ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ
Στην Ιστανμπούλ, στον Βόσπορο,
είμαι ο φτωχός Orhan Veli·
ο γιος του Veli
με την ακατανόητη μελαγχολία.
Κάθομαι στο Ρούμελι*, στην ακτή,
και μουρμουρίζω ένα τραγούδι:
«Οι μαρμαρένιοι λόφοι της Ιστανμπούλ,
βαραίνουν το κεφάλι μου, αχ, οι γλάροι-
δάκρυα, δάκρυα καυτά για την πατρίδα
πλημμυρίζουν τα μάτια μου-
Eda, πεπρωμένο μου,
γεμάτη-άδεια, είσαι πάντα
η αλμυρή πηγή
των δακρύων μου.
Στο κέντρο της Ιστανμπούλ άνοιξαν κινηματογράφοι-
η μητέρα δεν θα μάθει ποτέ για την εξορία μου.
Άλλοι φιλιούνται,
συζητούν
και κάνουν έρωτα-
σημαίνει κάτι αυτό για μένα;
Αγάπη μου,
τρέλα μου,
αχ, εσύ, βουβωνικέ ποταμέ μου».
Στην Ιστανμπούλ, στον Βόσπορο,
είμαι ο φτωχός Orhan Veli·
ο γιος του Veli
με την ακατανόητη μελαγχολία.
[Μτφρ.: Μ. Π.]
*Ρούμελι: Κάστρο στην ευρωπαϊκή όχθη του Βοσπόρου.
***
Η ΓΑΤΑ TOY EROL GUNEY*
Ποίημα για την κριτική στάση
που διατηρεί η γάτα του Erol Gunej
απέναντι στην κοινωνική παθογένεια, την…
View original post 78 more words
agelikifotinou 