εδώ και κάποιον καιρό έχω πειστεί ότι είναι αξιολύπητα μονότονος ο τρόπος με τόν οποίο οι άνθρωποι δικαιολογούν τά σοβαρότερα ελαττώματα που (ξέρουν ότι) έχουν – συνήθως κάτω από τό πρόσχημα ότι είναι απλώς η φύση τους – κι ενώ θα ’πρεπε να ξέρουν ότι καμία φύση τους δεν είναι : είναι αποφάσεις και συμβιβασμοί που έχουν γίνει υστερόβουλα μικρόψυχα (και τελικά με κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί παρά μόνο δειλία) για να ευθυγραμμιστούν με τίς εντολές τών άλλων – συνήθως τών γονιών τους – και τής παιδείας τους, που είναι βασικά η τηλεόραση – αυτή είναι η σημαντικότερη παιδεία σήμερα : η εκπαίδευση στης οποίας τά διδάγματα υποκύπτει κανείς δηλαδή πρόθυμα – τά περιοδικά και οι εφημερίδες έρχονται δεύτερα, και τό σχολείο θα ερχόταν τρίτο αν δεν ήταν τελείως ανύπαρκτο –
σιχαίνομαι λοιπόν τήν έλλειψη φαντασίας στους ανθρώπους και μ’ εκνευρίζει αφάνταστα ο τρόπος…
View original post 3,629 more words
