Γιώργος Μπλάνας, Τρία ποιήματα

To Koskino

Ο ΚΟΤΣΥΦΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Τι όμορφα που είναι όταν ξυπνάς πριν ξημερώσει
κι ανοίγεις το παράθυρο και μπαίνει φτερουγίζοντας,
όλο φωτάκια και δροσιές, ο κότσυφας του σύμπαντος
και λέει: «Επιθυμώ τη δύναμή σου για να φέρω
σε πέρας το άγαλμα της μέρας».

Πραγματικά, καλλίπυγος κι εύζωνος και γλυκιά
η μέρα προμηνύεται και κάνει
χαρές βαθιά η καρδιά και παροτρύνει
το στήθος να συλλάβει στον αέρα
βέλη και δόρατα μεγάλων έργων.
Κρίμα!
Τρυπώνει ο ήλιος πεινασμένο ερπετό
στη βρώμικη φωλιά της πόλης και αρχίζει
να κομματιάζει τα ημερόπουλα: αίμα, σάρκα
μυρίζει και ο κότσυφας του σύμπαντος γυρίζει –
ποιος ξέρει πού. Πολύ φοβάμαι…

*

ΚΥΡΙΑΚΗ

Τα χέρια σου έχουν το άρωμα
κάποιων λουλουδιών, που είδα
σε μιαν αυλή στη νότια Γαλλία
και δεν έμαθα ποτέ τ’ όνομά τους.
Εκείνος ο ακανθόχοιρος,
που χάραζε το γοτθικό σκοτάδι,
τραβώντας για το σπίτι του,
σίγουρα θα ήξερε.
Αλλιώς, γιατί τόση σπουδή
μες στη μακάρια…

View original post 66 more words

Yvan Goll, Ωδές στήν Κλαίρη

To Koskino

I
Βαθιά στ’ όνειρό σου κρέμεται το νέφος της βροχής
Οι καρποί της υπόσχεσης ωρίμασαν
Στο αράχνινο της παρουσίας σου υφάδι
Τ’ άστρα της νεκρανάστασης σαπίζουν

Σαν το ιερό κεφάλι της Αφροδίτης, το πανόμοιο δικό σου
Στη χλόη θα χορταριάσει, πάει καιρός
Που το φθινοπωριάτικο άγγιγμα το σκέπασε με πάχνη
Λήθη φτωχή κατοικία τυφλών

Κρατάω το κεφάλι σου με το κυρτό του μέτωπο
Όπου ο εγκέφαλός σου μες σε συνομιλίες από φωσφόρο
Μοιάζει σαν ένα ρόδο σαρκοφάγο

ΙΙ
Βάλε πάνω στ’ αυτί μου το ασημένιο κοχύλι του δικού σου αυτιού
Και μην πεις τίποτα: ακούω το κάθε τι που δεν ομολογείς
Κι ό,τι ποτέ δεν προαιστάνθηκες
Σκεπασμένη πυρκαγιά του πάθους

Μέσα σου βουΐζει ο μανιασμένος ωκεανός
Κραυγάζει μέσα σου ο Θεός με το σκοτεινό στόμα
Που είναι γεμάτο απειλή και κατηγόριες

‘Όταν στο πανηγύρι σου ένα κόκκινο βιολί ολολύζει
Φαντάζομαι πως εγώ σέρνω το δοξάρι
Όμως μονάχο τυ κραδαίνει το…

View original post 31 more words

Για τον Νίκο Βέλμο

To Koskino

Νίκος Βέλμος, (ψευδώνυμο του Νίκου Βογιατζάκη). Κρητικής καταγωγής αλλά γέννημα θρέμμα Πλακιώτης, γεννήθηκε το 1890 στην οδό Ναυάρχου Νικοδήμου 21. Από φτωχούς γονείς, ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης κι είχε άλλα έξι αδέλφια. Σε γειτονικό σπίτι έμενε ο Εμμανουήλ Ροΐδης και του πήγαινε αυγά από το κοτέτσι του φτωχικού τους. Συγγραφέας, ηθοποιός, φιλότεχνος, αθηνολάτρης, επαναστάτης με τον τρόπο του, είχε πάντα την αίσθηση του κάλλους της ζωής που την ήθελε αγνή, απλή, ατόφια και χωρίς ψευτιά. Η δική του ζωή ήταν ένας συνεχής αγώνας για τους αδικημένους.

Μικροκλοπές και χασίς τον οδηγούν στη φυλακή. Χωρίς, λόγω της αλητείας του, να ‘χει τελειώσει το δημοτικό, κατόρθωσε με συνεχή αυτομόρφωση (μετέφραζε Σαίξπηρ απ’ το πρωτότυπο!) ν’ ασχοληθεί μ’ επιτυχία με πολλά είδη τέχνης όπως το θέατρο, την πεζογραφία, τη ζωγραφική, αλλά και τη δημοσιογραφία. Το 1905 έφηβος, ανεβαίνει στο σανίδι με το θίασο της Αικατερίνης Βερώνη. Σύντομα βρίσκεσαι στο θίασο του Θωμά…

