Και πρέπει να περιμένουμε τους άλλους, και πρέπει να πάμε εκεί
που οι άλλοι βρίσκονται, που διατηρούν την εικόνα μας αναλλοίωτη,
που ακούγεται ακόμη η γνωστή προτροπή, μέσα στην αιώνια νύχτα,
και τα χέρια περιγράφουνε πράξεις και λέξεις και μέρη, και οι μισο-
κοιμισμένοι με την πρησμένη τους όψη περιμένουν το τέλος της
λαίλαπας αυτής, για να κοιμηθούν ήσυχοι, και να υποσχεθούν τον κόσμο
ο ένας στον άλλον, να υποσχεθούν το υπέροχο θήραμα, και την σφραγίδα
της μεγάλης πληγής στην οποιαδήποτε χαρά τους, σαν κάτι αδιάφορο.
Νέες διασυνδέσεις θα προκύψουν τότε, πράγματα μύχια, που κανείς
δεν προέβλεψε καν ότι υπάρχουν. Ανίσχυρες αντιδράσεις και αμήχανες
σιωπές, θα ετεροκαθορίζουν τον χρόνο, και οι ερωτήσεις θα δίνουν
και θα παίρνουνε. Άνθρωποι μόνοι, θα ορμάνε πάνω σε άλλους μόνους
ανθρώπους, χωρίς να επιδιώκουν καμιάς μορφής αποτελέσματα, θα
τους τραβάνε από το χέρι και θα τους σπρώχνουν να τους δείξουνε
το μέρος εκείνο που κάποτε…
View original post 69 more words
agelikifotinou 