Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)
4
Είμαι εγώ!
Δικό σας παιδί
αίμα απ’ το αίμα σας
ρούχο απ’ το ρούχο σας σάρκα εκ της σαρκός σας.
Μάνα μου
η ελευθερίων ηθών πουτάνα ο Καπιταλισμός
Πατέρας μου
ο αιμομίχτης χωρικός Ιωσήφ Ντζουγκασβίλι Στάλιν.
Γνήσιο τέκνο της Ρόζμαρι και του Εξορκιστή
παλουκωμένη στη μέση των καιρών
να με χτυπάν όλοι οι ανέμοι.
Είμαι πεσμένη
με τη μούρη τριμμένη στα σκατά υπνωτισμένη και υστερική
έτοιμη
να βιαστώ
να διαιωνίσω το είδος.
Γέννημα θρέμμα
το δικό σας παιδί
παίρνω υπόγεια τηλεφωνήματα στους θαλάμους της Ομόνοιας
όρθια κατουράω στους καμπινέδες της Κοτζιά
είμαι χωρίς φύλο και χαρακτηριστικά
ούτε νάνος ούτε σπανός
ούτε γυναίκα ούτε πούστης
είμαι στα μπρούμυτα στα τέσσερα είμαι
κάτω απ’ τους πάγκους της γης
κρατάω σαν τους λεπρούς το χέρι των γερών
να ρίξει το κόμμα ενέσεις.
Στέκω εδώ
σημάδι των καιρών
στην παγκόσμια διασταύρωση σκοτωμένη
από μικροαστικό αυτοκίνητο 9 άσπρων αλόγων
απ’ τον καιρό της κομμούνας…
View original post 136 more words