«Χρονικά Αντισημιτισμού #23» Σύντομο ιστορικό της Εβραϊκής κοινότητας Κομοτηνής

Shades online

Στην Κομοτηνή υπήρχε εβραϊκή κοινότητα περίπου από το 1500, μέχρι και το 1943, όταν Εξοντώθηκε λόγω των ναζιστικών διώξεων στην περίοδο της Κατοχής. Η κοινότητα αποτελούνταν από Σεφαραδίτες Εβραίους, δηλαδή Εβραίους που κατάγονταν από την Ιβηρική Χερσόνησο που εκδιώχτηκαν από την Ισπανία στα τέλη του 15ου αιώνα. Οι εβραίοι αυτοί εγκαταστάθηκαν μέσα στο χώρο του βυζαντινού φρουρίου, σε μια δική τους συνοικία που λεγόταν εβραγιά, και μέσα σε αυτή τη συνοικία ανέπτυξαν το δικό τους τοπικό ισπανοεβραϊκό πολιτισμό Εκεί βρισκόταν η συναγωγή, που ήταν το κέντρο της εβραϊκής ζωής, και ήταν μια παραδοσιακή εβραϊκή κοινότητα, που ασχολούνταν με το εμπόριο, το μικρεμπόριο, με τραπεζικές εργασίες. Παρόλα αυτά είχε μια ιδιαιτερότητα, αφού στην Κομοτηνή υπήρχαν εβραίοι αγρότες και κτηματίες, κάτι που δεν συναντάται σε καμία άλλη περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Η μεγάλη αλλαγή στην κοινότητα έγινε στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν εγκαταστάθηκαν στην Κομοτηνή Εβραίοι από τη Θεσσαλονίκη…

View original post 1,164 more words

Για τη Nέα Σμύρνη και τις ανάλογες βρεφοκτονίες που θα έρθουν

Shades online

Γράφει ο Black Box

Πως συγκατοικείς με μια γυναίκα και δεν καταλαβαίνεις ότι είναι έγκυος; Πως γεννάς στο μπάνιο και κανένας δεν αναρωτιέται τι συμβαίνει με τα ουρλιαχτά μιας γειτόνισσας; Πόσο πολύ φοβάσαι που δεν φωνάζεις τον μεγαλύτερο πόνο;

Για τη κοινωνία αλλά και το νομικό σύστημα τις Ελλάδας, οι γυναίκες που εγκυμονούν έχουν ένα χρέος, νομικό και ηθικό, να γεννήσουν και να περιθάλψουν το βρέφος μέχρι τουλάχιστον την παράδοσή του σε κάποιους άλλους που θα μπορέσουν να το φροντίσουν. Σε αντίθεση πχ, με μένα, που ως μη-πατέρας δεν υποχρεούμαι νομικά και κάποιες φορές ούτε ηθικά, να περιθάλψω έναν άλλον άνθρωπο που μπορεί να έχει ανάγκη, οι γυναίκες που εγκυμονούν έχουν ένα χρέος το οποίο δεν έχει αναλυθεί επαρκώς στην Ελλάδα για τον κοινωνικό του αντίκτυπο αλλά και τις πολιτικές του προεκτάσεις.

Αρχικά το ότι η 22χρονη πέταξε το βρέφος στο φωταγωγό δεν ήταν επαρκής συνθήκη για να πεθάνει το…

View original post 434 more words

Fernando Pessoa, Ultimatum (απόσπασμα)

To Koskino

Συμφορά μας! Τι κάνεις στο βωμό της δόξας, εσύ, Γουλιέλμε ΙΙ Γερμανέ,
αριστερόχειρα κουλέ από το αριστερό το χέρι, Βίσμαρκ χωρίς καπάκι που
φράζεις τους φούρνους;
Ποιος είσαι εσύ, εσύ με τη σοσιαλιστική χαίτη, Δαβίδ Λόυντ Τζωρτζ,
κλόουν με το φρυγικό σκούφο φτιαγμένο στην Ένωση Τζακ;
Κι εσύ, Ελευθέριε Βενιζέλε, βουτυρωμένη φέτα του Περικλή, πεσμένη
χάμω από την μεριά του βουτύρου;
Κι εσύ, δεν έχει σημασία ποιος άλλος, όλοι οι άλλοι, Briand – Dato – Boselli
σούπα της αναρμοδιότητας μπροστά στα γεγονότα, όλοι εσείς οι αρχηγοί-
Κρατών-ψωμί-πυρομαχικών που χρονολογείστε πολύ πριν τον πόλεμο!
Όλοι! Όλοι! Όλοι! Σκουπίδια, απόβλητα, επαρχιώτικε υπόκοσμε,
πνευματικοί παλιάνθρωποι!
Και όλοι εσείς, οι Αρχηγοί Κρατών, αναρμόδιοι αλήτες, σκουπιδοτενεκέδες
αναποδογυρισμένοι μπροστά στην πόρτα της Στέρησης της Εποχής μας!
Να μη βλέπω κανένα από όλους αυτούς!
Πάρτε μερικά αχυρένια δεμάτια και κάντε ανθρώπους διαφορετικούς από
αυτούς εδώ!
Όλοι έξω από εδώ! Όλοι έξω από εδώ!
Τελεσίγραφο σε όλους, και…

