Felix Guattari: Το Ντιβάνι του Φτωχού

null

Δοκίμιο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Φιλμ 13 με το τίτλο «Το Ντιβάνι του Καϋμένου», το δοκίμιο περιλαμβάνςεται στην ανθολογία Chaosophy (Semiotext(e), 1995). Ο Félix Guattari (1930-1992) ήταν ψυχοθεραπευτής, φιλόσοφος, ακτιβιστής και σεναριογράφος.

Οι ψυχαναλυτές τρέφουν πάντοτε μια κάποια δυσπιστία για τον κινηματογράφο, έλκονται περισσότερο από τα άλλα εκφραστικά μέσα. Αλλά το αντίστροφο δεν αληθεύει, ο κινηματογράφος επικαλέστηκε αμέτρητες φορές την ψυχανάλυση, αρχίζοντας από την πρόταση τής Metro-Goldwyn στο Φρόιντ: 100.000 δολάρια για ν’ ασχοληθεί με τα διάσημα ερωτικά ρομάντζα; Αυτή η δυσυμετρία δεν οφείλεται, αναμφίβολα, μόνο σε θέματα αξιοπρέπειας, αλλά σχετίζεται, στο βάθος, με το γεγονός ότι η ψυχανάλυση δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα από τα ασυνείδητα προτσές τα όποια θέτει σε κίνηση ο κινηματογράφος. Έχει κάνει μερικές προσπάθειες να εγκαθιδρύσει κάποιες σχηματικές αναλογίες ανάμεσα στο όνειρο και στο φιλμ – για τον Rene Laforgue, το φιλμ ήταν ένα ομαδικό όνειρο, για τον Lebovici, ένα όνειρο για να σε κάνει…

View original post 3,832 more words

Ιταλία: ο φασισμός ήρθε, και είναι αντιεμβολιαστικός

Nomadic universality

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από 2-3 χρόνια, όταν είχε ξεσπάσει η πανδημία και είχαν ανακοινωθεί από τις διάφορες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς τα μέτρα αντιμετώπισής της, διάφοροιαυτοτοποθετούμενοι στην αριστερά, την αναρχία ή σε διάφορους «αντισυστημικούς» χώρους –μεταξύ των οποίων και ο διασημότερος σήμερα Ιταλός φιλόσοφος– προειδοποιούσαν ότι ο κορονοϊός και τα εμβόλια αποτελούν λίγο-πολύ μέρος ενός σχεδίου μέσω του οποίου ο παγκόσμιος καπιταλισμός πρόκειται να περάσει σε μία νέα, ολοκληρωτική, «βιοπολιτική», υγιεινιστική ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο φάση (ή μάλλον, όχι απλώς ολοκληρωτική αλλά ακόμα πιο ολοκληρωτική· διότι ήδη πριν, κατά τους ίδιους αναλυτές, η φάση πάλι ολοκληρωτική ήταν, μέχρι την επόμενη που θα είναι ολοκληρωτικοτερότερη κ.ο.κ.), με πρωτοφανείς δυνατότητες ελέγχου μπροστά στις οποίες ο παλιός φασισμός θα μοιάζει ήπιος κ.λπ.

Πριν όμως λαλήσει ο πετεινός, ο φασισμός (δεν ξέρω αν ο παλιός, ο καινούριος, ο αιώνιος ή κάποιος άλλος) ήρθε, ακριβώς, στην Ιταλία. Δεν τον…

View original post 309 more words

Παλληκαρίδης: το χρονικό μιας προαναγγελθείσας (όσο και μάταιης) αυτοκτονίας

Nomadic universality

του Άκη Γαβριηλίδη

Η Ελισάβετ της Αγγλίας υπήρξε επί δεκαετίες η προσωποποίηση ενός θεσμού απάνθρωπου, ληστρικού, αποικιοκρατικού και δολοφονικού.

Αυτό είναι πέρα από κάθε συζήτηση. Αυτό που είναι συζητήσιμο είναι η επιλογή της άρνησής της να απονείμει χάρη στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη ως κύριας, ή και ως μόνης, απόδειξης για το ότι είχε τα χέρια της βαμμένα με αίμα. Μια επιλογή που γνωρίζει μεγάλη διάδοση στον ελληνόφωνο κυβερνοχώρο από χθες.

Με αφορμή της αναφορές αυτές, σκέφτηκα να αναζητήσω κάποιες πληροφορίες και κάποιες λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο περιστατικό. Διαπίστωσα ότι σε πολλούς ιστότοπους, μεταξύ των οποίων και η Βικιπαίδεια, είναι δημοσιευμένο, αυτούσιο ή σε διάφορες παραλλαγές, ένα λεπτομερές κείμενο για τη ζωή, τη δράση και το θάνατο του Παλληκαρίδη.

Από την αφήγηση αυτή προκύπτει με σαφήνεια ένα πράγμα: ο Παλληκαρίδης επιδίωξε ο ίδιος λυσσαλέα το θάνατό του, και τελικά –πράγμα όχι τόσο δύσκολο, ιδίως υπό τις συνθήκες εκείνες- τον

View original post 1,538 more words

Μαντώ Αραβαντινού, Γραφή Γ’ (απόσπασμα)

To Koskino

Ποια μέθη κρατάει τα βλέφαρά σας μισόκλειστα;
Η μνήμη του αδιέξοδου; ή η γνώση του ελάχιστου;

Έτσι τους μίλησα και κρατούσα τα μάτια ορθάνοιχτα μέσα στη νύχτα.
Γιατί αυτή των φθόγγων η δύναμη των αισθήσεων μαλακτικό και μαστίγιο.
Όμως άπνοια του θέρους και θρηνωδία πουλιών.

