Ρία Φελεκίδου, Πίκρες

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Πίκρες

Κλεισμένες σφιχτά
στα μικρά βελούδινα κουτάκια της άρνησης,
δεμένες αριστοτεχνικά με τις αναβολές μας,
οι πίκρες που μας αναλογούν
περιμένουν ανυπόμονα τη σειρά τους.
Την ώρα που το τρέμουλο στα δάχτυλά μας
θα καταφέρει να ορθοποδήσει
και θα αφαιρέσει τους περίτεχνους κόμπους.
Τότε θα αρχίσουν να αναπνέουν ανακουφισμένες
μέσα στις ανίσχυρες χούφτες μας
σαν ανυπόμονα τρομακτικά ζωάκια
με τα σαρκοβόρα τους στόματα
να απαιτούν ένα μερίδιο απ’ τη ζωή.
Τη ζωή μας.

Από τη συλλογή Αυτά (2008) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

View original post

Χίτλερ εναντίον Πικάσο

Shades online

Οι Ναζί αντιμετώπιζαν την τέχνη με δύο τρόπους: κατέστρεφαν κάθε έργο που θεωρούσαν ως «εκφυλισμένη τέχνη» και λεηλατούσαν συστηματικά τα καλύτερα κομμάτια κλασσικής και μοντέρνας τέχνης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

«Πώς είναι δυνατόν να μην σ’ ενδιαφέρουν οι άλλοι άνθρωποι; Η ζωγραφική δεν έχει σκοπό να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι ένα εργαλείο πολέμου: ένα αμυντικό και επιθετικό εργαλείο εναντίον του εχθρού» – Πάμπλο Πικάσο

ΣΥΝΟΨΗ:

Μια συγκλονιστική ματιά. Μια μεγάλη ανακάλυψη. Μια κινηματογραφική περιήγηση μέσα από 4 εκπληκτικές εκθέσεις. 80 χρόνια αφότου ο Χίτλερ κήρυξε τον πόλεμο στην «εκφυλισμένη» τέχνη, η ταινία αποκαλύπτει: Picasso, Matisse, Renoir και Chagall κ.ά. έργα τέχνης κρυμμένα, λεηλατημένα και καταδικασμένα από τους Ναζί, έρχονται επιτέλους στο φως και αποκαλύπτουν στην μεγάλη οθόνη τη ναζιστική εμμονή για τέχνη. Ξεκινώντας από την περίπτωση Gurlitt και την μεγαλειώδη Συλλογή του, ο Τόνυ Σερβίλλο αφηγείται την αληθινή ιστορία των αριστουργημάτων που αρπάχτηκαν, απαγορεύτηκαν και εκδιώχθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου…

View original post 290 more words

Άρης Αλεξάνδρου, Το αμετάφραστο

To Koskino

Έγραψε ένα ποίημα με λέξεις καθημερινές
(δεντροστοιχία πέτρα κέλυφος χαρτόνι)
έχοντας την πρόθεση να το μεταφράσει
στη μητρική του γλώσσα.
Ανασέρνοντας μιά-μιά τις αντιστοιχίες
απ’ το βυθό της μνήμης
αλλάζοντας τη διάταξη για να κρατήσει τον ρυθμό
προχώραγε στη νέα παραλλαγή με τόση επιτυχία
που σκέφτηκε να σκίσει την πρώτη γλωσσική μορφή.
Ξάφνου
ο ίσκιος ενός γλάρου πάνω στα νερά
τού θύμισε πως όλα τα πουλιά της μακρινής πατρίδας του
είχαν αποδημήσει ή σκοτωθεί.

*Από τα «Παρισινά ποιήματα».
**Από το βιβλίο: Άρης Αλεξάνδρου, «Ποιήματα (1941-1974), Εκδόσεις Καστανιώτη, Β΄ έκδοση, Αθήνα 1981, σελ. 146.
***Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Αλωνάκι της Ποίησηςτου Γ.Κεντρωτή.

View original post

note #75 “Η Ρόζα Λούξεμπουργκ για τη γραφειοκρατία”

Shades online

«Τίποτε δεν θα μπορούσε πιο σίγουρα να υποδουλώσει ένα εργατικό κίνημα τόσο νεαρό ακόμα, σε μια πνευματική αφρόκρεμα διψασμένη για εξουσία, όσο αυτός ο γραφειοκρατικός θώρακας, που του στερεώνουν για να δημιουργήσουν ένα αυτόματο, που το μανουβράρει μια «Επιτροπή»… Ο επιδέξιος ακροβάτης δεν ξεχωρίζει ακόμα πως το μόνο «υποκείμενο» που το βαρύνει σήμερα ο ρόλος του ηγέτη είναι το συλλογικό «εγώ» της εργατικής τάξης, που απαιτεί αποφασιστικά το δικαίωμα να κάνει η ίδια λάθη και να μάθει η ίδια τη διαλεκτική της ιστορίας… Τέλος, το λέμε χωρίς περιστροφές, οι πλάνες που έγιναν από ένα εργατικό κίνημα αληθινά επαναστατικό, είναι ιστορικά πολύ πιο γόνιμες και πιο πολύτιμες από το αλάθητο της καλύτερης Κεντρικής Επιτροπής» (Από τα «Οργανωτικά ζητήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας» 1904).

