Γιάννης Καρατζόγλου, Μετά την καταστροφή

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μετά την καταστροφή

Μετά την Καταστροφή η οικογένεια σκόρπισε. Ένα ολόκληρο κλαδί της πήγε Αμερική μεριά. Εκεί και πάλι έσπασε. Άλλοι για Σικάγο, άλλοι Ντιτρόιτ και μερικοί στη Φιλαδέλφεια. Κανείς τους δεν επέστρεψε ποτέ στην άγνωστη πατρίδα Ελλάδα, ελάχιστοι πήραν το υπερωκεάνιον και ήρθανε λίγες φορές σαν περιηγητές, μετά τον Πόλεμο. Έφερναν στους εδώ συγγενείς τους κάλτσες νάιλον, μαγιό πολύχρωμα με Χαβανέζες, πλαστικά πορτοφόλια και στους άνδρες ρολόγια με μπαταρία. Βγαίνανε φωτογραφίες με τους εντόπιους συγγενείς και φίλους κι έπαιρναν τα φιλμ μαζί τους να τα εμφανίσουν στην Αμερική για σιγουριά. Επέστρεφαν πίσω μετανιωμένοι που πήγαν στην Ελλάδα, εδώ τους έλειπαν τα πάντα: το πλαστικό χρήμα, το κέτσαπ, το σκατς, οι λιμουζίνες τους, το άις κριμ σόντα και πολλά άλλα. Μετά από καιρό ταχυδρομούσαν τις φωτογραφίες με αφιέρωση. Ούτε στην Αμερική βλεπόντουσαν ποτέ, Σικάγο-Ντιτρόιτ ήταν, λέει, μεγάλη απόσταση.

Τώρα ο θείος Ραφαήλ, ο δικηγόρος, η θεία Θέκλα, ο θείος Ιορδάνης…

View original post 129 more words

Γιάννης Καρατζόγλου, Στατιστική ελπίς

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Στατιστική ελπίς

Πρωί-πρωί ξυπνάει χωρίς άγχη και με συνείδηση ήσυχη.
Πίνει καφέ ευλαβικά έχοντας απέναντί του τηλεόραση
ακούει ειδήσεις απ’ τις πρωινές εκπομπές, τα λόγια, τις αναγγελίες,
παθιάζεται ακόμα –αν και λιγότερο- με τους πολιτικούς και τα κανάλια…

Πάει αργότερα στην τράπεζα, κοιτάζει αν μπήκε η σύνταξη του μήνα
βλέπει αγγελτήρια κηδειών, «ετών 86», και σκέφτεται στατιστικά
μετράει τα χρόνια κι υπολογίζει δεκαέξι επί τρακόσια εξήντα πέντε…
Μετά βλέπει άλλο, «ετών 80», κι αρχίζει νέο πολλαπλασιασμό
με πιο μικρό γινόμενο. Κάποια γινόμενα είναι τριψήφια.
Θυμάται τον καθηγητή του κι αναρωτιέται αν η μεταβλητή είναι τυχαία
ποια η τυπική απόκλισις, το διάστημα εμπιστοσύνης, η ανάλυση της διαπσποράς
η κανονικότητα της κατανομής, ο συντελεστής συσχέτισης…

Αυτός, που μέχρι προχτές την πέτρα έσφιγγε σε κομματάκια
αυτός που έζησε τόσες χιλιάδες μέρες, που ερωτεύτηκε, αγόρασε, πούλησε
υπόγραψε, ταξίδεψε, γέλασε, πικράθηκε, κρύωσε, ζεστάθηκε, γέννησε
υπολογίζει τώρα με γινόμενα και ιστογράμματα την πιθανότητα του τέλους.

Από…

View original post 22 more words

Υγείαρτος, το ανύπαρκτο “γιαούρτι των αρχαίων Ελλήνων”

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Το σημερινό άρθρο το είχα υποσχεθεί πριν από καιρό σε κάποιον φίλο, αλλά με τούτα και με κείνα το αμέλησα, και τώρα που τελειώνει ο χρόνος σπεύδω να ξεπληρώσω την υπόσχεση να μην αρχίσουν να τρέχουν τόκοι υπερημερίας.

