View original post 3,629 more words
Duj dyl mange…
Πατάτες μπήκα για να κλέψω (βάϊ βάϊ) πείναγε η φαμίλια
και μου την άναψε ο μπαλαμό, με σκότωσε.
Στο μπλόκο δεν σταμάτησα (βάϊ βάϊ) χαρτιά δεν είχα
με φάγανε τα τσουραλέ, με γάζωσαν.
Δυο μαύρα μάτια φίλησα (βάϊ βάϊ) στην ακροποταμιά
τα βάσανα για τον Τσιγγάνο τελειωμό δεν έχουν.
***
Γλέντα μαχαλά!
Ας δανειστούμε
Στην ανάγκη κι’ ας κλέψουμε
Φέρτε να πιούμε ρακί φέρτε κοτόπουλα να ψήσουμε φέρτε
τα όργανα φέρτε
…
Τη χαρά να μοιραστούμε τ’ αδελφού μας
που βγαίνει ο γυιος του γυρνάει απ’ τη φυλακή.
***
Παντρολογήματα
Ώστε θες το κορίτσι μου για γυναίκα σου;
Ώστε κι’ εκείνη σε θέ για άντρα της;
– Άκου ’δώ –
Ο γάμος είναι υπόθεση σοβαρή.
Λεφτά έχεις; Τράβα αγόρασε ρακί μπράντυ μπύρες
και φέρε να πιούμε να το διαπραγματευτούμε
Ο γάμος είναι υπόθεση ιερή.
Αν δεν καταφέρεις τον πεθερό σου να τόνε μεθύσεις
ξέρε, για γαμπρός του…
View original post 757 more words
Ύστερα από μήνες προόδου της εξερεύνησης του «Κόκκινου Πλανήτη», το ρομποτικό όχημα της NASA Curiosity έφτασε στην κορυφή του όρους Vera Rubin. Και όπως κάθε ορειβάτης, δεν θα μπορούσε παρά να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία να απολαύσει τη θέα από ψηλά.
View original post 143 more words
Artworks: © Zoran Marinovic
Εγώ θα γράψω για όσους δε γιορτάζουν σήμερα κι οι ευχές τους έχουν κουράσει. Όπως τους έχουν κουράσει τα παγωμένα δάχτυλα, τα δυσκοίλια πρόσωπα, οι προσωπογραφίες πολλά υποσχόμενες και λίγα διδόμενες των προφίλ στην ηλεκτρονικό χρηματιστήριο του ευκαιριακού ή του μόνιμου έρωτα, οι άκυρα φιλημένοι τους βάτραχοι και οι υποσχόμενοι γαλοζοαίματοι/ες και οι πρόσκαιρες, μετά τα μεσάνυχτα – όσο διαρκεί η μπογιά στο δέρμα και η τσάκιση στο σιδερωμένο παντελόνι – Σταχτοπούτοι/ες.
Εγώ, αυτόν το χρόνο, αντίθετα από τον προηγούμενο, δεν θα καταγράψω ευχολόγιο, Παρακλητικό Μέγα ή Μικρό κανόνα – το σύμπαν είναι ένας κωφός κι ο Θεός στο οποίο κατοικοεδρεύει ατάραχος – ούτε τροπάρια Κασσιανής καταραμένων ερώτων ούτε όμως και ύμνους αναστάσιμους, προσκλητήρια μιας δεύτερης συντελειακής Επιφανείας του Ιδανικού και του Μεγάλου. Δεν αρνούμαι την ύπαρξή του αλλά έχω πια γίνει αγνωστικιστής γιατί η αναμονή με κούρασε και πολλά, οικειοθελώς, μου πήρε.
Εγώ θέλω, απλά…
View original post 216 more words
Ἐ.Χ. Γονατᾶς
ΠΑΡΧΕΙ ἕνα κατάμαυρο μεταξωτὸ πουλί, μ’ ἕνα μοναδικὸ χρυσὸ φτερὸ στὴν οὐρά του.
Ὅταν προβάλλει ἡ αὐγή, κίτρινη, μετανοιωμένη στὰ περιβόλια πίσω ἀπ’ τὶς μουσμουλιὲς ἤ ὅταν ἀρχίζει τὸ σούρουπο ν’ ἁπλώνει τὶς γαλαζοκόκκινες σκιές του στὶς ἄπατες λαγκαδιές, τότε τὸ πουλί, ποὺ φωλιάζει στὶς πέτρες τῶν ἔρημων λιβαδιῶν, βγαίνει ἀπ’ τὴν τρύπα του, ξεχύνεται στὸ δάσος μὲ τὰ κουδούνια· τὸ χνούδι του ζαλίζει τὰ λουλούδια. Εἶναι τὸ φόβητρο τῶν μυημένων κυνηγῶν. Στὴ μουσικὴ τῶν φτερῶν του ὑποχωροῦν τὰ βήματά τους.
Δὲ φεύγει ποτὲ μπροστὰ στὸν κίνδυνο, δὲν ἀφήνει ποτὲ τὴ θέση του, δὲν κρύβεται ποτὲ ἀπ’ τὰ μάτια τῶν ἐχτρῶν του ταξιδεύοντας τυλιγμένο σ’ ἕνα πράσινο φύλλο, ὅπως κάνουν ὅλα τ’ ἄλλα πουλιά.
