Στον Κώστα Σφήκα
Ο άνθρωπος με τη βελάδα
και το ημίψηλο
και μια βαλίτζα ανά χείρας
(κάτι σα βαλιτσάκι πλανόδιου γιατρού
ή οδοντογιατρού)
(ήη μάλλον, θήκη βιολιού)
Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός μας ήρθε
έρχεται στη ζοφερή πολιτεία
από μακριά
απ’ άλληνε πες εποχή
σοβαρός σοβαρός
υποκλίνεται
ακουμπά τη βαλίτζα του χάμω
(θήκη βιολιού δίχως άλλο)
την ανοίγει και βγάζει
άλλη μικρότερη κι απ’ αυτή
άλλη ακόμα μικρότερη κ’ έπειτα
μιά ακόμα μικρότερη
κι απ’ αυτή
ένα βιολί
τοσοδά κι αρχινάει
το βιολί του
να παίζει μια γλυκερή μια ρομάντζα
παλιομοδίτικη κι αρχινάει
το βιολί το βιολί του
να χιονίζει
το χιόνι σκεπάζει τη ζοφερή πολιτεία
χιόνι! παντού τριγύρω
χιόνι! άσπρο σα το χιόνι οπού ’πεφτε παλιά
στηή Μολδαβία
ή
στην αυλή του θείου Νιόνιου
χιόνι! να δεις
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
η μικρούλα Ιννές στ’ αυτοσχέδιο έλκηθρό της
ένας χιονάνθρωπος ποιητής μεθυσμένος με κονιάκ
ο καταυλισμός των Τσιγγάνων του…
View original post 87 more words
agelikifotinou 