Νάνσυ Ἀγγελῆ
Θανατόριο
ΕΝ ΑΡΧΗι ἦν ἡ ἀμφιβολία.
Δὲν ξέρω κὰν ποιό εἶναι τὸ σωστὸ ὄνομα γι’ αὐτὰ τὰ μέρη στὰ ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι τῶν μεγάλων πόλεων συγκεντρώνονται γιὰ νὰ κλάψουν, γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσουν αὐτὸν ποὺ φεύγει. Δὲν ξέρω κὰν ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει ἕνα σωστὸ ὄνομα γιὰ τὰ μέρη αὐτὰ ἢ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν τὰ μέρη αὐτά, ἐκτὸς ἂν πρόκειται γιὰ τὴν αὐλὴ ἑνὸς σπιτιοῦ ἢ τὸ ἐσωτερικὸ ἑνὸς σπιτιοῦ, αὐτοῦ τοῦ σπιτιοῦ μέσα στὸ ὁποῖο ἔζησε, ὅσο ἦταν ζωντανός, ὁ νεκρὸς καὶ μέσα στὸ ὁποῖο θὰ συνεχίσουν νὰ ζοῦν αὐτοὶ ποὺ θὰ συνεχίζουν νὰ θυμοῦνται αὐτὸν ποὺ ἔφυγε, τὸ κρεβάτι πάνω στὸ ὁποῖο κοιμόταν, οἱ κουρτίνες ποὺ ἀνοίγονταν κάθε πρωί, ἡ κούπα τοῦ καφέ, ἡ ἐξώπορτα ποὺ τρίζει.
Τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει μέσα στὰ μοντέρνα, δυτικὰ νεκροτομεῖα. «Νεκροτομεῖο» εἶναι ἄλλο ἕνα πιθανὸ ὄνομα γι’ αὐτὰ τὰ μέρη…
View original post 1,099 more words