Μερικές φορές μας αρκεί
που ο καιρός πυκνώνει
απλά με αφηγήσεις,
έτσι που η αφήγηση γίνεται μια βάρκα,
πολύ βαρύτερη απ’ το ίδιο το φορτίο της•
μα αυτό είναι ένα θέμα
που επαναλαμβάνεται στην τέχνη
από τον Όμηρο ως τον Κέρουακ•
είναι τόσο ενοχικά ηδονικό,
να προτιμούμε το ταξίδι
απ’ τον προορισμό του•
για αυτό συχνά η ζωή παραμερίζει,
για να περάσει η ανάμνηση,
χαμηλή και αποτελεσματική
σαν οδοστρωτήρας.
Μια νύχτα που
έχασα το σφυγμό σου
και σιωπούσα για να σ’ ακούσω ν’ αναπνέεις
-κι η αναπνοή κόστιζε περισσότερο απ’ τη ζωή την ίδια-
όσες φορές βυθιζόμαστε
στην απόγνωση
μα πριν αλέκτορα φωνήσαι,
εγκαταλείπουμε αδίστακτα
εκείνο το αρχαίο τραύμα
που μας αυτοκαθορίζει•
έπειτα το τραύμα γίνεται ανάλεκτο,
που ακροβατεί
στην ψυχρή καρδιά μιας λεκτικής ουτοπίας/
όμως έτσι χάρτινο κι αδύναμο,
απλά πασαλείβει το χρόνο
στο θαμπό υπόβαθρο
της αυτοπροσωπογραφίας μας.
Πάντοτε βέβαια θα
εφευρίσκουμε ανάδοχους ικανούς να επιστρέψουν
το ευεργέτημα…
View original post 175 more words
agelikifotinou 