– σήμερα ξοδευμένο παρελθόν –
δεσμευτικά οριοθετώντας τη ζωή μας

Μα
δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι
γιατί κι αν είχαν
οι απώλειες αυτές αποφευχθεί
άλλες θα είχαν πιθανόν συμβεί στη θέση τους
που θα καθόριζαν εκείνες – πάλιν ερήμην μας –
το μέλλον της ανύποπτης ζωής μας
Δεν έχουν νόημα συνεπώς οι μεταμέλειες
Όποιες κι αν ήταν οι αποκλίσεις, τελικά
στον ίδιο δρόμο θα μας οδηγούσαν
Στην ίδιαν έρημο…

View original post 51 more words

Richard Feynman : Ο θεωρητικός των θεωρητικών αλλά και ο φυσικός των φυσικών και ο δάσκαλος των δασκάλων

Physics4u's Weblog

Η φυσική του εικοστού αιώνα πολύ συχνά καθορίζεται από ένα ζευγάρι διάσημων θεωριών, ισχυρών εργαλείων για την περιγραφή της φύσης, δηλαδή, τις θεωρίες της Γενικής Σχετικότητας και της Κβαντομηχανικής, που παρουσιάστηκαν στον κόσμο ανάμεσα στο 1915 και 1925, αντίστοιχα. Αλλά μεταξύ αυτών των δύο ημερομηνιών, στις 11 Μαΐου του 1918, γεννήθηκε ένας φυσικός που θα ήταν ικανός να εργαστεί, για την ενοποίηση των δύο αυτών κορυφαίων θεωριών του εικοστού αιώνα, ο Richard Feynman. Ήταν ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον άνθρωπος και είχε μια σπάνια διαίσθηση στη φυσική. Πολλοί όμως τον θυμούνται για την παραξενιά του αλλά και το χιούμορ του.

View original post 3,649 more words