Μετριοῦνται στὰ δάχτυλα οἱ κυνηγοὶ ποὺ μποροῦνε νὰ παινευτοῦν ὅτι τὸ εἶδαν δυὸ-τρεῖς φορὲς ὁλάκερη τὴ ζωή τους. Ἀλλὰ οὔτε ἕνας ταριχευτὴς σπάνιων πουλιῶν δὲν καυχήθηκε ὣς τὰ σήμερα…
View original post 252 more words
Θεώνη Κοτίνη
ΗΜΕΡΑ στὸ μεσημεριανὸ ἔχουνε μπάμιες. Δὲν τοῦ ἀρέσανε ποτέ. Σκαλίζει τὸ πιάτο ξεφλουδίζοντας μὲ τὸ πιρούνι τὴ σάρκα, ἀποκαλύπτει τὰ σπόρια γυμνά. Μέσα σαρδόνια ὀδοντοστοιχία, σὰν τὴ γκριμάτσα τῆς συνάθροισης γύρω ἀπὸ τὸ τραπέζι. Σκυθρωποί, μαλωμένοι ἢ ἕτοιμοι νὰ μαλώσουν σὲ λίγο, μάνα πατέρας παιδιά.
Λαδερὲς μὲ φρέσκια ντομάτα, κόκκινη ὅπως ἡ αἱματοχυσία γύρω ἀπ’ τὸ στρωμένο τραπέζι. Πράγματι, δεσμοὶ αἵματος. Τόσο ποὺ σοῦ ’ρχεται νὰ πάρεις τὸ μαχαίρι τοῦ ψωμιοῦ καὶ νὰ διαρρήξεις ὅλα ἐτοῦτα τὰ δεσμά, νὰ τὸ βυθίσεις στὴν καρδιὰ αὐτοῦ τοῦ λάκκου ποὺ εἶναι γεμάτος γεύματα κυριακάτικα καὶ αἰτιάσεις καὶ παράπονα καὶ ξεχασμένες τώρα ἤδη ἐκδρομὲς στὴ θάλασσα.
Ἡ μάνα του τὶς φτιάχνει μὲ κοτόπουλο. Ἀνάμεσα στὰ ξεδοντιάρικα οὖλα τοῦ λαχανικοῦ ἡ μυρωδιὰ ἐκείνη. Σφαγμένου ζώου ὅπως τῆς μάνας του τὰ μάτια, ὅταν γιὰ ὅλα μετανιώνει, σὰν τοῦ πατέρα του τὰ μάτια, ὅταν στριμώχνεται νὰ ἀρθρώσει κάποια…
View original post 193 more words
Σ΄ένα φορτηγό τραίνο
γεμάτο γελάδια
πήδησα τελευταία στιγμή
ταξίδι για το πουθενά
όταν σταμάτησε
μετά από πολλές ώρες
ήταν νύχτα
κατέβηκα
πήγα στο σταθμό
μιας πόλης που δεν ήξερα
κανένας, ψυχή δεν υπήρχε
πήρα το δρόμο
βγήκα στη δημοσιά
κι έκανα ώτο στοπ
ένας νταλικιέρης σταμάτησε
με ρώτησε που πάω
“όπου κι εσύ” του είπα
πήγαινε στην αφετηρία μου
ανέβηκα πάνω
άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα
σκέφτηκα
ν΄αποδράσω απ΄αυτό που είμαι
μα θέλει κότσια κι αντοχή
για να τα καταφέρεις.
Ομολογώ ότι κι άλλες φορές ειχα σκεφτεί να ασχοληθώ με το σημερινό θέμα, και δεν το αποφάσιζα επειδή το έβρισκα ανάξιο λόγου, αλλά είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που κάποιος αλληλογράφος με καλεί να το σχολιάσω, οπότε ίσως δεν είναι εντελώς περιττό.
Εννοώ ένα ανόητο κείμενο που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια, σε διάφορες παραλλαγές, για μια “αρχαία επίκληση” ή, αλλού, μια “μυστική προσευχή” που είναι τάχα κρυμμένη μέσα στο ελληνικό αλφάβητο. Ως τώρα το κείμενο αυτό δημοσιευόταν σε αναξιόπιστους ιστοτόπους, αλλά τώρα βλεπω ότι ο μύθος δημοσιεύτηκε σε ιστότοπο που διά γυμνού οφθαλμού φαίνεται σχετικά σοβαρός και μάλιστα συνδέεται με κάποιο τρόπο με τη Μηχανή του Χρόνου (που βέβαια τον τελευταίο καιρό έχει δημοσιεύσει κι άλλα αναξιόπιστα άρθρα).
Πρόκειται για αυτό εδώ το άρθρο, που διατυπώνει από τον τίτλο κιόλας την ερώτηση: Γνωριζετε ποια είναι η αρχαία επίκληση που κρύβει η αλφαβήτα;
Το άρθρο δεν ασχολείται μόνο…
View original post 1,734 more words
agelikifotinou 