Όπως χαλάει ένα ρολόι
και το κάνεις βίδες
για να βρεις το μυστικό του.
Την ψίχα του χρόνου.
Βλέπεις το τίποτα
να αναδύεται καπνός.
Tout comme une montre s’arrête
et tu la démontes
pour trouver son secret.
La mie du temps.
Tu vois le néant
s’élever en fumée.
*Το ποίημα και η φωτογραφία που το συνοδεύει αναδημοσιεύονται από εδώ: https://christinehag.wordpress.com/2020/09/08/χρόνος-2/
Η απουσία είναι πιο περίπλοκη από την παρουσία.
Η σιωπή είναι πιο μπερδεμένη από τον ήχο.
Η μοναξιά είναι πιο γρήγορη από τον χρόνο
πιο έξυπνη κι απ’ τους δυο μας, πιο εθιστική απ’ την νύχτα
πιο χαοτική απ’ τον κόσμο και πιο μπροστά από μένα.
Πιώ, δεν πιώ, πρέπει να μου θυμίζεις συνέχεια
το ονομά μου και γιατί αυτό το όνομα σου ανήκει.
*Το ποίημα αναδημοσιεύεται από εδώ: https://enaetsi.wordpress.com/2020/09/11/4882/ Η φωτογραφία της ανάρτησης προέρχεται από το ίδιο ιστολόγιο.
agelikifotinou 