View original post 45 more words

Μικρός Πανηγυρικός για την εξέγερση του 1968

Shades online

Το καθοριστικό χαρακτηριστικό μίας μαύρης τρύπας είναι η εμφάνιση ενός ορίζοντα γεγονότων (event horizon) σε ένα όριο στον χωροχρόνο, μέσα από το οποίο η ύλη και το φως μπορούν να περάσουν μόνο προς τα μέσα για τη μάζα της μαύρης τρύπας. Τίποτα, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να δραπετεύσει από το εσωτερικό του ορίζοντα γεγονότων. Ο ορίζοντας γεγονότων αναφέρεται ως τέτοιος, διότι, αν κάτι συμβεί εντός των ορίων του, οι πληροφορίες από αυτό το γεγονός δεν μπορούν να φτάσουν σε ένα εξωτερικό παρατηρητή, καθιστώντας αδύνατο να προσδιοριστεί αν κάτι τέτοιο συνέβη.
(Wheeler J. Craig, απόσπασμα από το Cosmic Catastrophes, Κέιμπριτζ 2007)

Γράφει ο Θανάσης Πάνος

Δικαιούμεθα μετά από μισόν αιώνα να εκφράσουμε την εδραία πεποίθηση ότι η εικόνα της σημερινής κοινωνίας ως σύνολο συνιστά το προϊόν της θεαματικοποίησης την οποία υπέστησαν οι εξεγέρσεις του 1968 -αποτελεί απόρροια του θεάματος του 1968 το οποίο με τη σειρά του απέρρευσε από…

View original post 777 more words

«Αφηγήσεις #11» Γιώργος Ιωάννου “Το Κρεβάτι”

Shades online

Το κρεβάτι (Γιώργος Ιωάννου, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, από την συλλογή διηγημάτων ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ γραμμένα μεταξύ 1968-1970)

Ανεβάσαμε σε μας το μόνο αυτό κρεβάτι, τη μέρα που μάζεψαν απ΄τη γειτονιά μας τους εβραίους, κι απ΄το ίδιο κιόλας βράδυ, αν δεν κάνω λάθος, άρχισα να κοιμάμαι σε αυτό. Το πάπλωμα, το στρώμα, και τα λερά σεντόνια του τα είχαν στο μεταξύ άλλοι αρπάξει. Το κρεβάτι ήταν το μόνο πράγμα που είχε απομείνει τελικά μέσα στο άγρια λεηλατημένο διαμέρισμα. Και το μόνο εβραϊκό πράγμα, που ύστερα από πολύ δισταγμό πήραμε – το ορκίζομαι.

Κοιμόταν ο Ίζος σ΄αυτό. Δύο τρία χρόνια μεγαλύτερος μου, μα φίλος μου. Συχνά παίζοντας στο διαμέρισμα τους κρυφτό ή άλλα παιχνίδια , κρυβόμασταν από κάτω ή χωνόμασταν για να πάρουμε την μπάλα που είχε κυλήσει. Κάποτε μάλιστα, που λείπαν οι δικοί μου, μας είχαν κοιμίσει αγκαλιά στο κρεβάτι αυτό. Τότε πρωτοείδα το νεανικό τριχωτό της ήβης. Είναι αλήθεια πως είχε αρκετούς κοριούς…

View original post 1,509 more words

Σημείωση για την Πατριαρχία, το κοινωνικό Φύλο και τη μορφή της Αξίας

Shades online

Γράφει ο Lucifugo a diavolo in corpo

1)

Η πατριαρχία ως -εσωτερικευμένη- κοινωνική σχέση καθυπόταξης της γυναίκας στην κυριαρχία του ανδρός δεν είναι μια διϊστορική μορφή εξουσίας. Στις αστικές κοινωνίες αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τροποποιώντας και υπερβαίνοντας τη μορφή που κληρονομεί από τις προγενέστερες μορφές κοινωνικής κυριαρχίας.

2)

Η συγκεκριμένη μορφή καπιταλιστικής πατριαρχίας είναι η σχιζοειδής μορφή του κοινωνικού φύλου με αυστηρά παγιωμένες νόρμες κανονικότητας περί αρρενωπότητας και θηλυκότητας (Roswitha Scholtz).Η πρώτη αντιπροσωπεύεται με την “ορθολογική λογική” του (λευκού δυτικού) άνδρα που “στερείται (συν)αισθήματος” για να βγαίνει αλώβητος και νικητής στην αρένα του ανταγωνισμού και η δεύτερη με το “ανορθολογικό (συν)αίσθημα” της γυναίκας για να “δείχνει στοργή” στον συντετριμμένο από τον ανταγωνισμό άνδρα μεγαλώνοντας-με-αγάπη τα παιδιά-στο-σπίτι εγκλωβισμένη στους οικογενειακούς τοίχους.

