Ενός λεπτού κραυγή

Methexis Erratum

Στα ντουβάρια της εξαθλίωσης

στα ματωμένα πλακόστρωτα

στα λερωμένα μάρμαρα

και τους αιώνες ησυχίας

είθισται να μαζευόμαστε

ξεθωριασμένα πρόσωπα

μηχανικές αντιδράσεις

-ενός λεπτού σιγή

.

κωφεύουμε λυτρωτικά

αποστρέφοντας το βλέμμα

από το ομιλούντα καθρέφτη

συμμόρφωση, αποξένωση

αποτσίγαρο στο πεζοδρόμιο

ένας καφές στο χέρι

και πορεία στο σύνηθες

-ενός λεπτού σιγή

.

θέλω να ουρλιάξω

μόνο που φοβάμαι

φοβάμαι σου λέω

πως θα πάρεις τη φωνή μου

και θα της βάλεις πλαίσιο

νόημα δικό σου

και θα την ονομάσεις

-ενός λεπτού κραυγή

.

μια μόνιμη σιωπή

.

ShortUrl: https://wp.me/p2tMSd-aw

View original post

ΟΥΣΙΟΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ: ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΑΛΛΗΤΡΟΦΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»…

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Σημαντικές αλλαγές στη χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών διαπιστώνει μελέτη που έγινε στην Αθήνα και αφορά τη διαχρονική συμπεριφορά κινδύνου σε χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών (ΧΕΝ) από το 2012 ως το 2018. Η μελέτη για κάθε χρονική περίοδο περιλαμβάνει 1.000 ως 1.450 άτομα, από το Πρόγραμμα ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ που γίνεται από το Πανεπιστήμιο Αθηνών σε συνεργασία με το Σύλλογο Ασθενών Ήπατος ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ. Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση «AIDS & Ηπατίτιδες», η οποία ξεκίνησε την 27η και διήρκεσε έως την 29η Σεπτεμβρίου 2018, στην Αθήνα, στην Αίγλη Ζαππείου.

Με αφορμή την διεξαγωγή του Συνεδρίου, ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής καθηγητής Άγγελος Χατζάκης, τόνισε ότι η μέση ηλικία των χρηστών ενδοφλέβιων ναρκωτικών (ΧΕΝ) έχει αυξηθεί από την περίοδο 2012 ως 2018, η παρουσία των μεταναστών είναι σταθερή (13,9%), η έλλειψη στέγης έχει αυξηθεί από 23% σε 29%, η μη ύπαρξη κοινωνικής ασφάλισης έχει αυξηθεί από 64%…

View original post 555 more words

Αλέξης Αντωνόπουλος, Επιστολή προς Οποιονδήποτε Καλλιτέχνη (Οποιασδήποτε Τέχνης) Μιλάει με τη Δική του Φωνή

To Koskino

Vincent van Gogh, Old man in sorrow on the threshold of eternity

​{Εναλλακτικός τίτλος: Επιστολή Προς Οποιονδήποτε Άνθρωπο Μιλάει με τη Δική του Φωνή}
του

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι, σε κάποιο σημείο της ιστορίας μας, θ’ αποκαλυφθεί ότι το κλισέ του καλλιτέχνη που πουλάει την ψυχή του στον Διάβολο για να δημιουργεί Έργα που κανένας άλλος δεν δημιουργεί, είναι πέρα για πέρα αληθινό: Και πως εμείς πράξαμε ακριβώς αυτό, απλά βάσει της συμφωνίας δεν το θυμόμαστε. Πουλήσαμε την ψυχή μας στον Διάβολο ώστε να γράφουμε ποιήματα που κανείς άλλος δεν γράφει, και γι’ αυτό πονάμε, μα και γι’ αυτό γράφουμε αυτά που γράφουμε.

Όλα τα παραπάνω θα μας τα αποκαλύψει ο Διάβολος σε κάποιο σημείο της ιστορίας μας, μα δεν θα σταματήσει εκεί. Θα κοιτάξει να μας ξεφτιλίσει μία τελευταία φορά. Θα θυμηθούμε ότι ο Διάβολος, Διάβολος κι ας είναι, δεν μπορεί να πει ψέματα – και χαμογελώντας μας κοροϊδευτικά…

View original post 114 more words

Και να τι έχω τώρα να σας πω. Σημείωμα για το φόνο του Ζακ Κωστόπουλου

Αυθόρμητες μεταβολές

Πέρασαν πια αρκετές μέρες από τη μέρα που προστέθηκε ένα ακόμη όνομα στον κατάλογο των σκοτωμένων μας, αυτό της Ζάκυ / του Ζακ. Δεν είμαι από κείνους που είπαν «τι σημασία έχει ποιος ήταν; θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε όνομα», κι αυτό γιατί οι άνθρωποι με τα «οποιαδήποτε ονόματα» έχουν σκοτωθεί και συνεχίζουν να σκοτώνονται χωρίς εμείς να το μάθουμε ποτέ. Προστέθηκε, λοιπόν, ένα ακόμη πρόσωπο στα στένσιλ που χτυπιούνται στους τοίχους των πόλεών μας, κάνοντάς τους όπως των εκκλησιών με τις εικόνες των αγίων και των μαρτύρων. Έχει σημασία να ξέρουμε τα πρόσωπα, να ξέρουμε τα ονόματα, για να μιλούν και για κείνα -τα περισσότερα- που δεν γνωρίζουμε. Αυτή είναι η πρώτη, ίσως η βασική παρατήρηση ετούτου του σημειώματος, ότι η εκτέλεση του Ζακ Κωστόπουλου είναι ένα σημείο που μαζί με άλλα φτιάχνουν μια μακρά καμπύλη. Η μαύρη, κατάμαυρη, αυτή καμπύλη μάς φανερώνεται τόσο συστηματική, που είναι αδύνατο -παρά…

View original post 747 more words

Ο διμέτωπος αγώνας της κριτικής

Πολιτική ομάδα για την Αυτονομία

(προδημοσίευση – απόσπασμα από το editorial του επερχόμενου, 11ου τεύχους του Προτάγματος)

[ … ]

Σε ό,τι αφορά τη θεωρητική δουλειά που κρίνουμε σήμερα απαραίτητη, φρονούμε ότι ουσιαστικά πρόκειται για έναν διμέτωπο αγώνα. Από τη μια μεριά έχουμε τον άμεσο πολιτικό μας αντίπαλο, τουτέστιν τις δεδηλωμένα ολιγαρχικές κι αντιδημοκρατικές δυνάμεις, οι οποίες εκτείνονται πλέον από την Ακροδεξιά κάθε είδους μέχρι τις ηπιότερες μορφές δεξιού λαϊκισμού. Στις δυνάμεις αυτές συγκαταλέγουμε και το μεγαλύτερο μέρος των αυτοαποκαλούμενων φιλελεύθερων, όπως θα δούμε στη συνέχεια τούτου του σημειώματος. Βασικό χαρακτηριστικό των εν λόγω δυνάμεων είναι η ιδιαίτερη εκδοχή πολιτιστικής κριτικής την οποία ασκούν σε ό,τι θεωρούν ως κατακτήσεις της Αντικουλτούρας και των κινημάτων της δεκαετίας του ’60 ή, απλούστερα, της παγκοσμιοποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο εκφράζουν μια παραχαραγμένη εκδοχή ποπουλισμού, στερημένη από κάθε δημοκρατικό στοιχείο, η οποία τον μετατρέπει σε καθαρό λαϊκισμό: ναι μεν μιλούν για τις κοινωνικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, έχοντας σωστά…

View original post 767 more words