Ο λόγος, για την ανύπαρκτη στην αρχαία ελληνική γλώσσα λέξη “Υγείαρτος”, από την οποία, σύμφωνα με ορισμένους ελληνοβαρεμένους και συναφείς, προέρχεται η τουρκική λέξη yoğurt από την οποία παράγεται η ελληνική λέξη ‘γιαούρτι’ και βέβαια και οι αντίστοιχες λέξεις των άλλων γλωσσών.

Πράγματι, στο Διαδίκτυο θα βρείτε αρκετά (αν και όχι πάρα πολλά άρθρα) στα οποία τονίζεται η (αδιαμφισβήτητη) διατροφική αξία του γιαουρτιού και παρεμπιπτόντως αναφέρεται ότι π.χ. “Δίκαια οι αρχαίοι το ονόμαζαν «υγείαρτο», δηλαδή «ο άρτος της υγείας», αφού είναι μια τροφή με θαυματουργές ιδιότητες που συμβάλουν στην διατήρηση της υγείας αλλά και στην αποκατάσταση της“. Σε ιστότοπο με συνταγές μαγειρικής, η συνταγή για σπιτικό γιαούρτι συνοδεύεται από…

View original post 1,145 more words

note #14 Για την πραγματική προσφορά..

Shades online

Οι άνθρωποι ξεμαθαίνουν να κάνουν δώρα …. Η ευτυχία της πραγματικής προσφοράς δώρων βρισκόταν στην ικανότητα του δωρητή να φαντάζεται την ευτυχία του αποδέκτη. Σημαίνει ότι διαλέγει, διαθέτει χρόνο, βγαίνει από τον δρόμο του, σκέπτεται τον άλλο ως υποκείμενο: το αντίθετο της λήθης. Ακριβώς προς τούτο δεν είναι σχεδόν κανένας πια ικανός. Στην καλύτερη περίπτωση χαρίζουν ό,τι θα επιθυμούσαν για τον εαυτό τους, μόνο κατά μερικές βαθμίδες χειρότερα. Ο ξεπεσμός της προσφοράς δώρων καθρεφτίζεται στην οδυνηρή εφεύρεση των ειδών δώρων, τα οποία στηρίζονται ήδη στο γεγονός ότι δεν ξέρει κανείς τι να χαρίσει, διότι δεν το θέλει πραγματικά. Αυτά τα εμπορεύματα είναι άσχετα όπως οι αγοραστές τους. Ήταν από την πρώτη κιόλας μέρα αζήτητα. Παρόμοια και η επιφύλαξη του δικαιώματος αλλαγής τους, που υποδηλώνει στον αποδέκτη: πάρε αυτό το πράγμα, κάνε ό,τι θέλεις μ’ αυτό. Αν δεν σου ταιριάζει, το ίδιο μου κάνει, βρες αντ’ αυτού κάτι άλλο. Αυτή μάλιστα…

View original post 41 more words

Το διαστρικό μήνυμα του βράχου Oumuamua

Physics4u's Weblog

Τον Οκτώβριο του 2017, μια ομάδα αστρονόμων στη Χαβάη εντόπισε ένα μυστηριώδες φως στον ουρανό. Αμέσως άρχισε ένας ενθουσιασμός και συζήτηση για το τι μπορεί να σημαίνει. Ένας διαστημικός βράχος ασυνήθιστου σχήματος είχε έρθει ταξιδεύοντας στη γειτονιά μας. Και τον Δεκέμβριο του 2017 ο ασυνήθιστος επισκέπτης οδεύει μακριά και πάλι, φέρνοντας ένα μήνυμα ότι προέρχεται από ένα άλλο αστρικό σύστημα, ένα από αυτά που δημιουργήθηκαν εκεί έξω, πριν ίσως από δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτή ήταν η πρώτη επιβεβαιωμένη επίσκεψη ενός αντικειμένου από τόσο μακριά. Και είμαστε ίσως τα πρώτα όντα που το είδαμε.

