Σκέφτομαι τις γυναίκες-Καρυάτιδες
τις γαλατόχροες, τις άμωμες, τις καλλιστεύουσες
τα ελικοβόστρυχα υποζύγια.
Εγώ, στην άκρη του γιαλού, αφηνιασμένο νήπιο,
κολυμπώ στα κύματα της φωνής τους.
Κι οι αισθήσεις τρίζουνε σαν ξυλοπόδαρα
σε βρωμερό επαρχιακό γηροκομείο.
«Ἡ ἀγάπη Σου γιὰ μένα, ἡ ἀγάπη μου γιὰ Σένα ―ἔτσι χωριστὰ διατυπωμένες― εἰσάγουν μιὰ διαφοροποίηση ποὺ χωρίζει τὴν ἀγάπη μ α ς· ἡ ἀγάπη εἶναι ὅμως μόνον ἡ δ ι κ ή μ α ς, μόνον αὐτὴ ἡ ἑνότητα, μόνον αὐτὸς ὁ δεσμός· ἄσε τὸν ἀναλογισμὸ σὲ αὐτὴ τὴν διαφορὰ καὶ ἂς σταθοῦμε σὲ αὐτὸ τὸ ἕνα, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ τὸ σθένος μου, ἡ νέα μου ὄρεξη γιὰ ζωή· ἂν ἀφήσεις αὐτὴ τὴν ἐμπιστοσύνη νὰ εἶναι στὸ θεμέλιο τῶν πάντων, ὅλα θὰ εἶναι στ᾽ ἀλήθεια καλά».
// AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ G.W.F. HEGEL ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΑRIE VON TUCHER [ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ‘1811’]
Τις νύχτες δε μιλώ πολύ.
Γδέρνομαι στη σιωπή
Με τιτάνια γόνατα.
Ήταν κι αυτή η προσευχή
Που δεν εισακούστηκε –
άλλη ελπίδα δεν είχα,
βυθίστηκα στη δακρύπλουτη
αγάπη φιλώντας τη
στα χείλη πριν τη θέωση.
Χθες κάπου με συνέστησαν
ως ποιητή –
ήθελα να γδυθώ το δέρμα μου
να τους δέιξω:
Εγώ, παιδιά, ερωτευμένος είμαι.
*Από τη συλλογή “Εγχειρίδιο μικρών θανάτων”, εκδ. Γαβριηλίδης, 2017.
Απόδοση: Γιάννης Βαρβέρης
ΠΛΑΪ στη γαλάζια όχθη της Οντάριο
Καθώς σκεφτόμουνα τις μέρες του πολέμου, τη σημερινή ειρήνη αλλά και τους νεκρούς που πια δε θα γυρίσουν,
View original post 4,700 more words
View original post 370 more words
Μια νέγρα
κουβαλά ένα μπουκέτο κατιφέδες τυλιγμένους
με μια παλιά εφημερίδα: τους κρατά όρθιους,
με τα άνθη να εξέχουν, τα χοντρά της πόδια
την κάνουν να περπατά σαν πάπια
καθώς κοιτάζει τη βιτρίνα του μαγαζιού
που προσπερνά στο διάβα της.
Δεν είναι παρά ένας πρεσβευτής
από έναν άλλο κόσμο
έναν κόσμο ωραίων κατιφέδων
δυο αποχρώσεων
που χωρίς να το ξέρει διαλαλεί
πως άλλο δεν κάνει απ’ το να
περπατά στους δρόμους κρατώντας
όρθια τα λουλούδια
σαν πυρσό
τόσο νωρίς το πρωί.
***
Πορτραίτο μιας προλετάριας
Μία εύσωμη ξεσκούφωτη γυναίκα
με ποδιά
Με τα στιλπνά μαλλιά της πίσω τραβηγμένα
στέκεται στον δρόμο
Τα δάχτυλα του ενός καλτσωμένου ποδιού
ακουμπούν στο πεζοδρόμιο
Το παπούτσι στο χέρι. Κοιτάζει
μέσα του επίμονα
Βγάζει τη χάρτινη εσωτερική σόλα
Για να βρει το καρφί
Που την πονούσε τόσην ώρα.
*Από το βιβλίο “Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς – Ποιήματα” σε εισαγωγή – επιλογή -μετάφραση Γιάννη Λειβαδά, εκδόσεις Ηριδανός…
View original post 2 more words
Νεκροί άνθρωποι γυμνοί θα γίνουν όλοι ένα
με τον άντρα στον αγέρα και το φεγγάρι στη χάση·
όταν τα οστά τους απογυμνωθούν και τα γυμνά οστά αφανιστούν,
θα ‘χουν άστρα στους αγκώνες και τα πόδια·
αν και τρελοί, θα είναι σώφρονες,
αν και θαλασσοπνιγμένοι, θα αναδυθούν ξανά·
αν κι εραστές χαμένοι, ο έρωτας δεν θα χαθεί·
κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Κάτω από τα στροβιλίσματα της θάλασσας
εκείνοι εκεί για χρόνια ανεμορδαρμένοι μα διόλου πεθαμένοι·
με τη μέγγενη να σφίγγει, με τις δυνάμεις να τους εγκαταλείπουν,
σε τροχό δεμένοι, μα δεν θα εξαντλούνται·
η πίστη μες στα χέρια τους θα σπάει στα δυο,
και τα μονόκερα δεινά θα τους διαπερνούν·
εντελώς σακατεμένοι μα δεν θα λιγοψυχούν·
κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Ας μην κρώζουν πια οι γλάροι μες…
View original post 59 more words
Σαν σήμερα 1 Ιουλίου 1535 – Λονδίνο. Ο Thomas More, συγγραφέας της περίφημης «Ουτοπίας», όπου περιγράφεται μια ιδανική κομμουνιστική πολιτεία, καταδικάζεται σε θάνατο, επειδή αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον βασιλιά Ερρίκο Η΄ σαν κεφαλή της Εκκλησίας της Αγγλίας.
Στη δίκη, ο More επικαλέσθηκε τη συνείδησή του και υπεστήριξε ότι «κανένας κοσμικός (temporal) άνθρωπος δεν μπορεί να είναι κεφαλή της πνευματικότητας (spirituality)». Θα αποκεφαλισθεί πέντε ημέρες αργότερα. Το 1935, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον ανεκήρυξε άγιο.
View original post 3,782 more words
agelikifotinou 