View original post 585 more words

Εφηβική εξέγερση | Elisabeth Rynell

Φτερά Χήνας

Μπα
δεν υπάρχει τίποτε να σ’ ανησυχεί
θα γίνουν σύντομα φρόνιμα
Όλα τα παιδιά θα γίνουν σύντομα φρόνιμα
Μπα
δεν υπάρχει τίποτε να μας φοβίζει
Με το χρόνο θα ησυχάσουν
Δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν επικίνδυνα
Για κανένα
Μήτε ακόμη για τον εαυτό τους
Μήτε ακόμη για την ίδια τους τη σταδιοδρομία
Σύντομα θα φρονιμέψουν
Σίγουρα
Φωνάζουν στους δρόμους και τέτοια
Εντάξει
Αυτονομάζονται κουμουνιστές
Μα δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος γι’ αυτό
Αυτονομάζονται κουμουνιστές
και πετούν αβγά στους χωροφύλακες
μπα
Άστους να πετούν
Θα περάσει κι αυτό
Όλα τα παιδιά θα φρονιμέψουν κάποτε
όταν θα ’χουν φωνή μεστή
και πάρουν διορισμό
και ευθύνη
μπα
δεν υπάρχει τίποτε να μας προβληματίζει
Όλοι οι φοιτητές κάνουν τα ίδια
Δεν πιάνουν καμιά δουλειά
Και έτσι πετούν αβγά στους χωροφύλακες
Βρίσκονται σε μια ανία
Και έτσι παίζουν τους αντάρτες
Δεν υπάρχει κίνδυνος
Απλώς περιμένουν να μεγαλώσουν
και να ζήσουν μακριά απ’ τον μπαμπά και τη…

View original post 181 more words

Antonia Pozzi, Δύο ποιήματα

To Koskino

Η ΖΩΗ

Στο κατώφλι του φθινοπώρου
μέσα σ’ ένα ηλιοβασίλεμα
βουβό

ανακαλύπτοτας το κύμα του χρόνου
και τη μυστική σου
παραίτηση

όπως από κλαδί σε κλαδί
ανάλαφρα
πέφουν τα πουλιά
που πια τα φτερά τους δεν τα βαστάζουν.

18 Αυγούστου 1935

*

ΚΡΑΥΓΗ

Να μην έχεις έναν Θεό
να μην έχεις ένα μνήμα
να μην έχεις τίποτα ακλόνητο
παρά μόνο πράγματα ζωντανά που δραπετεύουν –
να υπάρχεις δίχως χθες
να υπάρχεις δίχως αύριο
και να τυφλώνεσαι μέσα στο τίποτα –
-βοήθεια-
για τη δυστυχία
που δεν εχει τέλος

10 Φεβρουαρίου 1932

*Από το βιβλίο “Antonia Pozzi Λέξεις”, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013. Μετάφραση: Άννα Γρίβα.

View original post

Νίκος Σφαμένος, μέρα παρά μέρα

To Koskino

μέρα παρά μέρα

ο καλός φίλος
λάμβανε τα βιβλία
των νέων ποιητών
καλαίσθητες εκδόσεις
κομψά εξώφυλλα
εκείνοι περίμεναν
τα σχόλιά του
μα πόσοι ποιητές πια!
χαμογελούσε όταν
τα άνοιγε
λέξεις
πόσοι να χάθηκαν
μέσα σ’ αυτές;
και αυτό!
τι παράξενο!
όλο να έρχονται
νέα βιβλία
έτσι κοιμόταν
χαρούμενος
ανάμεσα σ’ αυτά
και σε φακέλους
βιβλία-φάκελοι
φάκελοι-βιβλία
που δεν είχαν τίποτα
να πουν

View original post

Ειρηναίος Μαράκης, Πολτοποίηση

To Koskino

Θα σε πολτοποιήσω!
Κέρδος δε φέρνεις,
όμορφο δεν είσαι,
κανείς πια δε διαβάζει.
Βλέπεις, η τηλεόραση, εδώ και χρόνια,
το ενδιαφέρον μονοπωλεί
των ανθρώπων.
Οπότε, καλύτερα να εξαφανιστείς!
Πιάνεις χώρο άλλωστε.

7/6/2021

View original post

Ηλίας Λάγιος – Δύο μπαλάντες

Κανονική Ποίηση

Μπαλάντα των αγοριών του παλιού καιρού

Πού να’ ναι και τι να ‘χουν απογίνει
τ’ αγοροκόριτσα τα περιστέρια;
Της νύχτας μου δροσίζαν την οδύνη
λαγόνες αντρικές, γυναίκεια χέρια,
με καθαρό χρυσάφι αγορασμένα.
Για σας είχεν ο πόθος μου καρπίσει
και σας είχα, ω χαρές μου, τραγουδήσει,
της Συγγρού τα κλωνάρια τ’ ανθισμένα.

Η γλυκύτατη Τζένη από την Κρήτη,
το υδάτινο τραγούδι της Φαλήρου
η Μαρίνα, η Σαμπρίνα που Αφροδίτη
αναδυόταν στους αφρούς του ονείρου·
σεμνά κορίτσια, αγόρια μυρωμένα,
μοσχολβόλαγεν η ήβη τους λεμόνι.
Ερμαφρόδιτη πίκρα τα πληγώνει
της Συγγρού τα κλωνάρια τ’ ανθισμένα.

Τι ν’ απόγινεν η Άννα τ’ αηδονάκι,
που έψελνε στης Φραντζή τα οκνά φανάρια,
της Πωλίνας τριαντάφυλλο κορμάκι
που έναν Μάρτη το κέρδισα στα ζάρια·
Τζούλη, Στέλλα – κορμιά καμαρωμένα
που ‘χαν μ’ όλους τους τρόπους αμαρτήσει;
Πληρωμένη ηδονή θα τα λυγίσει
της Συγγρού τα κλωνάρια τ’ ανθισμένα.

Πρίγκηψ, αν κάπως αγαπάτε εμένα
και θέλετε να σας…

View original post 193 more words

Θεόδωρος Μπασιάκος

εξιτήριον

(Ι)
Η ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ
Λένε στη Νάπολη:
το σεξ είναι η όπερα της φτωχολογιάς.
Κιʼ η Νάντια – ω Νάντια! – είναι η μεγάλη μας ντίβα
η δικιά μας Κάλλας

View original post 442 more words