Γ. Θ. Βαφόπουλος, Ο φόβος

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

[Ενότητα Η τριλογία του ανθρώπου]

Ο φόβος

Η μόνωση τούτη και τούτη η σιωπή δεν είναι
η πρώτη μόνωση κι η πρώτη σιωπή. Εκείνες ούτε
μνήμες δεν είναι πια: ποντίσθηκαν μες στη μεγάλη νύχτα.
Τούτες άνθισαν γύρω σου, καθώς νυχτερινά λουλούδια,
όταν ο φόβος σού έγνεψε να κλείσεις το παράθυρο.

Πριν, στεκόσουν στην ανοιχτή κορνίζα του. Κι αγνάντευες
στην αυλή το παιχνίδι των μικρών παιδιών. Αλλ’ όμως
δεν έβλεπες την κίνησή τους∙ ούτε τις φωνές τους άκουγες.
Τις θυμόσουν μονάχα, γιατί κείτονταν στο παρελθόν σου.
Κι αισθανόσουν ακέρια την αγάπη τους σ’ ακέριο
τον εαυτό σου ν’ απλώνεται πάνω, γιατί η αγάπη
είναι πέρ’ από το χρόνο κι από κάθε μερισμό.

Κάποτε είδες εκεί, που τίποτε δεν έβλεπες.
Άκουσες από εκεί, που τίποτε δεν άκουγες.
Και το παράθυρό σου ξάφνου βρέθηκε ν’ ανοίγει,
καθώς μάτι κατάπληκτο, ψηλά στον πύργο αυτό,
που ένα χαντάκι με πηχτό νερό τον φέρνει γύρα.

View original post 87 more words

walter benjamin για τό χασίς

σημειωματαριο κηπων

 

        

 

δεν είναι επετειακό τό κείμενο, σήμερα τέλειωσε και σήμερα ανεβαίνει
όποιος θέλει κακόμοιρα αφιερώματα στην κακόμοιρη οδύσσεια τών άλλων ελληνικών ας πάει στο περσινό

 

   η σχέση τών μελών τής κριτικής θεωρίας μεταξύ τους θα αποτελούσε από μόνη της θαυμάσιο και ογκώδες μυθιστόρημα : και η σχέση τού μπένγιαμιν με τούς υπόλοιπους τής παρέας, άλλο ένα : η σχέση ανάμεσά τους είναι με τόν πιο χαρακτηριστικό τρόπο διαλεκτική, πλήρως και παραδειγματικά : και σχεδόν μπορεί να εικονιστεί όχι ως διαφορετικές πλευρές νομίσματος (μια μεταφορά τής οποίας τήν σχέση με τή διαλεκτική αρνήθηκε εξαρχής και εγκαίρως ο χέγκελ) αλλά ως σφαίρα, ως διαστημικό σώμα σχεδόν, όπου ο χώρος ο χρόνος και η διάσταση τού έρωτα υπάρχουν εξίσου σε κάθε της σημείο όσο και στην άϋλη περιβάλλουσα αύρα της – σφαιρική ίσως κι αυτή επίσης – με τήν προϋπόθεση ότι η σφαίρα ως σχήμα δεν…

View original post 2,889 more words

Προσομοίωση στρεβλωμένου χωροχρόνου γύρω από συγκρουόμενες μαύρες τρύπες από το LIGO

Physics4u's Weblog

Μια προσομοίωση που δείχνει τη στρέβλωση του χωροχρόνου γύρω από δύο συγκρουόμενες μαύρες τρύπες, οι οποίες παρατηρήθηκαν από το παρατηρητήριο LIGO στις 14 Σεπτεμβρίου, 2015.. Το LIGO ανίχνευσε βαρυτικά κύματα που δημιουργήθηκαν από την συγχώνευση τους – και που η ανθρωπότητα για πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με τα κύματα βαρύτητας και τις συγκρούσεις μαύρων οπών. Τα βαρυτικά κύματα είναι κυματισμοί στον ιστό του χωροχρόνου.

View original post 449 more words

Κατερίνα Καριζώνη, Καταγωγή

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Καταγωγή

Πίσω απ’ την Αίγλη
στην οδό Κασσάνδρου
κατέβαινε τα βράδια ένας άγγελος
κι άναβε σπίρτα.

