Γιάννης Λειβαδάς, Ποιήματα

To Koskino

*Ανθολόγηση – επίμετρο: Τζώρτζης Πάνος
Από τις συλλογές: La Chope Daguerre + Ποιήματα Κελύφους, Το ξίγκι της μύγας [Τα ποιήματα είναι γραμμένα την περίοδο 1997-2009]

Βράδυ στο Marais

Το ποτήρι μου στη βροχή
και νιώθω υπέροχα κάτω απ’ τα φώτα
των μπαρ αυτόν τον Μάρτιο.
Είμαι νεκρός κι όμως
αναρωτιέμαι αν αύριο θα μπορέσω
να πεθάνω ξανά
σαν άνθρωπος.
Έχω ξεμείνει
μα γελοιοποιώ την εκκαθάριση /
δεν ξέρω τι λένε κάποιοι
μα ο δικός μου θάνατος σαν ήρθε
είχε τα μάτια της μαμής.

***

Αβίαστη επιθυμία

Ο ήλιος∙
μα δεν κάνει για να αγοράσουμε
ούτε μια σπίθα απ’ τη νερώνεια
πυρκαγιά.
Μερικές φορές
σαν σήμερα
ξυπνάω
μπερδεμένος καθ’ ομοίωση
όλων των ανυπόφορων
κατευνασμών.
Μετά από ένα gueule de bois
χταπόδι
του νιπτήρα.

***

Exotique

Εκεί που φτάνουν τα πόδια μου όταν
ξαπλώνω στο κρεβάτι μια μαύρη
παναγία σ’ ένα ξύλινο σκαλιστό κουτί.
Μέσα απ’ τη δίφυλλη πόρτα της
το μόνο…

View original post 616 more words

Guillaume Apollinaire, Πολέμου θαύματα

To Koskino

Τί ρουκέτες φαντασμαγορικές αύτές
Φεγγοβολούν τη νύχτα φθάνουν στο κατακόρυφο
Κι ύστερα σκύβουν να μάς κοιτάξουν
Είναι γυναίκες καί χορεύουν μ’ ένα άνάβλεμμα
Για μάτια γιά μπράτσα καί καρδιές

“Ηπια την τσαχπινιά καί τό χαμόγελό σου
Έτσι είναι κι ή καθημερινή άποθέωση κάθε
Βερενίκης μου
Ή χτενισιά της έγινε ούρα κομήτη
Αύτές οί διπλοεπίχρυσες χορεύτριες
’Ανήκουνε σ’ δλες τις ράτσες καί σ’ όλους τούς καιρούς
Ξάφνου γεννούν παιδιά κι έχουν χρόνο μόνο
Γιά νά πεθάνουν

Τί ρουκέτες φαντασμαγορικές όλες αύτές
Μά τί καλά αν ήσαν περισσότερες ακόμη
“Αν ήσαν εκατομμύρια τέτοιες μέ σημασία
Πλέρια καί προσιτή σάν γράμματα βιβλίου
Μά κι έτσι εϊναι ήδονή
Σά νά τινάχτηκε ζωή
Μέσ’ άπό πλάσματα ετοιμοθάνατα μά τί
Καλά αν ήσαν περισσότερες ακόμη τις θωρώ
Σάν ομορφιά πού φανερώνεται καί φθίνει

Θαρρώ πώς βρίσκομαι σέ φωταγωγημένο
Πανηγύρι a giorno
Ευτυχία πού προσφέρει ή γη στόν εαυτό της
Πεινά κι ανοίγει χλωμά πλατιά στόματα ‘

View original post 254 more words

Από την τεχνοφιλία…στην Αποανάπτυξη

Πολιτική ομάδα για την Αυτονομία

Απόσπασμα από το κείμενο του Δ. Μαρκόπουλου «Η νεοτεχνολογία και οι προεκτάσεις της», Πρόταγμα, τ.10, Ιούνιος 2017.

 

Το αφήγημα της τεχνοφιλικής ισότητας

Στο όνομα του πλουραλισμού, της ακατάσχετης πληροφόρησης κι ενός δήθεν εκδημοκρατισμού της επικοινωνίας, η νεοτεχνολογία το μόνο που ξέρει πολύ καλά να κάνει είναι να βομβαρδίζει το άτομο με εντελώς ασήμαντα πράγματα και να τροφοδοτεί τον ναρκισσισμό του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας ψευδο-εξισωτικής προφητείας αποτελεί το εφεύρημα της τρισδιάστατης εκτύπωσης, όπου μέσω προσωπικών 3D εκτυπωτικών συσκευών θα μπορούμε να «φτιάξουμε» ό,τι θέλουμε και όποτε το θέλουμε. Εδώ ύψιστη αρχή και τελικός σκοπός ανακηρύσσεται η δυνατότητα να μπορούν όλοι να σχεδιάζουν και να παράγουν προϊόντα την ώρα ακριβώς που το επιθυμούν, παρακάμπτοντας την κλασική οδό της αγοράς τους από τις μεγάλες εταιρείες, ασχέτως του αν αυτά τα προϊόντα έχουν πράγματι κάποια χρησιμότητα. Αυτό που μετράει είναι η διαμοιρασμένη αίσθηση της άμεσης εκμετάλλευσης του τεχνολογικού δυναμικού.

