Τί ρουκέτες φαντασμαγορικές αύτές
Φεγγοβολούν τη νύχτα φθάνουν στο κατακόρυφο
Κι ύστερα σκύβουν να μάς κοιτάξουν
Είναι γυναίκες καί χορεύουν μ’ ένα άνάβλεμμα
Για μάτια γιά μπράτσα καί καρδιές
“Ηπια την τσαχπινιά καί τό χαμόγελό σου
Έτσι είναι κι ή καθημερινή άποθέωση κάθε
Βερενίκης μου
Ή χτενισιά της έγινε ούρα κομήτη
Αύτές οί διπλοεπίχρυσες χορεύτριες
’Ανήκουνε σ’ δλες τις ράτσες καί σ’ όλους τούς καιρούς
Ξάφνου γεννούν παιδιά κι έχουν χρόνο μόνο
Γιά νά πεθάνουν
Τί ρουκέτες φαντασμαγορικές όλες αύτές
Μά τί καλά αν ήσαν περισσότερες ακόμη
“Αν ήσαν εκατομμύρια τέτοιες μέ σημασία
Πλέρια καί προσιτή σάν γράμματα βιβλίου
Μά κι έτσι εϊναι ήδονή
Σά νά τινάχτηκε ζωή
Μέσ’ άπό πλάσματα ετοιμοθάνατα μά τί
Καλά αν ήσαν περισσότερες ακόμη τις θωρώ
Σάν ομορφιά πού φανερώνεται καί φθίνει
Θαρρώ πώς βρίσκομαι σέ φωταγωγημένο
Πανηγύρι a giorno
Ευτυχία πού προσφέρει ή γη στόν εαυτό της
Πεινά κι ανοίγει χλωμά πλατιά στόματα ‘
View original post 254 more words
agelikifotinou 