3)

Η πατριαρχία στον καπιταλισμό δεν είναι μια επιβίωση του “μακρινού αρχαϊκού παρελθόντος” που μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτήν…

View original post 698 more words

Ελεύθερη κατασκήνωση

Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές

[του Επαμεινώνδα Παπαγιάννη]

Δημοσιεύουμε ένα «αιρετικό» άρθρο του σχολιαστή μας κου Επαμεινώνδα Παπαγιάννη, στο οποίο υπερασπίζεται το δικαίωμα της ελεύθερης κατασκήνωσης. Μπορεί αυτό να ακούγεται από πολλούς συντηρητικούς ανθρώπους ως απόηχος «των  ουτοπικών παραδείσων των Χίπις», αλλά ο κ.Παπαγιάννης, που μας έχει αιφνιδιάσει ξανά με τις δικές του εμμονές και ως συγγραφέας με αυτό που αρκετοί βρήκαν ως «Το ευφυέστερο μυθιστόρημα για την τρομοκρατία», βάζει τα πράγματα σε μια ορθολογιστική και δικαιωματική βάση, διεκδικώντας κάτι που θεωρεί αυτονόητο, έναν τρόπο διακοπών που τείνει να εκλείψει και που πολλοί από εμάς ζηλεύουν ή και αναπολούν και που οι άλλοι νομίζουμε πως οφείλουν να τον δουν με μια πιο ανοιχτή ματιά.

Ελεύθερη κατασκήνωση

τουΕπαμεινώνδα Παπαγιάννη
Για σειρά δεκαετιών, η ελεύθερη κατασκήνωση αποτελούσε, εθιμικά, προσφιλή τρόπο διακοπών χιλιάδων οικογενειών (βλ., μεταξύ τών άλλων, και: Ιωάννης Καιροφύλας: «Η Αθήνα τού μεσοπολέμου», «Φιλιππότη», Αθήνα 1984, σελ. 133-134). Δυστυχώς, με μάλλον νεοπλουτίστικα κριτήρια για…

View original post 1,059 more words

Μαρία Ψωμά, Τρόπος ζωής

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Τρόπος ζωής

Πλέον παρατήσαμε τις λέξεις,
σιωπηλοί στεκόμαστε
στη σκιά,
με το βλέμμα φωτιά.
Αθόρυβα συσπειρωνόμαστε,
ανταλλάσσουμε φλόγες,
παρατασσόμαστε…
Ανυπακοή το σύνθημα
όχι του λέγειν
μα του ζην.

Από τη συλλογή Δεύτερο ζευγάρι φτερά (2011) της Μαρίας Ψωμά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

View original post

Στέλλα Τιμωνίδου, 114

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

114

[Ενότητα V]

Ένα ένα τέσσερααα…
φωνάζαμε στις πορείες
και στις συγκεντρώσεις
ώσπου ένα πρωινό τ’ Απρίλη
οι φωνές μας κόπηκαν και
τα μάτια μας αλληθώρισαν
όταν τανκς εμφανίστηκαν στην πόλη.

Ακολούθησαν συλλήψεις
φοιτητών και καθηγητών,
διαλύθηκαν οι σύλλογοι
κι απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις,
ο Τύπος φιμώθηκε και
η εφημερίδα διπλώθηκε.

Αλλά το στέκι μας έσφυζε
από νιάτα και ζωή.
Εκεί περνούσαμε τα κενά μας
με καφέ, τσάι και συμπάθεια∙
κι ανάμεσα σε ατέρμονες συζητήσεις
και σύννεφα καπνού μέστωνε
η πολιτική μας συνείδηση.

Σιγά σιγά τύποι παράξενοι,
αλλιώτικοι στην όψη
έμπαιναν στο κυλικείο.

«Οι καταδότες» έλεγαν οι πατέρες μας∙
«Οι εγκάθετοι χαφιέδες» λέγαμε εμείς.

Μετά τη μεταπολίτευση,
τους συναντούσαμε στον δρόμο:
κύριοι αξιοπρεπείς
με γραβάτα και κοστούμι,
όμως η ματιά βλοσυρή ολόιδια.

Τελικά μοιραζόμαστε
τον ίδιο αέρα κι ουρανό.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) /

View original post 2 more words

Αλέξανδρος Κορδάς, Τέσσερα ποιήματα

via Αλέξανδρος Κορδάς, Τέσσερα ποιήματα