Γιώτα Ἀναγνώστου: Ἡ ἐφημερίδα δὲν ἀφήνει χνούδι

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι

Γι­ώ­τα Ἀ­να­γνώ­στου

Ἡ ἐ­φη­με­ρί­δα δὲν ἀ­φή­νει χνού­δι

ἀ­φι­ε­ρώ­νε­ται στὴ Μ.Χ. ποὺ τὸ ἐ­νέ­πνευ­σε

Α ΜΠΟΡΟΥΣΕ νὰ εἶ­ναι ἡ κυ­ρί­α Ντά­λο­γου­ε­ϊ, ποὺ δρα­πέ­τευ­σε ἀ­πὸ τὸ βι­βλί­ο τῆς Βιρ­τζί­νια Γοὺλφ καὶ βγῆ­κε γιὰ τὴν κα­θη­με­ρι­νή της τσάρ­κα. Ἡ θη­λυ­κὴ ἐκ­δο­χὴ τοῦ Λε­ο­πόλ­δου Μπλούμ. Συ­νο­πτι­κό­τε­ρη καὶ γο­η­τευ­τι­κό­τε­ρη. Ἀ­πο­λύ­τως ἀ­κα­τάλ­λη­λη γιὰ ὅ­σους μὲ τὰ βι­βλί­α ἐ­πι­θυ­μοῦν νὰ ἀν­τι­κα­τα­στή­σουν τὰ βα­ρά­κια τοῦ γυ­μνα­στη­ρί­ου καὶ γιὰ τοὺς ἄλ­λους ποὺ δὲν θὰ δί­στα­ζαν νὰ ἀ­ρά­ξουν στὴν πα­ρα­λί­α μὲ τὸν «Ὀ­δυσ­σέ­α» στὰ γλι­στε­ρὰ ἀ­πὸ τὸ ἀν­τη­λια­κὸ χέ­ρια καὶ τά­χα δὲν προ­σέ­χουν ὅ­λη τὴν ἐ­κτε­θει­μέ­νη γύ­μνια. Τό­σο ἀ­πορ­ρο­φη­μέ­νοι στὴν ἀ­νά­γνω­ση. Τρύ­πω­σε ἡ Βιρ­τζί­νια στὸν λο­γο­τε­χνι­κὸ κα­νό­να τὸν ἀν­δρο­κρα­τού­με­νο. Εἶ­χε φαί­νε­ται δι­κό της δω­μά­τιο. Ἔ­σκα­σε ὁ ἀ­νυ­πέρ­βλη­τος ὁ Τζό­υς ἀ­π’ τὸ κα­κό του ποὺ δὲν θὰ εἶ­ναι μό­νος νὰ ἀ­πο­λαμ­βά­νει τὶς δάφ­νες τοῦ βι­βλί­ου ποὺ ὅ­λοι ξέ­ρουν καὶ κα­νεὶς δὲν ἄν­τε­ξε νὰ τὸ τε­λει­ώ­σει.

        Αὐ­τὴ δὲν ἦ­ταν ὁ Λε­ο­πόλ­δος Μπλούμ. Θὰ μπο­ροῦ­σε ὡ­στό­σο νὰ εἶ­ναι ἡ…

View original post 395 more words

Κατάρτια

milenaphotopoetry

Θα δανειστώ,

ως το πρωί αν χρειαστεί,

τα βράγχια της νύχτας.

Βαριές ανάσες θ’ αργοσέρνω,

σε ντόκους πολυσύχναστους,

ως την προβλήτα εκείνη,

που μ’ αλαφρώνει να κρεμνώ,

τα κρίματα,

γυμνά,

πόδια ξυπόλητα.

Να σπάει της ψυχής μου ο υμένας,

ν’ αποστραγγίζει η παρθενιά,

κι ένα κοπάδι κέφαλοι,

περαστικοί,

να μαλαγρώνουν,

γύρω από τ’ άλλοθι.

Κατάρτια,

της μέρας κρίματα,

χρέη μικρά,

πάθη μικρά,

μικροί της αυταπάτης καλικάντζαροι,

τις διασταλμένες απ το σκοτάδι κόρες μου να ξεγελούν,

άδεια απόπλου,

από την μέρα μου να παίρνουν,

στα μύχια Βατερλό μου ,

δεσμούς εξ αίματος ν’ απομυζούν.

Κατάρτια, κρίματα.

Ραβδιά πυρακτωμένα,

σ’έναν στρατό ταγμένα,

για το μεγάλο μάτι του Πολύφημου Ουρανού.

Γονάτισα κι απόψε.

Πού να φορτώσω τον κανόνα,

του 12 των ρολογιών.

Στης μέρας μου τα ορφανά,

στα τεθλασμένα είδωλά τους ,

συσσίτιο μοιράζω,

ενός Λυπάμαι..

ενός Πώς παρασύρθηκα..

Πώς σκίρτησα σε μια δαγκωματιά ελπίδας…

εγώ…

ο πειρατής μονόφθαλμος…

View original post