(Μια ποιητική κατάληψη/ανάληψη/μετάληψη του χώρου της Μπλογκοσλοβακίας από τον Νοσφεράτο, την Ροδιά , την Χρονοστιβάδα, τον Καναλιώτη, και άλλους καταραμένους ποιητές)
Σ’ ένα δρομάκι σκοτεινό , εκεί που περπατούσα
βλέπω ζωάκι ξαφνικά : Σαρανταπαπαρούσα
Που περπατούσε κουνιστό κουνώντας τα παπάρια
και τα παπάρια έλαμπαν , γυαλιστερά σαν ψάρια
που μόλις έπιασε Ψαράς , κι ήσαν πολλά στο δίχτυ
και ήταν η ώρα δώδεκα , βαθειά στο μεσονύχτι.
Περάσαν τα μεσάνυχτα -γοργά περνά ο χρόνος-
κι αναρωτιέται ο Ψαράς: «να γίνω δολοφόνος
ενός θεσπέσιου ψαριού σαρανταπαπαράτου
που έχει σφραγίδα στα πλευρά «Σπηλιά του Νοσφεράτου»;
Οχι! ποτέ δεν θα σκοτώ-, δεν θα δολοφονήσω
τέτοια ψαρούκλα όμορφη. Της πείνας ας ψοφήσω!
Τέτοια σκεφτόταν ο Ψαράς κι απόμενε κολώνα
κι ας νύσταζε, κι ας πείναγε, κι αύριο ας είχ’ αγώνα…
Στο τέλος τ’ αποφάσισε και κόβει ένα παπάρι
τρώει το μισό τηγανιστό, το υπόλοιπο στο Ψάρι
το δίνει με μισή καρδιά γεμάτη καλοσύνη
κι…
View original post 2,787 more words
agelikifotinou 