Σε κάθε σπίρτο και μια εικόνα καίγονταν,
έτσι καήκαν οι προοπτικές μας να βρεθούμε.
Στο ξυλουργείο απέναντι απ’ το σπίτι
έβαλε μια παλιά φωτιά
κι έδιωξε τα παιδικά χρόνια∙
τα καθίσματα της Αίγλης τα ’κανε άστρα
κάτω απ’ τα τούρκικα λουτρά
κάτω απ’ τα φύλλα του Παλιού Ημερολόγιου∙
μετά ήρθε κι ο νοτιάς
κι έσβηνε το ένα σπίρτο μετά το άλλο,
Σαράντα Εκκλησιές-Κομοτηνή-Μακρόνησος,
με το καζάνι να μαζεύεις το βρόχινο νερό,
την υγρασία απ’ τα καπνομάγαζα του αιώνα σου,
τις ιστορίες της γιαγιάς Παγώνας
μέσα στη διγλωσσία και στους ψαλμούς
στη ραγισμένη οθόνη.

Κι ο άγγελος
καίγοντας και το τελευταίο σπίρτο του
το πρόσωπό του αποτύπωνε στα ρούχα μας
με υπομνηματισμούς
σε Ελληνικά και Τουρκικά.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως…

View original post 5 more words

Κατερίνα Καριζώνη, Μνημόσυνο

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μνημόσυνο

Ένα άλογο έτρωγε
όλο το πρωί τον ουρανό
από μια οπή φαινόταν η νεκρή γιαγιά μου
φορούσε την παλιά χορταριασμένη ρόμπα της
κι έπλενε κάτι γιγάντια καζάνια
πάλι δουλειές έκανε η δύστυχη γιαγιά
δίπλα της έκλαιγε μια νεαρή Αγία
τα δάκρυα της γίνονταν μικρά χρυσόψαρα
εκείνη είχε βάλει ένα τηγάνι στη φωτιά
το λάδι τσίριζε
αλεύρωνε η γιαγιά μου τα χρυσόψαρα
και τα ’ριχνε στο λάδι
βογκούσαν στην αρχή
μετά ησύχαζαν
κι αρχίζανε να μιλούν με τις φωνές μας.

Τι κάνεις γιαγιά στον ουρανό; της φώναξα.
– Όλη τη μέρα τηγανίζω ψάρια
για να μαθαίνω νέα σας,
τη νύχτα
με το καμένο τηγανόλαδο
ανάβω τ’ άστρα.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

View original post

Κατερίνα Καριζώνη, Το τέλος της Σταχτοπούτας

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Το τέλος της Σταχτοπούτας

Η Σταχτοπούτα ήταν κόρη μετανάστη
από τα δάση της οκτωβριανής επανάστασης
και πέθανε σ’ ένα εργοστάσιο ζάχαρης.

Θυμάσαι τα παλιά μας ποιήματα;
μιλούσαν αόριστα για τον θάνατό της.
Ωστόσο τα γοβάκια της έλιωναν αθόρυβα στη στάχτη
στο τζάκι κάτω απ’ το σταματημένο ρολόι
όπου κεντούσανε τις τουαλέτες του χορού
φόβοι-υπηρέτες και μέλισσες-εποχές.

Τώρα θα πεθάνουμε κι εμείς
πρόσφυγες ενός παράξενου Οκτώβρη
δίχως πατρίδα και χωρίς παραμονή
σ’ έναν παράνομο και κακοπληρωμένο αιώνα
κι ούτε μια νύξη για τη σταχτοπούτα-επανάσταση
μόνο λίγη άχνη ζάχαρη στα χείλη
κι ένα διαβατήριο με δυσανάγνωστο επάγγελμα.

Η Σταχτοπούτα ήταν κόρη μετανάστη
Τατιάνα, το πραγματικό της όνομα
φορούσε πάντα λαστιχένιες σόλες
για να ξεφεύγει από τους φύλακες στα σύνορα
κι από τα περιπολικά στα πεζοδρόμια.

Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

View original post

Κ. Π. Καβάφης, Ένας γέρος

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ένας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος∙
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμη, και λόγο, κι εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ∙ το νιώθει, το κοιτάζει.
Κι εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα∙
και πως την εμπιστεύονταν πάντα –τι τρέλα!–
την ψεύτρα που έλεγε∙ «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό».

Θυμάσαι ορμές που βάσταγε∙ και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

… Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

[1897]

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Κ. Π. Καβάφης, Ποιήματα εν όλω (εκδ. Μοντέρνοι Καιροί, 1998)

View original post

Max Horkheimer: “Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει να μιλάει και για τον φασισμό”

Στον όψιμο καπιταλισμό, οι λαοί μεταμορφώνονται πρώτα σε αποδέκτες κοινωνικών παροχών και ύστερα σε πειθαρχημένους οπαδούς [Gefolgschaften].

Shades online

Αρχείο κειμένων του Max Horkheimer στο Shades Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μας.