Πρόκειται…

View original post 1,068 more words

Εσύ δε μίλαγες έτσι

No Sense Words - Λέξεις Φυγόκεντρες

Στιγμιότυπο από τη θεατρική παράσταση με τίτλο, Εσύ δε μίλαγες έτσι, Μάιος 2015, Τήλος.

Τον Αύγουστο απαγορεύονται οι ρητορείες και οι μακρηγορίες.

Χρειάζεται δόλος για να μπεις στο υποσυνείδητο του νωχελικού αναγνώστη.

Χρειάζεται μαεστρία και κουτοπονηριά.

Να αναμετρηθείς με τα τζιτζίκια που του κρέμονται σκουλαρίκια.

Σύντομες φράσεις, αμέτρητες τελείες, λέξεις κλειδιά και γοργό πόδι δολιοφθορέα.

Τα ίχνη του χάνονται στην ανηφόρα.

Στον χωματόδρομο της άγονης γραμμής. Γεωγραφικά. Διοικητικά και δημοσιονομικά.

Τήλος, 21η μέρα προσωρινής διαμονής.

Το κράτος είναι τυφλός.

Αόμματος που πέταξε τις γάζες από τα μάτια και τις κρατά επιδεικτικά στα χέρια του, μαζί από ασημόχαρτα από καραμέλες.

Στρέφει το κεφάλι, τάχα μου να δει, να επιθεωρήσει, μόνο όταν τον φωνάζουν.

Δεν μου είναι της εμπιστοσύνης.

Λυμένα κορδόνια, συνθετικά φθηνά ρούχα, ένα μόνο δόντι.

Με αυτό σκαλίζει τα πρωτόκολλα εισερχομένων αιτήσεων και παρακλήσεων.

Στα εξερχόμενα, στο τέλος της υπηρεσιακής εργατοώρας, τραβά μία λοξή γραμμή.

Προφασίζεται, όπως αναλφάβητος, πως δεν…

View original post 304 more words

O ερυθρός υπεργίγαντας Αντάρης

Physics4u's Weblog

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Católica del Norte στην Χιλή χρησιμοποίησαν το πολύ ισχυρό επίγειο τηλεσκόπιο VLT (Very Large Telescope) και κατάφεραν να καταγράψουν λεπτομερείς εικόνες της επιφάνειας και της ατμόσφαιρας του Αντάρη. Πρόκειται για τις πιο λεπτομερείς εικόνες που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα για ένα άστρο εκτός του Ήλιου. Οι εικόνες αυτές αναμένεται να βοηθήσουν τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τα φαινόμενα που συμβαίνουν στα άστρα που πεθαίνουν.

Σύγκριση της διαμέτρου του ερυθρού υπεργίγαντα Αντάρη με εκείνη του δικού μας άστρου Ήλιου. Ο όγκος του είναι 30 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερος από τον όγκο του Ήλιου. Είναι δηλαδή τόσο ογκώδης, ώστε στη θέση του θα κάλυπτε και την τροχιά του πλανήτη Άρη. Ο μαύρος διάστικτος κύκλος είναι η τροχιά του πλανήτη Άρη. Ο Αρκτούρος εικονίζεται επίσης κάτω από τον Ήλιο για σύγκριση.

View original post 622 more words

Χαμογελάνε τα σκουπίδια;

Source: Χαμογελάνε τα σκουπίδια;

Χαμογελάνε τα σκουπίδια;

Methexis Erratum

Σέρνονται αργά οι ώρες, οι μέρες, οι εποχές.

Εναλλαγή κατάθλιψης και προσποιητής διασκέδασης.

Ανεκπλήρωτοι πόθοι, σβησμένα πάθη, νεκρά όνειρα.

Η σκιά της κοινωνικότητας πέφτει όλο και πιο μαύρη στα μάτια μας, στην καρδιά μας, στη ζωή μας.

Μα κυρίως πέφτει, σκοτάδι, στο μυαλό μας.

Νεκροζώντανοι.

Παραπαίουμε από στιγμή σε στιγμή, ξύνοντας την λίγδα από μια αλλότρια κανονικότητα.

Μια κανονικότητα που μας έχει αρπάξει από ο σβέρκο, από τ’ αχαμνά, από την ψυχή μας την ίδια., και μας ξετινάζει σαν πατσαβούρια ξεσκονίσματος.

Κάναμε τη ζωή μας διεκπεραίωση, ρουτίνα φυλακισμένου με λοβοτομή.

Το φαΐ μας άγευστο, τα λόγια μας ανούσια, η μουσική μας άτονη, το σεξ χωρίς πάθος, ο ύπνος κενός.

Δίχως όνειρα.

Ούτε καν εφιάλτες.