Ρόζα Λούξεμπουργκ

View original post

διεγερτικό γιορτινό τραγούδι : die gedanken sind frei

σημειωματαριο κηπων

 

      ίσως είναι τό παλιότερο επαναστατικό τραγούδι στην νεότερη ευρωπαϊκή (μας) ιστορία : πρόκειται για ένα πασίγνωστο στη γερμανία (αλλά και σε άλλες χώρες) τραγουδάκι που οι ρίζες του βρίσκονται στον γερμανικό μεσαίωνα τών τροβαδούρων τού 1200 : τόν βασικό του στίχο «είν’ ελεύθερες οι σκέψεις» τόν συναντάμε σε ποίημα τού Walther von der Vogelweide ως  joch sint iedoch gedanke frî ( ≈ αλλά η σκέψη ελεύθερη είναι)

      και σε άλλους όμως τροβαδούρους συναντάμε αυτή τή σκέψη [ και είναι ενδιαφέρον (από γλωσσική άποψη) ότι η λέξη σκέψη για τούς γερμανούς παραμένει αναλλοίωτη, από τίς αρχές τής γλώσσας τους, ενώ άλλες έχουν υποστεί τόσο μεγάλες αλλαγές που να ’χουν γίνει αγνώριστες (όπως η λέξη για τόν έρωτα minne – εξού και minnesänger  ή ερωτοτραγουδιστές – που έγινε πολύ αργότερα η σημερινή Liebe)  όμως «οι σκέψεις» gedanke ήτανε και Gedanken παραμένουν ]  και οι τροβαδούροι αυτοί…

View original post 1,027 more words

Fernando Arrabal, Ήμασταν γυμνοί και σφιχταγκαλιασμένοι

To Koskino

Ήμασταν γυμνοί και σφιχταγκαλιασμένοι στην εξοχή και ξεκολλάγαμε και απομακρυνόμασταν από τη γη και πετάγαμε σιγανά-σιγανά και ολόγλυκα. Το κεφάλι μας το στεφάνωναν στέμματα σιδερένια.

Η αύρα μάς πήγαινε πότ’ εδώ πότ’ εκεί, ενώ καμιά φορά εκάναμε στροφές γύρω από τον εαυτό μας, πάντοτε ενωμένοι και όντας σαν μέσα σε ίλιγγο. Τα στέμματά μας όμως δεν πέφτανε κάτω.

Έτσι μέσα σε λίγες μόνο στιγμές διασχίσαμε περιοχές και περιοχές, κάθε λογής γη, οι μηροί μου μέσα στους δικούς της, το μάγουλό μου πάνω στο δικό της και τα μάτια μας στεφανωμένα ν’ αγγίζονται.

Ύστερα από τους τελευταίους σπασμούς ξαναπατήσαμε στο χώμα. Διακρίναμε τότε ότι τα στέμματά μας μάς είχαν τραυματίσει τα μέτωπα και ότι το αίμα μας έτρεχε σαν να μας γλιστρούσε.

*Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

View original post

Λουκάς Αξελός, Δύο ποιήματα

To Koskino

«Οι λησμονημένοι»

Στους παλιούς συντρόφους

Η σκέψη μας σαυτούς γυρίζει,
Που νοσταλγοί
χάθηκαν κάποια μέρα από το πρόσωπο της πόλης.
Που ρουφήχτηκαν βαθειά
μες τάγρια στενά σοκάκια,
Σιωπηλοί,
Αγέρωχοι,
χωρίς καμιά ρυτίδα νά θυμίζει τη ζωή
Που δε γνωρίζαν πια.

Αθήνα, 26 Σεπτέμβρη 70

***

Λίγο πριν ξεσπάσει

Ο τόπος μας έχει μικρύνει.
Λιγόστεψε θανάσιμα το φως.
Το δάσος γέμισε κίτρινα φύλλα.

«Ξερός αγέρας μ’ έλουσε,
ξερός και παγωμένος»

Στο βάθος, ένα σύννεφο
απλώνει απειλητικά τό χέρι του.

Αθήνα, 27 Αυγούστου ’72

*Από τη συλλογή ‘Περιπέτεια ή επιστροφή Αρ.2”, Εκδ. Στοχαστής, 1981.

View original post

Δημήτρης Γαλάνης, Το “υποβρύχιο”

To Koskino

Καταργήσαμε τώρα
τις ονομαστικές γιορτές
τις φιλικές συγκεντρώσεις
με το γλυκό του κουταλιού
με τη βανίλια στο ποτήρι.

Όμως
εκείνο το “υποβρύχιο”
είχε στον πύργο ένα τηλεσκόπιο
ένα μάτι που έβλεπε κόσμο.

*Από τη συλλογή “Ο σκορπιός”, 1990. Το ποίημα το πήραμε από το περιοδικό “Η Λέξη”, τεύχος 93. Μάρτης-Απρίλης 1990.

View original post

ένα έτσι

Κι ακόμα κι όταν θα έχεις καταφέρει
να πεις τα πράγματα με το όνομά τους
θα αρκεί μονάχα η στιγμή
για όλη εκείνη την σιωπή
που θα στα πάρει όλα πίσω.

View original post

ένα έτσι

Αβίαστα ο χρόνος θα επιστρέψει
στις αληθινές σιωπές
και στις ακάματες σιωπηλές αλήθειες.

Ένας ακόμη δρόμος
θα επαναφέρει τα βήματά μας
στον ορισμό της απόστασής τους.

Η ίδια ευχή
θα αναδιανεμηθεί ξανά
προς όφελος
μιας ακόμα απουσίας.

Έπειτα το τραγούδι
το ποίημα
και το σκίτσο
θα αυτοκαταστραφούν
εκτοξεύοντας
την τιμή πώλησής τους.

Αβίαστα ο χρόνος θα επιστρέψει
στην πεποίθηση
κάποιου τέλους.

View original post