Σταυρούλα Τσούπρου
Ἐκτὸς διαδρομῆς
Στὴν Ἡρὼ Νικοπούλου
μὲ ἀφορμὴ τὸ ὁμότιτλο ζωγραφικὸ της ἔργο
ΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ἡ ὁρισμένη μέρα. Σήμερα θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ ἀλλάξει τὴν συνηθισμένη καθημερινὴ πορεία του σὲ μία ἀκροβασία ἐκτὸς διαδρομῆς. Σήμερα θὰ ἔκανε τὴν πρώτη του ἀτομικὴ προσπάθεια, χωρὶς κοινό, ἤ, μᾶλλον, μὲ τὸν ἑαυτό του ὡς μόνο καὶ ἀποκλειστικὸ θεατή· θεατὴ καὶ θεώμενο συνάμα.
Ὅλα ἦταν κανονισμένα. Τὸ εἰδικὸ σκοινὶ εἶχε τεντωθεῖ ἀνάμεσα στὰ δύο μεγαθήρια ἤδη ἀπὸ τὴν προηγουμένη. Χωρὶς νὰ τὸν ἀντιληφθεῖ κανείς, τὸ εἶχε στερεώσει στὶς φτιαγμένες ἀπὸ τὸν ἴδιο ὑποδοχές, ὅπως εἶχε δεῖ τόσες φορὲς νὰ γίνεται στὴ δουλειά του, στὸ τσίρκο, ἀπὸ τοὺς τεχνικούς. Ἂν πετύχαινε ἐτούτη ἡ ἀπόπειρα, θὰ ἐπαναλάμβανε τὴν ἴδια διαδικασία, μεθοδικὰ καὶ μὲ ὑπομονή, καὶ στὰ ὑπόλοιπα ψηλὰ κτήρια τῆς πόλης. Ἦταν τόσα πολλά. Ἔφταναν γιὰ μιὰ ὁλόκληρη ζωή. Γιὰ ὁλόκληρη τὴν δική του ζωή, τουλάχιστον.
Πλύθηκε…
View original post 513 more words