Κατασκευάσαμε νέους εχθρούς για να κρύψουμε τους φόβους μας.

Διαστρεβλώσαμε τις έννοιες για να ταιριάξουν με την δειλία μας.

Πουλήσαμε συνειδήσεις για ν’ αγοράσουμε τις αλυσίδες μας.

Νομιμοποιήσαμε το δικαίωμα στην ξεφτίλα, μη μπορώντας να κοιταχτούμε…

View original post 86 more words

Μία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος για το Σάρλοτσβιλ

Shades online

Η Σόνια Κ. έχει ακόμη πάνω στο αριστερό της χέρι το φρικιαστικό στίγμα του Άουσβιτς, τον αριθμό κρατουμένου στο διαβόητο αυτό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί έχασε τους γονείς και τον μικρό της αδερφό. Και σήμερα, 75 χρόνια μετά, βλέπει στα γεγονότα του Σάρλοτσβιλ επικίνδυνες ομοιότητες με τα όσα βίωσε. Όπως λέει, οι ναζί του τότε με τους νεοναζιστές τού σήμερα μοιράζονται την ίδια «θρησκεία», το μίσος που παραμένει πάντα το ίδιο επικίνδυνο. Το βίντεο δημοσιεύτηκε στο CNN

View original post

Νίκος Εγγονόπουλος, Η ζωή και ο θάνατος των ποιητών

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Η ζωή και ο θάνατος των ποιητών

Σινώπη
είναι το όνομα
–το επίσημο–
της «Πόλεως-Σύννεφο»
της και «Πόλεως των Πυρκαϊών» λεγομένης
που
βρίσκεται κάπου κατά
την
Νότιον Αμερική

η υδάτινη
και μάλλον ελληνιστικού πολιτισμού
αυτή πόλις
αιωρείται στους ουρανούς
σαν σκυτάλη
και τοποθετείται ασφαλώς
από τους ειδικούς
άλλοτε μεν στη μέση ακριβώς
μιας ευθείας γραμμής
χαραγμένης ανάμεσα στο Μαρακαΐμπο
και στο Βαλπαραίζο
της Χιλής
άλλοτε δε
ανάμεσα πάλε στο Μαρακαΐμπο και
στο
Ελμπασάν

εκεί
καθώς τα σπίτια είναι όλα καμωμένα από πυρκαϊές
οι κάτοικοι ζουν μέσα στις φλόγες
καίγονται συνεχώς
και ξαναγεννιούνται συνεχώς
από την τέφρα τους
απαράλλαχτα όπως
το πουλί
φοίνιξ

εκεί ακριβώς
εγεννήθη –ως γνωστόν–
και ο μέγας έλλην ποιητής της
αρχαιότητος
Αλέκτωρ

κατά την διάρκειαν ανασκαφών
ανευρέθη κάποτες αναμεσίς των ερειπίων
κι ένα παράξενο ποίημα
–εκείνης της εποχής–
γραμμένο επί χάρτου κοινού
με σιδηρούς
και χαλκούς αρμούς εναλλάξ
και μελάνην δακρύων

το ποίημα δε ήταν το εξής:

View original post 74 more words

Στεφάν Μαλλαρμέ, Ο καταραμένος γελωτοποιός και άλλα ποιήματα

To Koskino

Ανησυχία

Δεν έρχομαι να κατακτήσω απόψε το σώμα σου, θηρίο
Όπου ενός λαού οι αμαρτίες φτάνουν, ούτε να σκάψω
Καταιγίδα θλιβερή στα βρώμικα μαλλιά σου
Με του φιλιού μου την ανίατη πλήξη:

Ύπνο στο λίκνο σου βαρύ και δίχως όνειρα γυρεύω
Κάτω από πέπλα τριγυρνώ που δεν τα αγγίζουν τύψεις,
Ενώ εσύ από απάτες σκοτεινές μετά απολαμβάνεις,
Εσύ που ανύπαρκτη καλύτερα απ΄ τους νεκρούς γνωρίζεις.

Γιατί η Κακία, την έμφυτη ευγένεια ροκανίζει
Και όπως εσένα με στειρότητα με έχει σημαδέψει,
Μα ενώ στο πέτρινό σου στήθος κατοικεί

Καρδιά που αμαρτία καμιά δεν το πληγώνει,
Φεύγω ηττημένος και χλωμός, σάβανο με στοιχειώνει,
Φοβάμαι μην αφανιστώ, αφού κοιμάμαι μόνος.

***

Θλίψη του καλοκαιριού

Ήλιος, πάνω στην άμμο, κοιμωμένη ατίθαση,
Στων μαλλιών το χρυσάφι χαύνο λουτρό,
Σε παγωμένο μάγουλο θυμίαμα ανάβει
Κι ανακατεύει δάκρυα με φίλτρο ερωτικό.

Άφθαρτης ανακωχής λάμψη λευκή
Φιλιά μου ντροπαλά, θλιμμένα είπες,
“Ποτέ δεν θα γίνουμε μια μούμια απλά

View original post 551 more words