Τότε τα πράγματα με πλησίασαν ανάλγητα και αυτά περιγράφω.
Προχωράω σε βάθος.
Διαπερνώ τον χώρο του λόγου.
Αρθρώνω τους φθόγγους που βγαίνουν απρόθυμοι απ’ την καρδιά των αντικειμένων.
Περισφίγγω ασφυκτικά το αντικείμενο.
Ενσωματώνω κι ενσωματώνομαι στις μορφές του αντικειμένου.
Η γλώσσα ακόμα ανάπηρη.

Το εκεί, το εδώ, που πάντα συμπλέκεται.
Το εγώ και το συ στους δικούς του τους νόμους.
Ακούω τους κραδασμούς του ανέκφραστου,
των ανάρθρων τους ήχους,
των φθόγγων φευγαλέα την άρθρωση,
την ροή του χειμάρρου.

Μετράω σιωπή.

Αθήνα 1964-67

View original post

Μίλτος Σαχτούρης, Ὁ σωτήρας

To Koskino

photo©John Coplans, 1985

Μετρῶ στὰ δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου
τὶς ὦρες ποὺ πλανιέμαι στὰ δώματα αὐτὰ τ᾿ ἀνέμου
δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες
δὲ θέλουνε νὰ κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι
Μὲ τὰ γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στὰ βρώμια αὐτὰ νερὰ
μὲ τὴ γυμνὴ καρδιά μου ἀναζητῶ (ὄχι γιὰ μένα)
ἕνα γαλανὸ παράθυρο
πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικὰ
δίχως μιὰ χαραμάδα φῶς
δίχως μιὰ ἀναπνοὴ ὀξυγόνου
γιὰ τὸν ἄρρωστο ἀναγνώστη
Ἀφοῦ κάθε δωμάτιο εἶναι καὶ μιὰ ἀνοιχτὴ πληγὴ
πῶς νὰ κατέβω πάλι σκάλες ποὺ θρυμματίζονται
ἀνάμεσα ἀπ᾿ τὸ βοῦρκο πάλι καὶ τ᾿ ἄγρια σκυλιὰ
νὰ φέρω φάρμακα καὶ ρόδινες γάζες
κι ἂν βρῶ τὸ φαρμακεῖο κλειστὸ
κι ἂν βρῶ πεθαμένο τὸ φαρμακοποιὸ
κι ἂν βρῶ τῇ γυμνὴ καρδιά μου στὴ βιτρίνα τοῦ φαρμακείου
Ὄχι ὄχι τέλειωσε δὲν ὑπάρχει σωτηρία
Θὰ μείνουν τὰ δωμάτια ὅπως εἶναι
μὲ τὸν ἄνεμο καὶ τὰ καλάμια του

View original post 50 more words

Antonin Bartusek, Δύο ποιήματα

To Koskino

ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ

Αρνιέσαι να τα παρατήσεις
Εξακολουθείς να ελπίζεις
Μαζεύεις δαχτυλικά αποτυπώματα
Από κάθε καταστροφή ελπίζοντας
Να τις συλλάβεις επ’ αυτοφώρω
Το χιόνι πέφτει δίβουλα
Ξαφνικά βρεθήκαμε με γκρίζα
Μαλλιά κι οι δυο μας

*

ΛΥΠΗ

Ολόκληρος ο κόσμος
Ένα νεκροταφείο
Αγάπης

Τα πράσινα δέντρα
Καλύπτουν τον τοίχο
Όνειρο τ’ ανέμου
Που πήγε να κοιμηθεί
Για πάντα

Όταν ξημερώνει
Μια αχτίδα ήλιου
Πέφτει εδώ

Το απόγευμα
Θα φωτίσει τ’ όνομά μου
Για τελευταία φορά
Στην επιτάφια πλάκα.

*Τα ποιήματα περιλαμβάνονται στο βιβλίο “Μεταφράζοντας”, εκδ. ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ, Μάρτης 2022. Μετάφραση: Τάσος Πορφύρης.

View original post

Εξέγερση: Η ρήξη με την παράδοση και η σύγκρουση με την εξουσία

To Koskino

Pablo Picasso, Portrait of Marie-Thérèse Walter, 1937

Η Έδρα Κ. Π. Καβάφη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν κάλεσε προσωπικά συγκεκριμένους Έλληνες ποιητές που εμφανίστηκαν τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα να συμμετάσχουν σε μια συλλογή σύντομων δοκιμίων με θέμα το εξεγερτικό πρόταγμα και φαινόμενο.

Το κείμενο που παρατίθεται είναι του Γιώργου Λίλλη.

Εξέγερση ίσον αυτογνωσία

Εξέγερση. Λέξη βαρύγδουπη, παρ όλα αυτά σημαντική ως έννοια, μιας και εμπεριέχει στον πυρήνα της την ανατροπή. Το ερώτημα όμως που τίθεται σήμερα είναι ο λόγος που εξεγείρεται κάποιος. Στην εποχή μας είναι δύσκολο να προσδιορίσεις τη βαθύτερη αιτία της εξέγερσής σου. Εκεί που βάλλεσαι εναντίον μιας κοινωνικής αδικίας για παράδειγμα, το σκηνικό αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη και βρίσκεσαι εκτεθειμένος, πριν συνειδητοποιήσεις εις βάθος το εύρος της αδικίας που σου προκάλεσε την εκάστοτε αντίδραση.

Οι μέρες που διανύουμε μοιάζουν με χαμαιλέοντα. Καμουφλάρονται μέσα στο σκηνικό που αναπαράγουν για να μην μπορεί ο κάθε υποψιασμένος…

View original post 494 more words