Artworks: © Zoran Marinovic
Εγώ θα γράψω για όσους δε γιορτάζουν σήμερα κι οι ευχές τους έχουν κουράσει. Όπως τους έχουν κουράσει τα παγωμένα δάχτυλα, τα δυσκοίλια πρόσωπα, οι προσωπογραφίες πολλά υποσχόμενες και λίγα διδόμενες των προφίλ στην ηλεκτρονικό χρηματιστήριο του ευκαιριακού ή του μόνιμου έρωτα, οι άκυρα φιλημένοι τους βάτραχοι και οι υποσχόμενοι γαλοζοαίματοι/ες και οι πρόσκαιρες, μετά τα μεσάνυχτα – όσο διαρκεί η μπογιά στο δέρμα και η τσάκιση στο σιδερωμένο παντελόνι – Σταχτοπούτοι/ες.
Εγώ, αυτόν το χρόνο, αντίθετα από τον προηγούμενο, δεν θα καταγράψω ευχολόγιο, Παρακλητικό Μέγα ή Μικρό κανόνα – το σύμπαν είναι ένας κωφός κι ο Θεός στο οποίο κατοικοεδρεύει ατάραχος – ούτε τροπάρια Κασσιανής καταραμένων ερώτων ούτε όμως και ύμνους αναστάσιμους, προσκλητήρια μιας δεύτερης συντελειακής Επιφανείας του Ιδανικού και του Μεγάλου. Δεν αρνούμαι την ύπαρξή του αλλά έχω πια γίνει αγνωστικιστής γιατί η αναμονή με κούρασε και πολλά, οικειοθελώς, μου πήρε.
Εγώ θέλω, απλά…
View original post 216 more words
agelikifotinou 