«Είναι εντυπωσιακό ότι, παρά τον τίτλο του, το άρθρο αναφέρεται στους Εβραίους μόνο στις τελευταίες λίγες σελίδες, αφού έχει προηγουμένως αναλύσει πολύ πιο εξαντλητικά τη δομή της ναζιστικής οικονομίας, τις λειτουργίες του νέου κράτους και πάνω  απ΄όλα την ουσιώδη συνέχεια της ολοκληρωτικής τάξης πραγμάτων με τον αστικό φιλελευθερισμό. Αυτό είναι και το σπουδαιότερο δίδαγμα που επιφυλάσσει η διορατική και ασυμβίβαστη σκέψη του Χορκχάιμερ στους αμήχανους αστούς αντιφασίστες του καιρού του: Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει να μιλάει και για τον φασισμό».

---

Μαξ Χορκχάιμερ

Τη στιγμή αυτή, έχουμε πραγματικά φτάσει στο σημείο όπου η αρμονία μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία ταυτόχρονα με όλες τις δυνατότητες για μετασχηματισμό της έχουν αποδειχθεί ακριβώς αυταπάτες τις οποίες ανέκαθεν κατήγγελλαν οι επικριτές της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς^.  τώρα, όπως το είχαν προβλέψει, οι…

View original post 1,445 more words

Κολάζ του δρόμου – Φουτουριστικό ποίημα*

No Sense Words - Λέξεις Φυγόκεντρες

Artworks: © Serpil Yildiz, Title: “You were one of the flies in my fly garden”, digital collage. Ευγενική παραχώρηση δικαιωμάτων.

[Πεζοδρόμιο, ταπαίν ρουλάν σε αβαρία]

Στάση Λεωφορείου,

Εργασίες εν εξελίξει,

Ελάτε να γευτείτε τις σπεσιαλιτέ ρομανιόλε,

[για] δωρεάν εκκενώσεις

[σε] υπόγεια και γκαράζ

[εγχύσεις από] καφεΐνη,

κύριος Τζόφολι.

Στοπ.

[Διέρχεται το] 118**

Γωνία της Οσίας Κιάρα,

μη φυλασσόμενο,

μαγικό κουτί,

εντός [του],

κρέας στα κάρβουνα,

τατουάζ και body piercing.

Αποταμιευτήριο της Ραβέννα,

[και του] Μεξικού

[εγώ τώρα πια ταξιδεύω σε] υπεραστικές γραμμές.

*Σύνθεση ποιήματος με τη φουτουριστικό κύμα. Στα πόδια μου και στο ύψος των ματιών επιγραφές, διαφημιστικά φυλλάδια, πινακίδες σήμανσης, περπατώντας Κυριακή 27 Σεπτέμβρη του ’17 (αλήθεια μοιάζει σαν να μην το έχω συνηθίσει το νέον αιώνα, μου ηχεί σαν το 1917) στο δρόμο προς το σπίτι. Σε μία απόσταση 600 μέτρων. Οι δρόμοι μας μιλάνε. Πρέπει να στεκόμαστε και να ακούμε προσεκτικά αυτά που μας ψιθυρίζουν. Στο πρώτο…

View original post 43 more words

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ιπποκλείδης

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ιπποκλείδης

Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια, ήταν ένας βασιλιάς που τον έλεγαν Κλεισθένη, κι ήθελε να παντρέψει τη μοναχοκόρη του. Στέλνει λοιπόν ανθρώπους του σε όλα τα βασίλεια, να διαλαλήσουν την απόφασή του: εκείνοι που ήθελαν την όμορφη βασιλοπούλα, να μαζευτούνε στο παλάτι του∙ εκεί θα έκαναν αγώνες και τσιμπούσια, κι ο βασιλιάς θα διάλεγε στο τέλος τον καλύτερο. Σαν τ’ άκουσαν αυτό τα βασιλόπουλα, ξεκίνησαν για το παλάτι του Κλεισθένη. Άλλος ξεχώριζε για ομορφιά, άλλος για την παλικαριά του, άλλος για την καταγωγή του και άλλος για τα πλούτη του. Μα απ’ όλους ξεχώριζε ο Ιπποκλείδης, το πρώτο της Αθήνας αρχοντόπουλο, που έσκιζε σε ομορφιά και τσαχπινιά. Αυτόν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα ο Κλεισθένης.

Σαν ήρθε ο καιρός να γίνει η κρίση, κι αφού τελειώσαν οι αγώνες, ο βασιλιάς οργάνωσε συμπόσια και γλέντια. Τρεις μέρες τρώγαν κι έπιναν με μουσικούς και αυλητρίδες∙ και ξαφνικά την…

View original post 230 more words