View original post 333 more words

στης εποχής την αβάσταχτ’ ευωχία

Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros

Κανείς μας δεν γνωρίζει κανέναν
όλοι στην προσωπική βυθισμένοι ‘μπειρία
στης εποχής την αβάσταχτ’ ευωχία
τριγυρνούμε μόνοι τρυφεροί κι απελπισμένοι
κατά βάθος τ’ αναπότρεπτο τέλος ελκυστής τελεσμένος

κι άλλο δεν κανουμ’ εμείς μαύρες της νύχτας
πεταλούδες μικρές μα μοιραίες, στης φωτιάς
την αγχόνη μαγεμένες πετούμε
απ’ ανάγκη και τάξη στου χαρακτήρα
τ’ απαράλλαχτο υφασμένο μετάξι

και καθώς χθές μια και πάλι, παρελθόντος
και μέλλοντος γοργόφτερη σύντηξη στερνή
πνίγεται απ την Ύδρα στιγμή, όλα μαίνονται
όλα τίποτα στον Παν π’αδιαφορο στέκει
και τη μοίρα ξακάνει ως τύχη φαιδρή

View original post

Ορέστης Αλεξάκης, Επισκέπτες

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

επισκέπτες

Ακούς βαριούς βηματισμούς πάνω στο χιόνι;

Οι σύντροφοι είναι
που επιστρέφουν
από το παγωμένο μέλλον

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983) του Ορέστη Αλεξάκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ορέστης Αλεξάκης

View original post

Ορέστης Αλεξάκης: [Πασχίζω ν’ αποτραβηχτώ…]

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Σταύρος Σιόλας & Μάνος Ελευθερίου, Σε άδειο θέατρο
(τραγούδι: Αλκίνοος Ιωαννίδης / δίσκος: Πάντα κάτι μένει (2008))

[Ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Πασχίζω ν’ αποτραβηχτώ

στις πιο μικρές μου ανθρώπινες διαστάσεις
μέσα στο σώμα να
συμπυκνωθώ
σε μια γλυκιά παραδοχή
και μια
γλυκύτερη παραίτηση
να κλείσω
της έγνοιας το βιβλίο
και ν’ αφεθώ
γαλήνιος
στων πραγμάτων τη ροή

λησμονημένος θεατής
σκιών
ατάραχος ακροατής
ψιθύρων
ανέπαφος από τον κραδασμό
της τύρβης ή της μέριμνας το φόρτο
χωρίς την πίκρα της φθοράς ή της ελπίδας
το τρέμισμα

χωρίς ιδιοκτησία

πάρεξ ένα λευκό κλαδί ασφοδέλου
κι ένα χαμόγελο τεφρό
που θα φεγγίζει
στάχυ σιωπής
στο τόξο των χειλιών μου

Από τη συλλογή Βυθός (1985) του Ορέστη Αλεξάκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ορέστης Αλεξάκης

View original post

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΘΑΛΙΤΗΣ, Εκάτη

via ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΘΑΛΙΤΗΣ, Εκάτη

Linda King, Αυτόχειρες

To Koskino

Ο Μπέρυμεν πήδησε από μια γέφυρα
Ο Χεμινγουέι το ’κανε με μια καραμπίνα
Η Τζάνις Τζόπλιν με μια σύριγγα
Η Μέριλυν Μονρόε κατάπιε χάπια
Κι ο Τζέιμς Ντην χρειάστηκε ένα σπορ αμάξι

Ο άντρας της Εύας κρεμάστηκε στο γκαράζ
τη μέρα των γενεθλίων της, αυτό ήταν το
δώρο του. Όταν εκείνη άνοιξε την
πόρτα του γκαράζ, κατάλαβε ότι
για πρώτη φορά στη ζωή της έπρεπε
να παρκάρει τ’ αμάξι στο δρόμο.

Ο Ντάρβιν Μάρτιν το έκανε
με μια σφαίρα των 22 χιλιοστών,
μάτωνε σαν χοίρος που τον σφάζανε,
είπε στη μάνα του να τον πάει στο σπίτι του αδελφού του
που είχε μια κυνηγετική καραμπίνα
να του ρίξει τη χαριστική βολή.

Η φιλενάδα μου το προσπάθησε με ασπιρίνες
γιατί ο γκόμενος δεν ήθελε να την παντρευτεί,
και την παντρεύτηκε,
τώρα εκείνη πάει και ξενογαμιέται.
Ο Ντόουν μ’ έχει πάρει τουλάχιστο πέντε φορές τηλέφωνο
για να με αποχαιρετίσει τελεσίδικα.
Δύο ερωτευμένα…

View original post 311 more words