“Ο ερωτικός dis-cursus (λόγος) δεν είναι διαλεκτικός. Κάνει κύκλο σαν ατέλευτος ημεροδείκτης…”
Το δάχτυλο του Βέρθερου, από απροσεξία, αγγίζει το δάχτυλο της Καρλότας· τα πόδια τους, κάτω απ’ το τραπέζι, συναντιούνται. Ο Βέρθερος θα μπορούσε να αδιαφορήσει για το νόημα αυτών των συμπτώσεων, θα μπορούσε να συγκεντρωθεί σωματικά σε τούτες τις ισχνές ζώνες επαφής και να χαρεί αυτό το τμήμα δαχτύλου ή αδρανούς ποδιού, μ’ έναν τρόπο φετιχιστικό, χωρίς να νοιάζεται για την αντίδραση (το Φετίχ, ως Θεός – αυτή είναι η ετυμολογική προέλευση – είναι κάτι που δεν αποκρίνεται). Αλλά ο Βέρθερος δεν είναι διεστραμμένος, είναι ερωτευμένος: πλάθει νοήματα, παντού και πάντα, από το τίποτε, και το νόημα, ακριβώς, του φέρνει ρίγος: βρίσκεται μέσα στο καμίνι του νοήματος. Κάθε επαφή θέτει, για τον ερωτευμένο, το αίτημα της ανταπόκρισης: ζητάς από το δέρμα να δώσει μιαν απάντηση […], ιδού η παραδείσια περιοχή των λεπτών και λαθραίων σημείων. Μια γιορτή θα…
View original post 18 more words
agelikifotinou 