Στιγμιότυπο από τη θεατρική παράσταση με τίτλο, Εσύ δε μίλαγες έτσι, Μάιος 2015, Τήλος.
Τον Αύγουστο απαγορεύονται οι ρητορείες και οι μακρηγορίες.
Χρειάζεται δόλος για να μπεις στο υποσυνείδητο του νωχελικού αναγνώστη.
Χρειάζεται μαεστρία και κουτοπονηριά.
Να αναμετρηθείς με τα τζιτζίκια που του κρέμονται σκουλαρίκια.
Σύντομες φράσεις, αμέτρητες τελείες, λέξεις κλειδιά και γοργό πόδι δολιοφθορέα.
Τα ίχνη του χάνονται στην ανηφόρα.
Στον χωματόδρομο της άγονης γραμμής. Γεωγραφικά. Διοικητικά και δημοσιονομικά.
Τήλος, 21η μέρα προσωρινής διαμονής.
Το κράτος είναι τυφλός.
Αόμματος που πέταξε τις γάζες από τα μάτια και τις κρατά επιδεικτικά στα χέρια του, μαζί από ασημόχαρτα από καραμέλες.
Στρέφει το κεφάλι, τάχα μου να δει, να επιθεωρήσει, μόνο όταν τον φωνάζουν.
Δεν μου είναι της εμπιστοσύνης.
Λυμένα κορδόνια, συνθετικά φθηνά ρούχα, ένα μόνο δόντι.
Με αυτό σκαλίζει τα πρωτόκολλα εισερχομένων αιτήσεων και παρακλήσεων.
Στα εξερχόμενα, στο τέλος της υπηρεσιακής εργατοώρας, τραβά μία λοξή γραμμή.
Προφασίζεται, όπως αναλφάβητος, πως δεν…
View original post 304 more words
agelikifotinou 
August 28, 2017 at 7:31 am
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Αυτή στη φωτογραφία είναι η Σεβαστή, αλλά όλοι εδώ οι ένοικοι την ονομάζουν Σέβα. Εγώ τη φωνάζω “Σεβαστή, όνομα και πράμα”.
Η Σεβαστή είναι η σπιτονοικοκυρά μου εδώ στη Τήλο, που τυχαίνει να κάνω διακοπές.
Φτιάχνει πρωινό και μετά καθαρίζει τα δώδεκα δωμάτια, βάζει πλυντήριο, σφουγγαρίζει την αυλή και ποτίζει τον κήπο.
Έχουν όμως η κινήσεις της κάτι το καλλιτεχνικό, ένα χαρακτηριστικό που δεν είναι φευγαλέο, μα πάνω της έχει έρθει κι έχει καθίσει, από χρόνια, όπως καθιζάνουν από γεωλογικές χιλιετηρίδες τα πετρώματα στους βράχους του νησιού. Της το είπα. Η Σέβα, όμως, είναι η πιστοποίηση ενός από τα προσωπικά μου δόγματα: Η Τέχνη ανήκει σε όλους. Και μου εμπιστεύτηκε πως 3 χρόνια πριν, είχε ανέβει στο σανίδι.