Εισαγωγικό σημείωμα
Γράφει ο Βασίλης Τρωίζος
Το έργο του Primo Levi εκκινεί, στηρίζεται και διαρθρώνεται στη επιθυμία της κατα-γραφής.Το ακρότατο του Κακού που συνιστά το Άουσβιτς, εκμηδενίζει την ύπαρξη σε τέτοια ένταση που η μαρτυρία στο χαρτί,εμφανίζεται ως μία από τις λιγοστές διαθέσιμες επιλογές ψυχικής ανάταξης, διατήρησης ενός ελάχιστου νοήματος και σκοπού μέσα από το παράλογο της μηχανής που συνιστά το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το Άουσβιτς τίθεται στο όριο εκείνο όπου η υπερβολικά μελετημένη οργάνωσή του, η λεπτομερής επιμέλεια των κανόνων του, το πλεόνασμα του ορθού λόγου μεταπίπτει στο αντίθετό του:στην ακύρωση του νοήματος,στην κατάργηση αυτού του ελάχιστου που άρρητα και σιωπηλά ήταν κοινωνικά αποδεκτό ως το όριο του να είσαι άνθρωπος.
Μετά το Άουσβιτς όλα επιτρέπονται γιατί είναι αυτό που υλοποιεί όλα εκείνα που πριν ήταν μη-νοητά,εκτός του θεμελιακού Συμβολικού κώδικα.Το βιβλίο του Λέβι είναι μια σπουδή πάνω σε αυτή την αρνητική ανθρωπολογία που συνιστά το στρατοπέδου συγκέντρωσης,μια καταγραφή του…
View original post 1,294 more words
