Περί Πατρίδος

Τεος Ρομβος

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα από τα εμβόλιμα-σχολιαστικά κείμενα που περιέχονται στο βιβλίο “Γεώργιος Κηπιώτης, ένας φίλος των παιδιών”. Το βιβλίο στηρίχτηκε στα γραπτά κατάλοιπα -προσωπικές σημειώσεις, αλληλογραφία- ενός καθηγητή που έζησε εκατό χρόνια και συμμετείχε και κατέγραψε τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα. Ο Γεώργιος Κηπιώτης βρέθηκε στη Μακεδονία και στη Θράκη από το 1901 μέχρι το 1913, συμμετείχε, με τον τρόπο του, σ΄αυτό που ονομάστηκε “Μακεδονικός Αγώνας”, αιχμαλωτίστηκε από τους Βούλγαρους μαζί με άλλους προκρίτους της Ξάνθης και απελευθερώθηκε το καλοκαίρι του 1913. Στη συνέχεια έζησε στα νησιά του αρχιπελάγους και πέθανε σε βαθιά γεράματα στη Σύρο. 

Κι όπως γράφει ο Χρίστος Μάης: “Ταυτόχρονα με την εξέλιξη του βιβλίου έχουμε μια σειρά από αναστοχαστικά δοκίμια του Τέου Ρόμβου. Τα δοκίμια αυτά πραγματεύονται ζητήματα τα οποία θίγονται στο βιβλίο, όπως ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός τόσο γενικά όσο και ειδικά ως προς την περίπτωση της Μακεδονίας. Τα…

View original post 5,319 more words

Μαρία Λάτσαρη, Αυτόχειρ

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Αυτόχειρ

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Ένα τσόφλι στον άνεμο, ξοφλημένο
Ezra Pound

Ζω σ’ ένα δέντρο
που βυζαίνει μύθους και θεούς
το πληγώνω
φτύνει τον καρπό
το καίω
ξεστομίζει πλημμύρες
Κορμί με κουφάλες κι εγκαύματα
και λιγοστά κλαδιά
σηκωμένα σ’ ικεσία
μια νύχτα
υπακούοντας στη δαρβινική οικονομία της ζωής
θα πάρει τις αρχαιοελληνικές του ρίζες
και θα φύγει

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016) της Μαρίας Λάτσαρη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Λάτσαρη

View original post

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Δύο ποιήματα

To Koskino

ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

Καθώς συνθλίβονταν σιγά σιγά το τσιμεντένιο πλέγμα
κι αιμορραγούσε απ’ τους προβολείς, δε μίλησα
για ολονύχτιο όργιο αίματος μες στα θεμέλια
για κρύσταλλα κι ασημικά της αίθριας νύχτας
για μουσική καθώς αργά το γλέντι ανάβει
σ’ ένα αναπάντεχο φιλί. Δεν τα αντέχω πια
παρόμοια παραμύθια. Ίσως τριμμένα κόκαλα
μες στα νερά που βρήκε ο εκσκαφέας
λευκότητας δήθεν αγγελικής. Τέχνη πιο βρόμικη
από το ποίημα δεν ξέρω άλλη τώρα

***

ΦΩΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Το φθινοπωρινό του φως λάμπει στα κρύσταλλα της πόλης
καθώς σιγά σιγά το καλοκαίρι λιώνει

Κι όμως ταξίδεψα πολύ κατά τις δυτικές ακτές
είδα τα σώματα των όψιμων κολυμβητών να φθίνουν
μέσα στο ηλιόγερμα, κάτω απ’ τις λάμπες του γκαζιού
Θε μου, τα είδα σε αμμουδιές από άσπρη πορσελάνη

Μα εγώ εκείνον θέλησα. Στην πόλη του ξαναγυρνώ
στους πολυέλαιους της νύχτας ξαναρχίζω

*Από τη συλλογή “Αργό πετρέλαιο” (1974).

View original post

Ο θρίαμβος της αποτυχίας

antisystemic

“Παρατήρησα κάτι σπάνιο σήμερα: Σέρβιραν μαρμελάδα με το τσάι και, παρεπιπτόντως, οι δεσμοφύλακες καρφώνουν τα μάτια τους στο φαγητό. Δείχνουν να το έχουν πιο πολύ ανάγκη απ’ ότι εγώ”.

Τετάρτη 4, ημερολόγιο απεργίας πείνας

Μπόμπυ Σαντς, Ημερολόγια της Φυλακής

Ένα από τα χαρακτηριστικά των πολιτικών ιδεολογιών είναι ότι βλέπουν τον κόσμο μέσα από την ύπαρξη αντίθετων πόλων και ότι εμπεριέχουν έναν φαντασιακό διαχωρισμό της κοινωνικής πραγματικότητας σε αντιμαχόμενες μερίδες οι οποίες, πολλές φορές, συνιστούν εκκοσμικευμένες εκδοχές των ιδεότυπων του “καλού” και του “κακού”. Αυτό συμβαίνει εξίσου στην περίπτωση τόσο των ετερόνομων, συστημικών ιδεολογιών, που αποδέχονται σαν δεδομένα το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο και τις ιεραρχικές κοινωνικές δομές της θεσμισμένης ετερονομίας, όσο και ως προς τα αντισυστημικά προτάγματα που ανήκουν στην εναλλακτική ιστορική παράδοση της πολιτικής αυτονομίας και αμφισβητούν ρητά το κοινωνικό σύστημα και τις δομές που αναπαράγουν την άνιση κατανομή της δύναμης στο εσωτερικό του. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια…

View original post 1,982 more words

Η ποίηση της «πιο λαμπρής αναρχικής που γέννησε ποτέ η Αμερική»

To Koskino

Μετάφραση στα ελληνικά πέντε ποιημάτων της Voltairine de Cleyre

Δημήτρης Καφετζής*

H VOLTAIRINE DE CLEYRE υπήρξε ποιήτρια και συγγραφέας, πάνω απ’ όλα αναρχική χωρίς ταμπέλες και επίθετα, μείζων πρώιμη φεμινίστρια και αγωνίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου του 1866 στην πόλη Leslie του Michigan. H de Cleyre μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια. Για τέσσερα χρόνια μέσα στην εφηβεία της βρέθηκε εσώκλειστη στο Καθολικό γυναικείο μοναστήρι στο Sarnia του Ontario μετά από πρωτοβουλία του πατέρα της, που πίστευε πως εκεί η Voltairine θα λάβει καλύτερη παιδεία. Τα ψυχικά τραύματα που απέκτησε αυτά τα τέσσερα χρόνια θα καθορίσουν την μετέπειτα πορεία της ζωής της. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι η προσπάθειά της να δραπετεύσει κολυμπώντας μέσω του ποταμού St Clair και μετά από πεζοπορία 27 χιλιομέτρων την εντόπισαν φίλοι των γονιών της και την επέστρεψαν πίσω. Καθοριστικής επίσης σημασίας για τη διαμόρφωση των ιδεών της και της μετέπειτα δράσης της ήταν…

View original post 1,940 more words

Πέτρος Γκολίτσης, Έπιπλα

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Έπιπλα

Μαζεύουν θάνατο τα πράγματα
όπως τα έπιπλα τη σκόνη.

Είμαι ο θάνατος δηλώνουν τα πλάσματα
κάτω από ένα φως λευκό που τυφλώνει.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009) του Πέτρου Γκολίτση

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Πέτρος Γκολίτσης

View original post

Μάριος Χάκκας: Γκορπισμός

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι

Μά­ριος Χάκ­κας

Γκορ­πι­σμός

ΓΚΟΡΠΙΣΜΟΣ κι ἐ­λα­φρὰ νευ­ρα­σθέ­νεια. Σκουν­του­φλῶ στὸ παρ­κό­με­τρο καὶ βρί­ζω τὸν ὅ­ποι­ο δι­α­βά­τη, «βλα­κόμου­τρο», αὐ­τὸν ποὺ γε­λά­ει, «βλα­κό­με­τρο», χα­χα­νί­ζει ἀ­πὸ πά­νω, «παρ­κό­μου­τρο», τά­χα εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ ἐ­λέγ­χει τὰ πάρ­κινγκ, μπά, δὲν εἶ­ναι αὐ­τὴ ἡ δου­λειά του, μᾶλ­λον εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ μπα­νί­ζει στὰ πάρ­κα, γι’ αὐ­τὸ καὶ γὼ τὸν φω­νά­ζω παρ­κό­μου­τρο. Ἔ, κά­πως βο­λεύ­τη­κε τώ­ρα, ἄλ­λα πέ­φτω πά­νω σ’ ἄλ­λο παρ­κό­με­τρο, κά­θε πέν­τε μέ­τρα κι ἀ­πὸ ἕ­να, ἕ­να πάρ­κο παρ­κό­μου­τρα κι ἄλ­λα τό­σα βλα­κό­μου­τρα γύ­ρω μου, ποὺ ἐ­λέγ­χουν τὴν κα­τά­στα­σή μου, μοῦ με­τρᾶ­νε τὴν πί­ε­ση, κα­τε­βαί­νει ἡ βε­λό­νη, προ­χω­ρεῖ στὸ μη­δὲν καὶ μοῦ ἔ­χουν ἀγ­κι­στρω­μέ­να τὰ χέ­ρια καὶ δὲ μπο­ρῶ νὰ ρί­ξω κέρ­μα πα­ρά­τα­σης. Θέ­λω νὰ μεί­νω, νὰ μεί­νω, νὰ μεί­νω, ρί­χνον­τας ἀ­δι­ά­κο­πα κέρ­μα, ἔ­τσι ποὺ νὰ φτά­σω στὸ τέρ­μα συμ­πλη­ρώ­νον­τας τὸ μέ­σο πο­σο­στὸ τῆς ζω­ῆς. «Ἕρ­μα», φω­νά­ζω, σα­βού­ρα, τὸ βά­ρος τῆς γῆς, καὶ σα­βου­ρώ­νω ὅ,τι βρί­σκω μπρο­στά μου, γε­μί­ζω τὶς τσέ­πες μου μ’ ἄ­δει­ες μπο­τί­λι­ες, με­τὰ…

View original post 804 more words

Αρχοντούλα Διαβάτη, Ώρες

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ώρες

Τότε νύχτωσε περισσότερο
Κι αυτή ξάπλωσε στο κρεβάτι της
Σαν σε ποτάμι
Και περίμενε να την πάρει
Ο ύπνος
Όπως το ’χε κάνει κι άλλη φορά
Μόνο που τώρα
το παλιό σχέδιο δε λειτούργησε
παρ’ όλο που οι ώρες χτυπούσαν
κανονικά:
δύο, τρεις, τέσσερις
πυροβολισμοί.

Από τη συλλογή Όπως η Μπερλίνα (2017) της Αρχοντούλας Διαβάτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αρχοντούλα Διαβάτη

View original post

durante

σημειωματαριο κηπων

στο μέσο τού περίπατου όλης μας τής ζωής μας
βρέθηκα πάλι σ’ ένα δάσος μαύρο και βαθύ
αφού τόν δρόμο τόν κανονικό μου είχα χάσει

 

Ένα από τά πιο περίεργα πράγματα ξέρεις που υπάρχουνε σχετικά με τόν δρόμο τού χρόνου είναι ότι κατά βάθος ο δρόμος αυτός κινείται σαν να είναι σταματημένος : όμως τί νόημα έχει να τά πω αυτά τά πράγματα σ’ αυτούς που τά ξέρουν και πάλι τί νόημα έχει να τά πω σ’ αυτούς που δεν τά ξέρουν αφού δεν τά μάθανε οι ίδιοι ποτέ ; Γιατί βλέπεις ο χρόνος υπάρχει με διαφορετικό τρόπο στους διάφορους άνθρωπους κι αυτοί για τούς οποίους ο χρόνος είναι μια ευθεία γραμμή από τό Α στο Β από τό παιδί  στον μεγάλο από τήν πόρτα στον δρόμο από τήν ανοησία στην τέχνη κι από τό κέντρο στον λυκαβηττό δεν πρόκειται να καταλάβουνε τίποτα απ’ όσα σού λέω εδώ, και…

View original post 1,862 more words

ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ…

Ανθός - Ελευθεριακό φοιτητικό σχήμα

Το τέλος του 2018 και η αρχή του 2019 έχουν ήδη καταγράψει 3 γυναικοκτονίες. Η Ελένη, η Αγγελική και η Λίτσα δολοφονήθηκαν από άντρες που θεωρούσαν ότι είχαν δικαίωμα πάνω στο σώμα και τη ζωή τους. Για εμάς αυτά τα περιστατικά είναι η κορυφή του παγόβουνου της έμφυλης βίας και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα σε κάθε γνωστοποιημένο ή μη περιστατικό. Πριν από τη γυναικοκτονία και το βιασμό, το παγόβουνο της έμφυλης βίας ξεκινά από πολύ μικρότερα περιστατικά τα οποία  βιώνουμε στην καθημερινότητα μας μέσα από την παρενόχληση σε χώρους εργασίας, πειράγματα  στο δρόμο, την κακοποίηση γυναικών μέσα σε σχέσεις, τις έμφυλες διακρίσεις, όταν γυρνάμε σπίτι το βράδυ, στη διασκέδαση μας, σε πολιτικούς χώρους και πολλά ακόμα που θα μπορούσαν να γεμίσουν αρκετές σελίδες ως παραδείγματα. Είναι η διαδρομή της κανονικοποίησης της έμφυλης βίας που καταλήγει στο βιασμό και τη γυναικοκτονία.

Λαμβάνοντας συνεχώς γνώση για καταγγελίες περιστατικών σεξιστικής βίας με…

View original post 340 more words